پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
صفحه خواندنی ها را از اینجا دنبال کنید
وضعیت جوی ناپایدار در اواخر دوره‌ی پلیستوسن (حدود ۶۰۰۰۰ تا ۱۲۰۰۰ سال
پیش) موجب شد دمای زمین در طول چند دهه ۴ تا ۱۶ درجه‌ی سلسیوس افزایش یابد و
بسیاری از این جانداران بزرگ احتمالاً به دلیل اثرات این افزایش دما بر
زیستگاه‌ها و طعمه‌هایشان از بین رفتند.
نشانه‌های
چندانی دال بر رابطه‌ی کاهش دما در اواخر دوره‌ی پلیستوسن با انقراض این
جانوران مشاهده نمی‌شود و این در حالی است که بسیاری از این جانوران چه در
مقیاس محلی (در تعداد کم) و چه در مقیاس جهانی (به صورت انقراض کامل یک
گونه) در طول دوره‌های گرما منقرض شده‌اند. البته شکی نیست که انسان‌های
نخستین نیز از طریق شکار و ساخت جوامع بشری و دشوار کردن مهاجرت برای این
جانوران بزرگ در انقراض آن‌ها نقش داشته‌اند.
جمع‌آوری و مقایسه‌ی اطلاعات DNA بسیاری از جانورانی که در اواخر دوره‌ی
پلیستوسن زندگی می‌کرده و طی ۵۰۰۰۰ سال منقرض شده بودند اطلاعات بسیاری را
علاوه بر انقراض‌های صورت گرفته در سراسر کره‌ی زمین، در مورد مهاجرت
جانوران به سرزمین‌هایی که زمانی زیستگاه گونه‌های منقرض شده بوده‌اند نیز
در اختیار ما قرار داد. از طریق ترکیب این داده‌ها می‌توانیم زمان‌بندی
وضعیت جوی و تاریخ‌گذاری رادیوکربن را تطبیق داده و به این ترتیب فسیل‌های
تاریخ‌گذاری شده را با وضع هوا مطابقت دهیم. تصویر دقیقی که این کار در
برابر ما قرار می‌دهد نشان‌دهنده‌ی رابطه‌ی مستقیم میان گرمایش زمین و
انقراض جانوران بزرگ است.
در حال حاضر وضعیت آب و هوای زمین در
مقایسه با اواخر دوره‌ی پلیستوسن بسیار باثبات‌تر است و به این ترتیب موجب
می‌شود روند گرمایشی زمین در دهه‌های اخیر و نقش آن در انقراض پستانداران
بزرگ بسیار نگران‌کننده‌تر از گذشته باشد. علاوه بر این اثرات و تغییرات
ایجاد شده توسط انسان‌ها در زیستگاه‌های این جانوران نیز بسیار شدیدتر و
گسترده‌تر از پیش است که به نوبه‌ی خود می‌تواند روند انقراض این جانداران
را سرعت بخشد.
نوچه
