درخواست دیدار فرهنگیان با رئیس‌جمهور

محمدرضا نیک‌نژاد، عضو کانون صنفی معلمان ایران در آرمان نوشت:

 
این روزها خبرهای وابسته به آموزش و پرورش دست‌کم از سوی فرهنگیان بیش از هر زمان دیگری پیگیری و خوانده می‌شود. دل‌نگرانی از مقدار بودجه، ادامه روند تحمل سنگینی خط فقر و... دوباره بلای جان فرهنگیان شده است. به گفته فرادستان، بودجه این نهاد با بیش از یک میلیون کارمند و نزدیک به 13 میلیون دانش‌آموز 23 درصد افزایش داشته که به باور بسیاری از فرهنگیان افزایش درخوری نیست و برای وزارتخانه‌ای که تنها کسری بودجه سال گذشته‌اش پنج هزار میلیارد تومان بوده است- یعنی 25 درصد بودجه کل سال– چنگی به دل نمی‌زند.

بودجه 94، سه هزارمیلیارد تومان نسبت به سال گذشته افزایش نشان می‌دهد به این معنی که آموزش و پرورش سال 94  را با کسری دوهزار میلیارد تومانی آغاز خواهد کرد! به گفته فرادستان 99 درصد بودجه صرف پرداخت دستمزدها می‌شود و این درحالی است که سال‌هاست این گروه گسترده از کارمندان دولت همواره از  دریافتی خویش ناخشنود بوده و بارها و به روش‌های گوناگون این ناخرسندی را به رخ دولتمردان کشیده‌اند.

اوج این ناخرسندی سال 85  و در هنگامی بود که دولت وقت نمی‌خواست زیر بار اجرای لایحه خدمات کشوری برود و ماه‌های پایانی این سال با رویدادهای تلخی برای خانواده آموزش و پرورش همراه شد. گرچه رویارویی سال 85 دولت اصولگرا را نواخت اما صابون اعتراض‌های معلمان تن اصلاح‌طلبان را هم بی‌نصیب نگذاشت و سال آموزشی 82-81 دورانی بود که بازهم فرهنگیان صدای انتقادات خویش را به گوش فرادستان رساندند. این رویدادهای تاریخی از این‌رو بازخوانی شد تا یادآورده شود که جنس خواسته‌های معلمان هیچ‌گاه سیاسی نبوده و گرچه گروه‌های سیاسی همواره به دنبال مصادره این امر بوده‌اند اما چندان در این راه کامیاب نشده‌اند. اما در هفته‌های گذشته و با لایحه بودجه 94 بازهم زمزمه‌هایی از دلخوری فرهنگیان از گوشه و کنار کشور به گوش می‌‌رسد.

گرچه در انتقادات بیش از یک دهه گذشته برخی تشکل‌های صنفی پرچمدار بودند اما در واپسین آنها این تشکل‌ها نقش چندانی نتوانسته‌اند ایفا کنند و انتقادات از مجاری صحیحی به گوش مسئولان نرسید. البته بیان انتقاد و ارائه راهکار برای رفع مشکلات آموزش و پرورش همیشه مورد پذیرش دولتمردان بوده است. اما در شرایطی که شیوه‌های مختلفی برای بیان انتقادات آمده، موجب شده انتقادات بدون اولویت‌بندی بیان شود وبرای رسیدن به راه‌حل دچار سردرگمی گردد و یا به آن مشکل یا مشکلات به تاخیر بپردازند. استفاده از تکنولوژی‌های نوین و یا بیان دیدگاه می‌تواند مسیر کم‌زمانبری باشد اما همین سرعت در بیان مسائل می‌تواند تلنباری از مشکلات را روی‌هم جمع و ارائه کند و بعد برای تفکیک مشکلات مهم‌تر از مشکلات کم‌اهمیت‌تر متغیری تعریف نشده لذا گاه یک مشکل کم اهمیت رفع می‌شود و بعد مسئولان تصور می‌کنند که یکی از مهم‌ترین معضلات بخش آموزش و پرورش را حل کرده‌اند بنابراین استفاده از تکنولوژی‌های جدید شیوه‌های خاص خود را دارد و در بیان انتقادات نباید موضوعات را پیچ در پیچ و متعدد مطرح کرد. بنابراین بهتر است هم دولتمردان حرکت را به‌گونه‌ای رصد کنند که ضمن دقت نظر در تفکیک مسائل بتوانند فضای مجازی را نیز به‌نوعی فضای ارتباط خود با زیرمجموعه آموزش و پرورش قرار دهند.

لذا بیان انتقادات صنفی معلمان نیازمند بازبینی از سوی تشکل‌ها و بازخوانی از سوی فرادستان است. آنچه از سوی فرادستان ضروری به نظر می‌رسد به رسمیت شناختن دقیق‌تر تشکل‌های مستقل و مورداعتماد فرهنگیان است تا شاهد حرکت‌هایی بدلی در این زمینه نباشیم. چراکه در غیراینصورت هم دولت و هم فرهنگیان آسیب خواهند دید. اما در هفته‌های گذشته و با بالاگرفتن انتقادها به بودجه آموزش و پرورش، شورای هماهنگی کانون‌های صنفی سراسر کشور در یک بیانیه خواستار دیدار با رئیس‌جمهور شده‌اند. فرهنگیان بر این باورند که افراد پرنفوذ دولت، چندان از ریز مسائل فرهنگیان و البته آموزش مطلع نیستند و از این‌روست که همچنان نگاه به نهاد آموزشی نگاهی آمیخته به اقتصاد و سازمانی مصرف‌کننده است.

گمانی نیست که حس تبعیض موجود در بدنه آموزش و پرورش و کمبودهای آن- چه مالی و چه ساختاری- خواسته‌های معلمان را متراکم کرده و بیم آن می‌رود که عدم رصد به‌موقع هزینه رفع مشکلات را بالا ببرد. از این‌رو بهتر است که رئیس‌جمهور به خواسته به‌حق و منطقی فرهنگیان سریع‌تر رسیدگی کند و اگر این مهم با دیداری نزدیک و صمیمی آغاز شود، فرآیند حل مشکلات فرهنگیان را شتاب می‌بخشد. باشد که در این دیدار فرهنگیان بتوانند دردهای کهنه خویش را با رئیس دولت مطرح کنند تا بتوان دست در دست یکدیگر به وضعیت آموزش و پرورش سروسامانی بهتر داد. بی‌گمان پیشگیری بهتر از درمان است.