مقدم مراغه ای

سکوت بود، تمام گورستان بزرگ پرلاشز در یک سکوت سنگین فرو رفته بود، آدم‌ها همه رفته بودند، هوا به تدریج سیاه می‌شد، من تنها شده بودم. جلوی من در چند قدمی من گور تازه پرشده‌ای قرار داشت؛ این گور مال صادق هدایت بود، نویسنده «بوف کور»، «سگ ولگرد»، «حاجی آقا» و... این گور مال کسی بود که اگر می‌توانست خودش را قاطی آدم‌های عادی بکند و داخل مرداب‌هایی که او را به طرف خود می‌کشیدند، هرگز تنها نمی‌ماند و هرگز به این زودی چنین جایی نمی‌یافت. این گور مال کسی بود که در یک دیار غربت، در یک آپارتمان محقر با گاز خودش را کشته بود.