اشتباه آمریکا درباره ابوطالبی - اوباما در برابر نومحافظه کاران ضدایرانی بایستد

پل پیلار تحلیلگر سابق سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا(سیا) از باراک اوباما خواست با عقیم کردن تلاش های نومحافظه کاران و متحدانشان که به جای مذاکره با ایران خواستار مقابله هستند، پیگیر راه حل گفت وگو محور با تهران باشد.

پیلار استاد مطالعات امنیتی دانشگاه جرج تاون آمریکا در مقاله منتشر شده در نشریه نشنال اینترست نوشته است: دولت اوباما باید تلاش کند که در رابطه با مساله ایران، تعادل برقرار کند و از عهده شرایط و عوامل مغایر برآید.

پیلار در توضیح وظایف دولت اوباما در قبال مساله ایران می نویسد: از یک سو، این دولت به همراه شرکای دیپلماتیکش وظیفه دارد که مذاکرات با ایران را برای دستیابی به توافقنامه ای به اتمام برساند که به منظور تضمین ادامه روند صلح آمیز برنامه هسته ای ایران، محدودیت هایی بر این برنامه اعمال کند.

وی با اشاره به ادامه روند مذاکرات ایران و گروه 1+5، پایبندی تهران به مفاد توافقنامه موقت هسته ای، تحریم هایی که هم به آمریکا و هم ایران لطمه می زند و وجود قالبی شفاف از چشم انداز توافقنامه ای که حامی اهداف منع اشاعه تسلیحات هسته ای خواهد بود، افزود: بخش دیگر و یا دشوارتر تلاش دولت اوباما برای برقراری تعادل در رابطه با مساله ایران، برخورد با گروه ها و نیروهایی است که با هرگونه توافقی با ایران مخالف هستند و برای تضعیف مذاکرات تلاش می کنند. این نیروها به طور مشخص شامل کابینه فعلی در تل آویو و حامیان آمریکایی اش است که می خواهند ایران به عنوان یک تهدید امنیتی در مرکز توجهات بماند.

این نیروها شامل نومحافظه کاران آمریکایی است که وقتی جنگ علیه عراق را راه می انداختند، به ایرانی ها می گفتند که نوبت شما هم می رسد.

این افراد شامل مخالفان سیاسی اوباما هستند که با تمایلات وی مخالف و به دنبال انگیزه ای سیاسی برای کارشکنی در مهم ترین دستاوردهای سیاست خارجی وی هستند.

به گفته پیلار، دولت اوباما باید این نیروها و عوامل مخرب را با رفتاری توام با دفع و دلجویی مدیریت کند و اجازه ندهد آنها موجب شکست مذاکرات شوند. دولت اوباما باید برای نشان دادن قدرت و قاطعیت خود در برابر ایران، اقداماتی خاص انجام دهد و یا از آنها حرف بزند. دولت آمریکا باید اتهامات وارده مبنی بر ضعف عملکرد خود را خنثی کند و نشان دهد که توافقنامه حاصل از این مذاکرات، بهترین نتیجه ممکن است. دولت اوباما باید هر از گاهی مانع احساسات ضدایرانی شود. البته، این امر چندان به آنهایی که برای کارشکنی در روند مذاکرات مصمم هستند، مربوط نمی شود بلکه بیشتر مربوط به اعضای کنگره است که با توجه به جو سیاسی که آنها باید تحت آن عمل کنند، احساس می کنند که هر از گاهی باید ژست های تقابلی علیه ایران بگیرند. عاقلانه نیست که دولت آمریکا از برخی ژست هایی حمایت کند که بیش از فایده، برای مذاکرات ضرر دارد.

پیلار با اشاره به نامه های اخیر برخی نمایندگان کنگره آمریکا در مخالفت با صدور روادید برای ˈحمید ابوطالبیˈ نماینده جدید ایران در سازمان ملل می نویسد: این کار ممکن است تاثیراتی بدتر از تصویب قانون تحریم ها داشته باشد.

آمریکا در رابطه با مساله صدور روادید اشتباه عمل کرد؛ ندادن روادید به معنای زیرپا گذاشتن مسوولیت های واشنگتن به عنوان میزبان مقرهای سازمان ملل است. رفتار و برخورد غیرمنطقی کشور میزبان مانع از عملکرد مناسب یک سازمان بین المللی می شود.

نویسنده ضمن ناوارد بودن شمول دلایل امنیتی مطرح شده در قانون آمریکا برای مخالفت با صدور روادید برای نمایندگان کشورها در سازمان ملل تصریح کرد: مطرح کردن ابوطالبی، دیپلمات ارشدی که سفیر ایران در استرالیا، بلژیک، ایتالیا و اتحادیه اروپا بود، به عنوان تهدیدی امنیتی، امری قابل قبول و موجه نیست. میزان تاثیر قضیه ابوطالبی بر پویش های سیاسی و دیپلماتیک بین تهران و واشنگتن هنوز مشخص نیست و باید منتظر ماند.

حسن روحانی رئیس جمهوری ایران خود با تندروهایی مواجه است و جدیدترین نمایش عدم تمایل آمریکا برای برخورد با دولت ایران، در وهله نخست، کار وی را دشوارتر می سازد.

با این حال، شاید دولت وی بتواند با استفاده از این فرصت برای نشان دادن توانایی اش به اتخاذ موضعی جدی در برابر آمریکا تا حدی این شرایط را تغییر دهد.

باید امیدوار باشیم که دولت های آمریکا و ایران به منظور برقراری رابطه عادی تر، در خفا راهی برای تفهیم و انتقال شیوه نوع بازی بیابند که دو طرف هر از گاهی باید انجام دهند.

به اعتقاد پیلار، اکنون دشوارترین وظیفه دولت اوباما در رابطه با ایران یافتن فرمول های درست تدوین یک توافقنامه با این کشور نیست بلکه شناسایی و توقف تلاش ها برای کارشکنی در روند امضای توافقنامه است.

مخالفت غیرموجه با صدور روادید ممکن است شانس حرکت ایران را در مسیری افزایش دهد که ضمن دستیابی به هدف منع اشاعه تسلیحات هسته ای، مواردی مانند تکرار قصه گروگان گیری را غیرممکن سازد؛ شاید همین منطق اقتضا می کند که دولت آمریکا احساسات ضد ایرانی را خنثی کند.