خبرنگاران خارجی در باره مذاکرات هسته ای ایران چه می گویند؟

سعید جعفری پویا در خبرانلاین نوشت: گفتگوهای هسته ای ایران و ۵+۱ به قدری طولانی شده که حالا دیگر خبرنگاران هم یکدیگر را به خوبی می شناسند. از زمان روی کار آمدن دولت روحانی و آغاز مذاکرات هسته ای به معنای واقعی کلمه حدود دو سال می گذرد. گفتگوهایی که در وین، ژنو، نیویورک، مسقط، مونیخ و حتی لوزان و مونترو برگزار شده است. در این ادوارِ فراوان گفتگوهای هسته ای بسیاری از خبرنگارانی که از نقاط مختلف جهان برای پوشش این مذاکرات می آیند تقریبا ثابت هستند. استمرار گفتگوها باعث شده تا حالا دیگر تقریبا همه، همکاران خود را بشناسند.

بیشترین خبرنگاران

بیشترین خبرنگار متعلق به هیئت های ایرانی و آمریکایی است. در این دور از گفتگوها حدود هفتاد خبرنگار از رسانه های مختلف خبری الکترونیک، تصویری و مکتوب ایران به پایتخت اتریش آمده اند. از صدا و سیما، روزنامه های کثیرالنتشار و خبرگزاری های پربازدید گرفته تا سایت ها و مجلاتی که تا کنون نام آنها را هم نشنیده اید. پس از هیئت ایرانی که تقریبا در هر دور بر تعدادشان افزوده می شود روزنامه نگاران آمریکایی در جای دوم قرار دارند. در میان آمریکایی ها تقریبا نام تمام رسانه ها شناخته شده است و هیچ فردی از رسانه ای گمنام آمریکایی در چادر تردد نمی کند. جایگاه سوم را روسها به خود اختصاص داده اند. روزنامه نگاران جوان دختر روسی با وجود اینکه از نظر کمیت بعد از ایران و آمریکا قرار دارند اما تقریبا همه جا دیده می شوند. خبرنگاران  ژاپنی هم از روزنامه های یومیوری، آساهی، ماینیچی، نیکی و تلویزیون NHK و خبرگزاری کیودو کم تعداد نیستند و بالغ بر ۲۰ نفر از رسانه های این کشور برای پوشش مذاکرات هسته ای ایران به وین آمده اند. نکته دیگر قابل توجه تعداد زیاد خبرنگاران ایرانی هستند که برای رسانه های مختلف جهان کار می کنند. کیودو، آساهی و یومیوری از ژاپن، خبرگزاری فرانسه، رادیو آلمان و ... رسانه هایی هستند که خبرنگاران ایرانی شان در همین تهران مستقر هستند.

  خبرنگاران درباره مذاکرات چه می گویند؟

وقتی بی خبری و شاید هم پرخبری های پر تکذیب بر  فضای مذاکرات و به ویژه بر رسانه ها حکمفرما می شود دیگر خبرنگاران هم از ذوق و شوق چندانی برای نگارش گزارش و مطالبی درباره جزئیات مذاکرات ندارند و مباحث حاشیه ای برای همه جذاب تر می شود. یک خبرنگار فرانسوی درباره وضعیت مذاکرات هسته ای می گوید: «دیگر واقعا خسته کننده شده، میزان بازدید اخبار ما هم کمتر شده. کمتر مخاطبی حاضر است این موضوع کش داده شده را پیگیری کند، دیگر همه ما همه جملات همه این دبپلمات ها را حفظ هستیم» خبرنگاران روس بیش از اینکه لپ تاپ داشته باشند با آیپد و تبلت اخبار را منتقل می کنند. به میان جمع چند نفری شان می روم. از شایعه آمدن لاوروف می پرسم. وزیر خارجه تان بالاخره کی به وین می آید؟ معمولا گرفتن اخبار از آنها سخت ترین کار دنیاست و وقتی لازم باشد وانمود می کنند که انگلیسی هم نمی دانند. یکی شان با بی علاقگی می گوید نمی دانیم. هنوز معلوم نیست. از آنها درباره سرنوشت مذاکرات می پرسم. اما لاوروف همیشه دوست دارد غیر قابل پیش بینی عمل کند. به نظرتان مذاکرات کی تمام می شود؟ آن یکی که در ایتارتاس کار می کند با خنده می گوید: احتمالا تا یک هفته دیگر. دو همکار دیگرش با خنده و البته عصانیت می گویند: «نه. نگو. بیشتر از این دیگر نمی توانیم تحمل کنیم.»

خستگی از این پروسه، ایرانی و آمریکایی هم نمی شناسد. یکی از خبرنگاران آمریکایی بلومبرگ می گوید: «سردبیرم دیگر حتی تحمل شنیدن کلمه «تمدید» را ندارد. اگر قرار باشد حتی برای چند روز کوتاه هم مذاکرات تمدید شود من یکی دیگر نمی توانم این خبر را به او بگویم. مدیران ما می گویند اصلا چرا باید باز هم این مذاکرات لعنتی را پوشش دهیم؟ دیگر برای مخاطبان هم جذاب نیست. الان خبر مهم دنیا حوادث یونان است. اخبار مذاکرات ایران حتی در میان ۱۰ خبر پربیننده سایت هم نیست.»

در میان ملیت های مختلف اسپانیایی ها هم دیده می شوند. پنج خبرنگار اسپانیایی از رسانه های مختلف این کشور در میان ژورنالیست ها دیده می شوند. با یکی از آنها سر صحبت را باز می کنم و نظرش را درباره مذاکرات هسته ای می پرسم. «هر روز و هر روز از زبان دیپلمات ها می شنویم که مذاکرات در مسیر پیشرفت است. ولی دقیقا در تمام این مدت هم شنیدیم که همچنان اختلافات باقی است. من نمی دانم این چه مسیری است که هر چه می روند به یکدیگر نمی رسند. احتمالا ایران و آمریکا بعد از توافق هم بگویند هنوز اختلافاتی باقی مانده است.»

چادر معروف

چند دوری است که مسئولان رسانه ای وزارت خارجه اتریش چادری را در مقابل هتل کوبورگ احداث کرده اند که آنقدر از آن عکس و تصویر منتشر شده که همه با آن آشنایی کامل دارند. وقتی خبرنگاران در این چادر راه می روند کل مجموعه می لرزد حال تصور کنید یکی از خبرنگاران با سرعت به سمت بیرون بدود، در کسری از ثانیه ده ها خبرنگار و عکاس برای ثبت اتفاق مهم ندانسته به بیرون چادر هجوم می برند. حالا این اتفاق می تواند به بالکن آمدن ظریف یا موگرینی باشد یا خروج فابیوس از هتل و شاید هم حتی شیطنت یکی از خبرنگاران برای شوخ طبعی و سر کار گذاشتن دیگر همکارانش. در شرایطی که بیرون چادر خبر خاصی نباشد حتی پیدا کردن صندلی خالی هم دشوار می شود ولی کافیست کسی از کوبورگ بیرون بیاید، از پنجره دستی تکان دهد فریادی به گوش برسد آن وقت در کمتر از سی ثانیه کل چادر پر می شود از صندلی های خالی.

در این روزهای منتهی به پایان توجه به حواشی بیشتر از متن ماجرا طرفدار دارد. روندی که البته تازه نیست و در لوزان هم شاهد این آرامش قبل از طوفان بودیم. وقتی خبرها کمتر از همیشه به بیرون درز می کند باید منتظر اتفاقی مهم بود.