پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : 
برابر رسم خانواده‌های بزرگ مکه «آمنه» دختر وهب‌بن عبد مناف، پسر عزیزش، محمد را به دایه‌ای به نام حلیمه سپرد تا در بیابان گسترده و پاک و دور از آلودگی‌های شهر پرورش یابد.
به گزارش ایسنا، 28جمادی الثانی مصادف است با سپردن پیامبر(ص)به حلیمه سعدیه؛ به مناسبت این روز با استناد به برخی منابع تاریخی و پژوهشی علت دایه گرفتن برای پیامبر(ص)را مرور می‌کنیم.
در منابع و پژوهش‌های صورت گرفته چنین آورده‌اند: علت اصلی دایه گرفتن بر پیامبر و فرستادن او به بادیه به خاطر مسائل امنیتی و حفظ جان ایشان بود؛ با توجه به آیات قرآن، اهل کتاب شناخت دقیقی از او داشتند و از طرف آنان تحت تعقیب بود، اهل کتاب در پی قتل کودکی بودند که در آینده نزدیک دینش جهانی خواهد شد و موجودیت آنها را به خطر خواهد انداخت، از این روی عبدالمطلب و وهب بن عبدمناف - پدر آمنه - با این‌که هر دو از ثروتمندان مکه بودند؛ فرزند خود را به دایه‌ای به نام حلیمه سعدیه سپردند تا او را دور از چشم اغیار در سرزمینی دور محافظت کند.
مکه شهر توریستی و تجاری و ورود و خروج افراد مشکوک و شرور و غریبه به آن آسان بود و حساسیت ایجاد نمی‌کرد. مردم شهر به حضور غریبه‌ها عادت کرده بودند؛ بنابراین ربودن و ترور کردن فردی به آسانی امکان‌پذیر بود، ولی در یک قبیله کوچک چادرنشین که رفت و آمد افراد غریبه به راحتی قابل کنترل و شناسایی است، اگر کسی تردد داشته باشد، فوراً معلوم می‌شود کیست و چه هدفی را دنبال می‌کند؛ بنابراین چاره را در آن دیدند تا به این بهانه دردانه‌شان را از شهر خارج کنند و به محل امنی که بر اهل کتاب ناشناخته بود بفرستند چون آنها در مکه دنبال پیامبر بودند و می‌دانستند که او در مکه مبعوث خواهد شد و تا هجرت به مدینه در آن‌جا خواهد بود.
جریان سپردن محمد(ص) به حلیمه
روایت شده است که رسول خدا هفت روز از مادر خود (آمنه) شیرخورد و عبداللمطلب در روز هفتم تولد، ایشان را «محمد» نام گذارد؛ چراکه می‌خواست در آسمان و زمین پسندیده و محمود باشد، کنیز «ابولهب» به نام «ثویبه» چند روزی رسول خدا(ص) را شیر داد، بعد از او سعادت شیر دادن رسول خدا نصیب زنی از قبیله «بنی‌سعد» به نام «حلیمه» دختر «أبو ذویب» گردید که دو سال تمام ایشان را شیر داد و در دو سالگی او را از شیر گرفت و در سال پنجم ولادت حضرت(ص)، حلیمه او را به مادرش بازگرداند.
«حلیمه» زن پاک سرشت مهربان به این کودک نازنین که قدمش در آن قبیله مایه خیر و برکت و افزونی شده بود، دلبستگی زیادی پیدا کرد و لحظه‌ای از پرستاری او غفلت نمی‌کرد، کسی نمی‌دانست این کودک یتیم که دایه‌های دیگر از گرفتنش پرهیز داشتند، روزی و روزگاری پیامبر رحمت خواهد شد و نام بلندش تا پایان روزگار با عظمت و بزرگی بر زبان میلیون‌ها نفر مسلمان جهان و بر مأذنه‌ها با صدای بلند برده خواهد شد، و مایه افتخار جهان و جهانیان خواهد بود.
