بازگشت آقای تزار به خاورميانه

 صحبت‌ها بر سر سفر قریب‎الوقوع ولادیمیر پوتین به قاهره افزایش یافته است، مردی که در نظر بسیاری می‌خواهد روسیه تزاری را از نو احیا کند. اكنون بسیاری از خود می‌پرسند: آیا روسیه به جایگاه اصلی خود بازگشته و آیا روسیه به دنبال منافع مادی خود خاورميانه است؟

بیشتر ناظران بر‌این اعتقادند که چهره پراگماتیک روسیه باعث می‌شود تا به سمت دفاع از منافع خود گام بردارد،‌‌ همان طور که از کنار آب‌های گرم سوریه یک گام هم عقب ننشست. در‌این میان واکنش‌هایش در مخالفت با آمریکا یادآور روزهای جنگ سرد است. اما توماس گراهام، تحلیلگر سیاسی آمریکایی، نظر دیگری دارد.

 او می‌گوید هر آنچه از روسیه می‌بینیم دلیل اصلی برای رفتارهای روسیه در آن جهت محسوب نمی‌شود، چرا که سلاح‌هایی که به سوریه می‌فروشد به مقدار ناچیزی از فروش‌های تسلیحاتی روسیه در جهان است و قطع شدن آن به هیچ وجه تاثیری بر ثروت‌های بخش دفاعی روسیه نمی‌گذارد، پایگاه طرطوس نیز بیشتر پایگاهی حمایتی است و ارزش استراتژیک چندانی ندارد، به ویژه‌این‌که نمی‌تواند به یک باره میزبان چند کشتی کوچک به طور هم زمان باشد.

شاید گفته شود که سوریه هم پیمان روسیه است اما‌این هم پیمانی هم ارزش چندانی ندارد، آمریکایی‌ها به روشنی می‌بینند که سوریه در رده آخر اولویت‌های سیاست خارجی روسیه است و‌این دقیقا «مفهوم سیاست خارجی روسیه» را که از ابتدای سال جاری دنبال می‌کند، نشان می‌دهد.
با وجود‌اینکه به نظر می‌رسد روسیه مصمم به مخالفت با هرگونه گسترش هیمنه آمریکا است، اما نباید مواضعش را تنها واکنشی مشابه واکنش‌های دوران جنگ سرد قلمداد کرد، به ویژه که کشورهای بسیاری هستند که در‌این موضع از آن پیشی گرفته‌اند، پس راز دخالت روسیه در سوریه تا‌این اندازه چیست؟
کسانی که تحولات سیاسی در روسیه را در دهه اخیر دنبال کرده‌اند، دریافته‌اند که روسیه در دهه اخیر رویکرد دفاعی استقلال ملی به معنای «ویستوالیای» سنتی را پیش گرفته است. در معاهده ویستوالیا که در سال ۱۶۴۸ امضا شد، کشورهای اروپای مرکزی تعهد می‌دادند که به استقلال هر کشوری که خاک ملی دارد، احترام بگذارند، همچنین خواستار عدم دخالت نیروهای خارجی در امور داخلی کشورهای دیگر می‌شدند.
کسانی که تحولات سیاسی در روسیه را در دهه اخیر دنبال کرده‌اند، دریافته‌اند که روسیه در دهه اخیر رویکرد دفاع استقلال ملی به معنای «ویستوالیای» سنتی را پیش گرفته است.
روسیه‌این مبدا را اساس حکومت جهانی در قانون بین‌المللی می‌داند، و شاید مسکو بنا به همین اصل است که خود را مسئول حمایت از چیزی می‌داند که سازمان ملل نیز آن را به رسمیت شناخته است.
مجله آمریکایی فارن پالسی اخیرا گزارش داده پوتین توانسته قدرت خود را به داخل خاورمیانه منتقل کند و با اختلاط مکر و دین و چالش همتای آمریکایی خود را از صحنه به در کند. در واقع پوتین از اشتباهات اوباما و دولت او در خاورمیانه استفاده کرده است.

منبع: دیپلماسی‌ایرانی به نقل از الحیات