درست یک ماه پیش شروع جذاب و قابل‌توجه نسخه جدید «پایتخت» با انبوهی از ایده‌های جدید و تکرارنشده در تلویزیون ایران، نوید تکرار تک‌تجربه دلنشین این سالهای تلویزیون ایران را می‌داد، اما آنچه از نیمه سریال به بعد اتفاق افتاد برای همه مشتاقان تماشای سریال حرفه‌ای و پیشرو «پایتخت» یک ناامیدی بود. پایان ایده‌های فرعی، افزودن روابط و آدم‌ها و اتفاقات حاشیه‌ای کوچک و تمرکز بیش از حد بر ایده «ساخت و ساز غیرقانونی در حریم جنگل‌ها»، سریال مقدم و تنابنده را در قسمت‌های پایانی تبدیل به یک فیلم تلویزیونی کشدار کرده بود. علاوه بر آن شتابزدگی واضح در ساختار فیلم و مهمتر از آن تزریق مداوم دلسردی و نمایش مدام منفعت‌طلبی‌های بی منطق شخصیت‌های محبوب سریال در مقابل تک «سعادت» قهرمان و لجبازسریال و سست شدن روابطی که بینندگان سریال، آرزومند آن در نسخههای قبلی شده بودند، تماشای «پایتخت» را از دلنشینی قسمت‌های قبلی خارج کرد.
دو روز پیش، خلاصه‌ای از قسمت‌های «15 تا 21» سریال پایتخت در زمانی کمی بیشتر از یک قسمت سریال پخش شد. این گزیده هفت قسمت، یکی از دلنشین‌ترین قسمت‌های سریال بود و ثابت کرد که آنچه که «پایتخت» بیش از هر چیز از آن لطمه خورده است، یک مشکل ساختاری، همان تمرکز و توسعه تک ایده پایانی بوده است.هفت قسمتی که به راحتی در 70 دقیقه خلاصه شده بود و تازه سریال ریتم قابل‌توجه و جذابی پیدا کرده بود و این اتفاقی بود که در نیمه ابتدایی سریال در هر قسمت رقم می‌خورد.
«یایتخت» یک نیمه درخشان داشت، تکرار موفقیت‌های قبلی سریال و یک نیمه خیلی خیلی معمولی، معمولی‌تر از آن‌چیزی که بشود به عنوان یک سریال شبانه تحملش کرد.
البته که «پایتخت» همچنان از ایده‌های تصویری ناب و بدیع بهره می‌برد و حتی در نیمه دوم هم تک سکانس‌ها و تک قسمت‌های فوق‌العاده‌ای داشت، اما مقایسه آن با قسمت‌های قبلی به خصوص نسخه یک و دو سریال، نشان می‌دهد که سازندگان این سریال محبوب برای ساخت نسخههای بعدی که احتمالا در راه خواهد بود باید فکرهای اساسی‌تری داشته باشند
هر چند که همچنان فاصله «پایتخت» با سریال‌های همزمان در حال پخش و اساسا سریال‌های این چند ساله تلویزیون به اندازه‌ای زیاد است که همچنان ساخته مقدم و تنبانده، رقیب قابل‌توجهی پیدا نکرده است، اما مقایسه یکی از محبوب‌ترین سریال‌های تاریخ تلویزیون ایران با خودش، کمی ناامیدی به بار می‌آورد. «پایتخت» انتظارها را بالا برده است و یک پایان باسمه‌ای و فوق‌العاده کلیشه‌ای و تکرار شده، آسیب جسمی یکی از طرفین ماجرا و متنبه شدن طرف دیگر و حل همه کشمکش‌های 10 قسمته در نیم ساعت، برای «پایتخت» به هیچ وجه قابل‌قبول نیست.
