پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : هافینگتن پست نوشت: جورح سانتایانا فیلسوف گفته است،کسانی که نمی توانند از تاریخ عبرت بگیرند محکوم به تکرار آن هستند.
به
گزارش سرویس بین الملل انتخاب، این جمله در مورد آمریکا اکنون چه مقدار
حقیقت دارد؟ کشوری که پس از سال ها جنگ هزینه بر و تراژدیک در عراق و
افغانستان خود را در دو راهی مسیر حل صلح امیز و دیپلماتیک بحران ایران
یافته است.
ماه گذشته،دولت اوباما و 5 قدرت دیگر جهانی به توافقی موقت با ایران دست یافتند.
در طول این توافق، طرفین سعی در دستیابی به توافقی دائم دارند که در نتیجه خاورمیانه و جهان را محیطی امن تر می کند.
اما این برای عده ای در سنا امریکا که از سوی ایپک و کمیته یهودی امریکایی حمایت می شوند کافی نیست.
آنها
فعالانه درصدد نابودی مذاکرات هستند. این اقدام می تواند امریکا و جامعه
بین المللی را با دو نتیجه روبرو کند که هردو فاجعه بار است. یا ایران
برنامه هسته ای خود را تسریع می بخشد و یا حمله نظامی صورت می گیرد که تنها
موجب تاخیر در برنامه اتمی این کشور می شود.
اکنون که ایران به پای میز مذاکرات آمده است،چرا باید آن ها را از میز برانیم؟
اگر
ما چیزی از حضور فاجعه بار خود در عراق یاد گرفه باشیم ان است که شروع جنگ
اسان است اما پایان آن یا حتی پیش بینی عاقبت آن دشوار است.
همان افرادی که قویا از جنگ با عراق حمایت کردند از عاملان و طراحان لایحه تحریم های جدید ایران هستند.
این
لایحه با وجود هشدارهای دولت اوباما مبنی بر خروج مذاکرات از ریل و خشم
متحدان واشنگتن ارائه شد. عاملان لایحه حتی نامه 10 رئیس کمیته های سنا و
مخالفت آنان با تحریم های جدید را نادیده گرفتند.
محتوای این لایحه
به منظور حصول اطمینان از شکست مذاکرات طراحی شده است. این لایحه خواستار
تعطیلی کامل برنامه هسته ای ایران شده است که خواسته ای غیرواقع گرایانه
اسرائیل بوده است.
همانطور که اوباما گفته، هدف مذاکرات تبدیل
برنامه ایران به برنامه ی صلح امیز است. این لایحه به طرق مختلف سعی در
بستن دست های اوباما دارد. جای تعجب ندارد که او اشکارا اعلام کرده که اگر
این لایحه به میز او برسد آن را وتو می کند.
ما باید به مذاکرات
شانس موفقیت دهیم. این تنها را اجتناب از جنگ است. افرادی که حامی تحریم
های جدید هستند، ظاهرا از تاریخ چیزی یاد نگرفته اند و مصمم به تکرار آن
هستند. با این حال این بستگی به امثال ما دارد که آن ها را متوقف کنیم.
قابل توجه به خودی ها.