ساعاتی پیش از آغاز مذاکرات ژنو بین نمایندگان ایران و گروه موسوم به 1+5 دولت اسرائیل با صدور بیانیه ای کشور های طرف مذاکره ایران را مخاطب قرار داده و عنوان نمود که "ایران ادعا دارد که از حق غنی سازی برخوردار است. اما کشوری که مرتبا جامعه جهانی را فریب داده است و قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل را نقض می کند...چنین حقی ندارد." بیانیه اضافه می کند که "ایران 20 سال است که تلاش می کند که به سلاح های هسته ای دست یابد...ایران مکررا جامعه بین المللی را در مورد برنامه هسته ای خود فریب داده است. از جمله اینکه تلاش نمود که تاسیسات غنی سازی نطنز و قم را پنهان نگاه دارد."
آنچه که جای تامل دارد و در این نوشته به آن پرداخته می شود طرح این مسائل از سوی دولت اسرائیل است.
اسرائیل ایران را متهم به مخفی نگاهداشتن برنامه هسته ای خود می کند در حالی که تا سال 1986 دنیا از فعالیت های هسته ای اسرائیل بی اطلاع بود و تنها یک حادثه غیر مترقبه باعث گردید که نه تنها برنامه هسته ای آن کشور بلکه مجهز بودن آن به یک زرّاد خانه عظیم هسته ای برملا شود. در این سال موردخای وانونو، مهندس هسته ای اسرائیل که 9 سال در پایگاه اتمی دیمونا مشغول به فعالیت بود در مصاحبه ای با نشریه ساندی تایمز انگلستان (نسخه چاپی) با افشای آنچه که در تاسیسات دیمونا می گذشت جهان را شگفت زده کرد.
او 60 قطعه عکس را که مخفیانه از تاسیسات مزبور برداشته بود نیز در اختیار نشریه ساندی تایمز قرار داد. بر اساس اطلاعاتی که وی افشاء کرد متخصصین به این نتیجه رسیدند که تا سال 1986 اسرائیل می باید بین 100 تا 200 سلاح اتمی در اختیار داشته باشد. شروع ماجرا باز می گشت به دهه 1960، یعنی حدود 20 سال پیش از آن تاریخ، که اسرائیل با بستن قرار دادی محرمانه با فرانسه کار ساختن و تجهیز دیمونا را آغاز کرد.
مطلب قابل توجه اینکه اسرائیل تا امروز نیز اقرار به داشتن بمب هسته ای نکرده است. هم چنین دولت این کشور قرار داد منع اشاعه سلاح های هسته ای را امضاء نکرده است.
با توجه به این شواهد متهم کردن ایران توسط اسرائیل به مخفی کاری، در حالی که خود در خفا یکی از بزرگترین زرّاد خانه های اتمی دنیا را سازمان داده است، اِعمال نوعی استاندارد دو گانه محسوب می شود که مشکل بتواند با وجود آن افکار عمومی جهان را به حقانیت ادعای خود متقاعد کند.
چنان که پیشتر گفته شد، در بیانیه فوق الذکر، اسرائیل بر مطلب دیگری نیز پافشاری می کند که بر اساس آن ادعای ایران مبنی بر این که غنی سازی حق آن کشور است را فاقد وجاهت قانونی می داند و آن سرپیچی ایران از مصوبات شورای امنیت سازمان ملل است. از سال 2006 که پرونده هسته ای ایران از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی برای رسیدگی به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع گردید تا کنون شش قطع نامه به تصویب شورا رسیده است که در آن ها از ایران خواسته شده تا رفع ابهامات و جلب اعتماد آژانس برنامه غنی سازی اورانیوم خود را متوقف کند.
استدلال دولت ایران این است که اگر غرب به دنبال شفافیت حداکثری در برنامه های هسته ای آن کشور است، این امر، در چارچوب قوانین ان پی تی، از سوی ایران پذیرفتنی است. اما در عین حال نظر ایران این است که شفافیت ربطی به توقف غنی سازی ندارد. توقف غنی سازی، از دید ایران، هدفی جز اعمال زور برای تضییع حق ایران را دنبال نمی کند.
اما از سوی دیگر، در اینجا نیز اسرائیل دوباره معیاری را ملاک ادعای خود قرار می دهد که خود از ناقضین آشکار آن است. طبق گزارش منتشر شده در روزنامه اسرائیلی هاآرتص در سال 2002، اسرائیل در میان همه کشور های جهان رکورددار نقض مصوبات شورای امنیت بوده است.
گزارش مزبور که بر اساس مطالعه صورت گرفته توسط پرفسور استیون زونس از دانشکده علوم سیاسی دانشگاه سان فرانسیسکو تهیه گردیده است اسرائیل را با نقض 32 مصوبه شورای امنیت سازمان ملل در صدر کشور های ناقض مصوبات سازمان ملل قرار می دهد.
سئوال در مورد برنامه هسته ای اسرائیل به نحوی غیر عادی به صورت تابوئی که این امر امکان دستیابی به یک خاورمیانه عاری از سلاح های کشتار جمعی، که خواست جامعه جهانی است را غیر ممکن می کند. این در حالی است که بر اثر تشنجات موجود، منطقه به یک انبار باروت تبدیل گردیده که هر آن امکان انفجار آن و شعله ور شدن جنگی فاجعه آمیز آن را تهدید می کند.
به ادعای همه کشور های طرف مذاکره با ایران امیدواری برای حل مسالمت آمیز بحران هسته ای آن کشور از هر زمان دیگر بیشتر شده است. انتظار می رود که با توافق بین ایران و قدرت های بزرگ و با اعمال نظارت های سختگیرانه و محدود کردن فعالیت های هسته ای آن کشور جلوی انحراف احتمالی برنامه مزبور به سمت اهداف نظامی گرفته شود. در چنین فضائی که ظرف ده سال گذشته بی سابقه بوده سیاست های اسرائیل مانع بزرگی بر سر راه تحقق این امر گردیده و حصول یک راه حل صلح آمیز را با مخاطره جدی روبرو کرده است.
نتیجه این رویکرد اسرائیل، در صورت موفقیت، اجتناب ناپذیر شدن یک برخورد بزرگ نظامی است. چیزی که وزیر دفاع سابق آمریکا لئون پانتا از آن به عنوان حادثه ای یاد کرد که خاورمیانه را ویران کرده و همه از وقوع آن پشیمان خواهند شد.
