سام درخشانی: مردم در سریال‌های ترک به دنبال روابط واقعی آدم‌ها می‌گردند

سریال «آوای باران» که این شب‌ها روی آنتن شبکه سه سیماست، کم‌کم به روزهای پایانی پخش خود نزدیک می‌شود.

سام درخشانی یکی از بازیگران اصلی این سریال است که حضور متفاوتی نسبت به نقش‌های دیگرش در سینما و تلویزیون را تجربه کرده و تأکید می‌کند در پرداخت شخصیت نادر، تحلیلش از نقش را ارائه کرده، البته او نقدی هم به سریال‌های تلویزیونی وغیرواقعی بودن روابط آدم‌هایش دارد که در گفت‌وگویی که با او داشتیم به این نکات اشاره کرده است.

سریال «آوای باران» مثل اکثر مجموعه‌های تلویزیونی متن کاملی برای ساخت نداشته و به مرور و در طول تصویر‌برداری فیلمنامه‌اش کامل شده است، قطعاً این اتفاق کار را برای بازیگری که مسیری را برای حضورش در سریال طراحی می‌کند سخت می‌کند.

وقتی به عنوان بازیگر یک شخصیت را می‌سازید، اگر متن هم آماده نباشد می‌توانید طی‌‌ همان چیزی که در ذهن دارید بازی کنید، اما کامل نبودن متن بیشترین ضرر را به تیم کارگردانی می‌زند. این‌که فردا قرار است چه اتفاقی بیفتد کار را برای آن‌ها سخت‌تر می‌کند. من هم براساس طرحی که در ذهنم برای نقش دارم، کارم را در این سریال انجام دادم. به هرحال همیشه در طراحی قصه دچار مشکلاتی در تلویزیون هستیم. سیاست تلویزیون، شرایط اجتماعی، خطوط قرمز و... باعث می‌شود دست و بال نویسنده بسته باشد و از حیطه اختیار من به عنوان بازیگر خارج است.

اما نمی‌توان این موضوع را انکار کرد که نبود متن کامل باعث افت کیفی سریال خواهد شد.

قطعاً، وقتی سریال همزمان با تصویربرداری پخش می‌شود، مشکلاتی پیش می‌آید، مخصوصاً روزهای آخر کار که به فاصله دو روز تصویربرداری و پخش داشتیم، بنابراین سرعت جایش را به دقت می‌دهد و این کیفیت کار را پایین می‌آورد و این رسمی است که مدتی است در تلویزیون جا افتاده است.

شما نقشی را بازی کردید که شباهت بسیار کمی به شخصیت واقعیتان دارد. اینکه شما تجربه پدر بودن ندارید اما در این سریال نقش یک پدررا با گریمی چند سال بزرگ‌تر از خودتان تجربه کرده‌اید که مردم آن را به خوبی پذیرفته‌اند. در این باره بگویید.

بازیگری وجوه مختلفی دارد. استعداد، آموزش و استفاده کردن از تجربه بخشی از آنهاست. من نقشی را بازی کردم که تا حدی برایم ناشناخته بود، چراکه تاکنون نقشی بزرگ‌تر از سنم را بازی نکرده بودم و تجربه پدر بودن را هم نداشتم. در این سریال فقط تحلیلی که از نقش داشتم را ارائه دادم و خوشحالم از طرف مردم پذیرفته شده است.

 هر سریالی که پخش می‌شود، عده‌ای موافق دارد و برخی دیگر هم مخالف آن هستند. در مورد سریال «آوای باران» هم این اتفاق افتاده است. برخی معتقدند ادبیاتی که شخصیت‌ها در این سریال از آن استفاده می‌کنند، خیلی شایسته نیست و گاهی خارج از چارچوب است و به نوعی شخصیت‌ها با هم توهین‌آمیز صحبت می‌کنند. تا چه حد این نقد را می‌پذیرید؟

شخصیت‌هایی در این سریال هستند که هر کدامشان مربوط به قشری از اجتماع هستند، بعضی از آن‌ها سواد ندارند و تعدادی هم دزدند. نمی‌توانیم توقع داشته باشیم آن‌ها مثل آدم‌هایی از طبقات دیگر صحبت کنند که در این صورت رابطه آدم‌ها با یکدیگر کاملاً غیرواقعی به نظر می‌رسد، در صورتی که همه ما می‌دانیم در جامعه هم همه با هم با ادب صحبت نمی‌کنند. ما هم در این رابطه گیج هستیم، از طرفی اگر واقعیت را نشان بدهیم به برخی برمی‌خورد یا اگر واقعیت را نشان ندهیم، مردم بیشتر به سمت دیدن سریال‌های ترک می‌روند و می‌گویند سریال‌های ما واقعیت را نشان نمی‌دهد. ما به دلیل ممیزی‌ها و وجود برخی سلایق نمی‌توانیم همه واقعیت‌ها را در سریال‌هایمان منعکس کنیم و همین باعث شده است مردم در سریال‌های ترک به دنبال رابطه واقعی آدم‌ها بگردند. تجملات و عشق از جمله چیزهایی است که در آن سریال‌ها به‌ خوبی نشان داده می‌شود و ما نمی‌توانیم آن‌ها را نشان بدهیم.

متأسفانه سلایق اجتماعی فرق می‌کند، وقی سریالی به اصطلاح نمی‌گیرد، می‌گویند کاری کنید مردم سریال تلویزیون خودمان را ببینند و اگر سریال خیلی مورد استقبال مردم قرار بگیرد، دچار ممیزی و چنین حرف و حدیث‌هایی می‌شود این دقیقاً مثل بازی دربی است. وقتی خیلی بازی را جدی می‌گیریم و حساس می‌شود، می‌گویند این حساسیت به بازیکن‌ها هم منتقل می‌شود و زیاده‌روی نکنید و اگر حساسش نکنیم، می‌گویند تماشاچی به ورزشگاه نمی‌آید یا مسابقه را نگاه نمی‌کند، بنابراین آدم گیج می‌شود که چه کاری درست است. خودمان هم نمی‌دانیم چه کاری درست است! در شرایطی که مردم با تلویزیون ایران قهر هستند، ما با سریال «آوای باران» درصد زیادی از مردم را جذب تلویزیون کردیم و از طرفی وقتی سریال می‌گیرد، برخی هم می‌گویند سریال‌تان هندی شده و اگر نگیرد، می‌گویند هنری است.

با توجه به بازی شما در «پژمان» و موفقیتی که دراین سریال داشتید و البته شخصیت‌های طنزی که پیش از آن هم بازی کرده بودید، خیلی‌ها اعتقاد دارند در این نقش‌ها موفق‌تر بوده‌اید. نظر خودتان چیست؟

تا جایی که شخصیت اجازه بدهد سعی می‌کنم نقشم شیرینی‌هایی داشته باشد، مثلاً در سریال «نابرده رنج» هم همین‌ طور بود یا سریال «پژمان» که مثال زدید. در بخش اول سریال «آوای باران» هم که ۲۰ سال اول زندگی «نادر» بود، خیلی سعی کردم نقش شیرین باشد و آنقدر شیرین بودم که کسی منفی شدن من را تا مدت‌ها باور نمی‌کرد. فکر می‌کنم در حال حاضر در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که درصد تلخی‌هایش بیشتر است. شخصاً فکر می‌کنم مردم دوست دارند شخصیتی را در تلویزیون ببینند که خوش‌برخورد و شیرین باشد.

ظاهراً حضور در تلویزیون برای شما جدی‌تر شده است.

اگر در سینما کار خوب پیشنهاد شود، قطعاً قبول می‌کنم. در این مدت سه کار سینمایی رد کرده‌ام، چون هیچ کدام از آن‌ها متن خوبی نداشت اما صرف این‌که در فیلم سینمایی حضور داشته باشم، حاضر نیستم چنین کاری بکنم. برای من رضایت مخاطب از هر چیزی مهم‌تر است. در حال حاضر پیشنهادات تلویزیونی بهتر و باکیفیت‌تر است و نقش‌های متفاوت‌تری به من پیشنهاد می‌شود، بنابراین ترجیح می‌دهم فعلاً در تلویزیون بمانم.