اعراب دست از دشمنی با ایران بردارند و آغازگر «روابط عربی ایرانی» باشند / درحالیکه تهران پایداری افسانه ای از خود نشان می داد، اعراب قبرستان های کهنه را می شکافتند و بر طبل جنگ می کوبیدند

القدس العربی نوشت: سران عرب بهتر است به جای ستیز با ایران، فصلی نو در روابط با این کشور باز کنند.

به گزارش «انتخاب»، محمد عبد الحکم دیاب نویسنده مصری مقیم لندن، در مقاله ای در روزنامه القدس العربی چاپ لندن، با عنوان «عرب ها می جنگند و ایرانیها سود می برند» نوشت: توافق هسته ای ایران و غرب، قاعده ای را بار دیگر اثبات کرد که سران عرب از آن غافل بودند، قاعده ای که می گوید نه دشمنی همیشگی وجود دارد و نه دوستگی همیشگی، بلکه منافع همیشگی وجود دارد.

طبق این قاعده ایران و آمریکا که دهها سال دشمنی داشتند، بر اساس منافع مشترک، به توافق رسیدند، توافقی که همه مقامات کشورهای مذاکره کننده از آن استقبال کردند، هم باراک اوباما و هم حسن روحانی آنرا موفقیتی تاریخی و بزرگ خواندند. دیگر سران نیز چه در اروپا و چه در روسیه، این توافق را موفقیتی بزرگ توصیف کردند. اما واکنش کشورهای عربی به این توافق متفاوت و همراه با اختلافات بسیار بود.

امارات متحده عربی از این توافق استقبال و ابراز امیدواری کرد به برقرای آرامش در منطقه منجر شود، آرامشی که منافع اقتصادی و سیاسی برای امارات در پی داشته باشد. سوریه نیز از توافق استقبال کرد زیرا باعث تقویت دولت بشار اسد و کمک مالی بیشتر ایران به آن می شود. اما عربستان محتاطانه با توافق برخورد کرد و به طور رسمی، ناخرسندی خود را از آن نشان داد و اعلام کرد که این توافق باعث تقویت اقتصاد ایران و در نتیجه زمینه ساز دخالت بیشتر آن در کشورهای عربی می شود، اما واقعیت این است که واکنش عربستان از نظر بسیاری درست نیست.

مصر نیز که در این گونه مسائل دنباله رو عربستان است، در برخورد با توافق ایران و غرب دیپلماتیک ابراز امیدواری کرد باعث برچیده شدن سلاح کشتار جمعی از منطقه شود.

این توافق، معماهایی دارد که به مرور آشکار خواهد شد. یکی از این معماها که کارشناسان روس آنرا پاسخ داده اند، درمورد ارتباط این توافق با ایجاد سامانه ضد موشکی غرب است. به گفته یک نماینده روس، آمریکا توانست در جنگی اطلاعاتی، اروپا را فریب دهد و آنان را برای پذیرش توافق با ایران متقاعد کند و در نتیجه زمینه استقرار سامانه ضد موشکی را در خاک اروپا فراهم آورد، سامانه ای که برضد چین و روسیه است. وی از دولت روسیه خواسته است برای برخورداری از سلاح موشک پیشرفته و سنگین تلاش کند. در این میان باراک اوباما توافق را حمایت از امنیت اسرائیل دانست و گفت این توافق راه دستیابی ایران به سلاح هسته ای را سد کرد، هر چند این سخنان نتوانست خشم مقامات اسرائیلی را آرام کند و همچنان به رجز گوییهای خود در برخورد با ایران ادامه دادند.

اما واقعیت این است که توافق در شرایطی به دست آمد که کشورهای عرب خلیج فارس، موضع متحدی در برابر همسایه خود، ایران اتخاذ نکردند، همسایه ای که به پیروزی انکار ناپذیری دست یافت و نمونه صبر و اعتماد به نفس بود و با پایداری مثال زدنی، سالها مذاکره کرد بدون آنکه منافع خود را فراموش کند یا از خود ضعفی نشان دهد و سودی به دشمن خود برساند، هرچند مخالفان خود را به مبارزه طلبید و با اقدامات دشمنانه آمریکا و تبعیض نژادی صهیونیستها مقابله کرد و با تکیه بر مردم، دانشمندان، کارشناسان و توانایی درونی و خودکفایی داخلی خود با محاصره برخورد کرد و توان هسته ای خود را به صورتی حساب شده، تثبیت کرد. اما عربها در این میان قبرستانهای کهنه را شکافتند و بر طبل جنگ کوبیدند و با یکدیگر درگیر شدند و وبال دنیا شدند و از قافله علم و پیشرفت در آسیا و آمریکای جنوبی و کره و هند و چین عقب ماندند، مناطق و کشورهایی که انتظار می رود در آینده نزدیک، برای رسیدن به قله های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی، با آمریکا رقابت کنند.

ایران نیز در این میان با پایداری افسانه ای خود توانست منافع خود را تامین کند و هم اکنون ثمرات آنرا می چیند، هرچند صهیونیستها ناخرسند باشند. این توافق همچنین ممکن است باعث تغییر ریشه ای دیدگاه سیاسی بین المللی و به طور خاص غربی شود. نکته مهم این است که این توافق بین دو کشور نبود بلکه بین شش قدرت بزرگ جهان بود که پنج کشور از این شش کشور، عضو دائم شورای امنیت هستند و از حق وتو برخوردارند که توافق آنان نشان داد، تهدیدات رژیم صهیونیستی را نادیده گرفته اند زیرا بارها تهدید به بمباران تاسیسات هسته ای ایران کرد، اما قادر به انجام دادن آن نبود.

در این میان، کشورهای عربی نباید فرصت را از دست بدهند زیرا مخالفت با توافق هسته ای ایران و غرب، منافع آنان را به خطر می اندازد. این کشورها باید در تعاملی جدید و بر اساس منافع مشترک با همسایه خود ایران، روابط منطقی و قوی برقرار کنند و از تکفیر و فتنه انگیزی و خشونت و خونریزی دوری کنند و این اقدام را از گروههای اسلامی دانشگاهی به ویژه از الازهر آغاز کنند. در سطح سیاسی نیز کشورهای عربی نیازمند طرحی جدید هستند که براساس آن، اجلاس فوق العاده سران عرب تشکیل شود و شرکت کنندگان در آن، روابط «عربی ایرانی» جدیدی را ترسیم کنند که براساس احترام متقابل و همکاری مشترک و حسن همسایگی باشد، البته پیش از آنکه فرصت از دست برود و در عین حال از دشمن تراشی و کوبیدن بر طبل جنگ خودداری کنند.