یک تیم 77 میلیونی شکست نمی خورد

بازی‌های امسال جام جهانی، برای ایران به پایان رسید. مردم ما که امیدوارانه، روند بازی‌ها را تعقیب می‌کردند، دیروز مجبور شدند تلخی باختن را بپذیرند.

شاید انتظار مردم در بازی با بوسنی برآورده نشد. اما به خاطر داشته باشیم که این انتظار بالا را هم، همان تیم و سرمربی، با بازی ارزشمند خود در برابر آرژانتین ایجاد کردند.

تلخی خاطره بازی با بوسنی کم نیست. اما مطمئناً شیرینی خاطره بازی با آرژانتین در شرایطی که برابری احساس و القا نمی‌شد، در خاطره جمعی مردم ما تا سالها باقی خواهد ماند.

ما یک تیم 77 میلیونی هستیم. بخش کوچکی از ما در زمین بازی نقش ایفا می‌کند و بخش بزرگتری از ما، در کنار زمین، به تماشا و تشویق می‌ایستد. نقش ما، که کنار این زمین ایستاده‌ایم، کمتر از نقش آنها که در میانه زمین هستند نیست. ما با رفتار حمایتی یا انتقادی خود، فضای روانی بازی‌های بین‌المللی سالهای بعد را رقم خواهیم زد.

برخورد امروز ما با تیم ملی‌مان است که امنیت یا عدم امنیت روانی آنها را در بازی‌های سالهای بعدی، خواهد ساخت و همه خوب می‌دانیم که نقش امنیت روانی در برد و باخت، کم نیست.

دوست داشتیم بهتر دیده شویم. دوست داشتیم جایگاه خوبی را برای خودمان در فضای ذهنی مردم جهان و رسانه‌های بین‌المللی بسازیم. بازی هنوز تمام نشده. نگاه رسانه‌های دنیا هنوز از روی تیم ملی ایران برداشته نشده. خیلی‌ها منتظرند تا ببینند مردم ما با تیم ملی‌شان - که بامداد شنبه به کشور بازمی‌گردد - چگونه رفتار خواهند کرد.

باختن و شکست خوردن، با هم فرق دارند. هر تیمی، گاهی می‌برد و گاهی می‌بازد. باخت‌ با برد جبران می‌شود و برد با باخت تعدیل می‌شود. اما شکست خوردن چیز دیگری است. چیزی که شکست، هرگز سالم نخواهد شد. شکست خوردن تیم 77 میلیونی ما، زمانی است که در این لحظات حساس، در زمانی که فشار روانی روی بازیکنان ما بالاست، کنارشان نباشیم. با آنها تند برخورد کنیم و آنها را که تمام تلاششان را برای خوشحالی و شادمانی ما کردند، از لبخند حمایت و صدای تشویق خود، محروم کنیم.
ما گاهی می‌بریم. گاهی هم می‌بازیم. اما هرگز شکست نمی‌خوریم... .