پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
سرویس تاریخ «انتخاب»: کتاب ماموریت آمریکاییها در ایران اثر آرتور میلسپو ترجمۀ حسین ابوترابیان در سال ۱۳۵۶ است.
آرتور میلسپو متولد مارس ۱۸۸۳ در روستایی در میشیگان، حقوقدان و کارشناس مالی آمریکایی که در سالهای ۱۹۲۲-۱۹۲۷ و ۱۹۴۲-۱۹۴۵ برای اصلاح مالیه به استخدام دولت ایران درآمد. او دانش آموخته (دکترای) دانشگاه جانز هاپکینز و (کارشناسی ارشد) دانشگاه ایلینوی بود.
ایران زمینه بسیار مناسبی برای عملی ساختن گسترده تر و حیاتی اصول امریکائی بشمار می رفت. در این کشور به علت شرایط داخلی و خارجی، امریکا بصورت یک عامل مهم و اجتناب ناپذیر درآمده بود و سنتهای زنده و اصیل امریکائی پیشرفت کرده بود.در میان ملت ایران بهترین عناصر طبقه با سواد برای دریافت کمک و پشتیبانی به ایالات متحد می نگریستند. ایران تنها کشور خاورمیانه بود که مساعی جنگی امریکا مردم را تحت تأثیر قرار داده و تنها کشوری بود که موضوع اعلامیه ای شد که رئیس جمهوری آمریکا امضا کرد.
هنگامی که پرزیدنت روزولت در اواخر نوامبر ١٩٤٣ در کنفرانس تهران شرکت کرد درباره مسئلۀ ایران بینش پیدا کرد. او با فکری سازنده به آینده و دوران پس از جنگ مینگریست. طی نیم ساعت گفتگویی که با من داشت علاقه شدیدی به حضور مستخدمین امریکائی در ایران نشان داد و همانطور که متذکر شدم این کشور را درمانگاهی برای اجرای برنامه های پس از جنگ خود نامید. او در نظر داشت همان نوع خدمات امریکائی را در نقاط مشکل دیگر آسیا تأسیس کند. برنامه رئیس جمهوری با توجه به آرمانهای «حقوق بشر» و صلح از طریق پیشرفت آشکارا انترناسیونالیست، سازنده، اقتصادی و اجتماعی بود. اصول هدایت کننده این برنامه هر چه باشد، کارآئی سازمان ملل متحد بستگی به همکاری میان ایالات متحد آمریکا، امپراتوری بریتانیا و اتحاد جماهیر شوروی دارد، هر چند در حال حاضر اقدامات این سه قدرت بزرگ و دشمنی میان آنان صلح جهانی را تهدید میکند. ایستادگی ما در برابر روسیه با همکاری ما با روسیه در مسائل فوری باید در مناطق همجوار روسیه صورت بگیرد. ولی به دلایلی که قبلاً ذکر شد ما نمی توانیم این مناطق را چون در جوار روسیه قرار دارند «منطقه نفوذ» یا «حریم امنیت» آن کشور بدانیم. خود روسیه کشوری است بسیار پهناور. ایالات متحد از آغاز جنگ مسئولیتهای خود را در حفظ صلح در هر نقطهای از جهان در نظر داشته است و ضروری است که این مسئولیتها را در نقاط خطرناک برعهده بگیرد. ایران بدون چون و چرا یکی از نقاط است. و نیز باید فرض شود که ما مصمم به جلوگیری از تجاوز و برطرف ساختن علل اولیه اختلافات هستیم، آنهم نه با صبر و امید یا ریش سفیدی و نفوذ اخلاقی، بلکه وقتی ضرورت پیدا کند با بکار بردن سریع و گسترده قوه قهریه.
