«طلوع» خورشید پیروزی در «صبح» تدبیر و امید

شاید واژه پیروزی در دنیایی که کشتار انسان‌ها یک عادت شده، جنگ و اشغال را به اذهان تداعی کند که یکی از دو طرف، دیگری را مغلوب می‌کند. اما این واژه در ادبیات سیاسی ایران به واسطه دو اقدام عاقلانه، معنایی دیگر یافته که عقبه آن به پیروزی حضرت محمد(ص) بر مشرکان در صلح حدیبیه مربوط می‌شود که نهایتاً منجر به فتح مکه شد.

پیروزی سیاسی اول، در پایان 8 سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران رقم خورد، آنجا که شرق، غرب و ارتجاع منطقه، کمر به نابودی نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران و حمایت‌های بی‌‌دریغ مالی، اطلاعاتی و نظامی ارتش بعث بسته بودند تا نگذارند پیام صلح خواهی و ظلم ستیزی انقلاب مردم ایران به گوش ملت‌های ستمدیده جهان برسد. تاریخ، اتفاقات سال 1367 را، به خوبی در سینه خویش دارد که چگونه تیم سیاسی عاقل و ورزیده مذاکره کننده ایران به عنوان مکمّل فتوحات نظامی فرزندان غیرتمند این آب و خاک به امر امام راحل(ره) و به فرماندهی آیت‌الله هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور وقت، وارد میدان کارزار شدند و با تکیه بر منطق و استدلال، حقانیت ایران و متجاوز بودن دولت بعثی عراق را در بین‌المللی‌ترین سازمان جهانی به ثبت رساندند و به جای خاک عراق، دل‌های عراقی ها را فتح کردند.

اخیراً آن عقلانیت در پرونده هسته‌ای ایران بار دیگر تکرار شد. ظلمی که از 13 سال پیش در حق مردم ایران تشدید شده بود، در 8 سال دولت‌های بی‌تدبیر و کفایت نهم و دهم به اوج خود رسید. آن‌گونه که تهدیدها از آژانس هسته‌ای فراتر رفته و به تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل رسیده بود. فراموش نکرده‌ایم و نمی‌کنیم ایامی را که اقتصاد کشور به بهانه دور زدن تحریم‌ها به دست چند نفر کاسب سودجوی تحریم افتاده بود که عاقبت آن اختلاس‌های چند هزار میلیارد دلاری بود. فراموش نکرده و نخواهیم کرد که قطعنامه‌های تحریمی علیه ایران را کاغذ پاره می‌خواندند و در نتیجه همین کاغذ پاره‌ها!! چه بلایایی بر سر اقتصاد، تولید و صنعت این کشور آمد. فراموش نخواهیم کرد ایامی را که هیچ‌کس در ایران، نگران بیمارانی نبود که به خاطر تحریم‌های ظالمانه، مجبور بودند در مظلومیت درد بیماری خود و عزیزانشان را تحمل کنند و خیابان ناصر خسروی تهران با آدم‌های سوء استفاده کننده، مأوای خانواده‌ها برای تأمین داروهای حیاتی بیماران بود که صد البته گران و از تاریخ مصرف گذشته به دست نیازمندانش می‌رسید. فراموش نکرده‌ایم و نمی‌کنیم که حتی کشورهای منطقه، فرودگاه‌های خویش را به روی مسافران ایرانی بسته بودند، پاسپورت کشورمان بی‌ارزش و به ایرانی و غیرت وی اهانت می‌شد و در زمانه‌ای که تجارت بر کاکل نظام بانکداری می‌چرخید، ایرانیان مجبور به حمل چمدان پول‌ها آن هم با هزار ترس و لرز بودند. فراموش نخواهیم کرد که هند و چین به بهانه تحریم، خرید نفت از ایران، این سرمایه ملی ما را به قیمت ثمن بخس می‌بردند و از پرداخت یوان و روپیه هم دریغ می‌کردند و به جای آن کالاهای بُنجُل خویش را با هزار منت به ما می‌فروختند.

هر چند بسیاری از این اتفاقات ظالمانه، برخاسته از خوی استکباری دشمنان است، ولی دیپلماسی، عقلانیت، تدبیر و قدرت استدلال و منطق، هنری است که باید به وسیله آن و با قدرت گفت‌وگو، اقتدار نظام را به آنان ثابت کرد. کاری که امام راحل(ره)، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و دکتر ولایتی در مقطع پذیرش قطعنامه 598 کردند و مهم‌تر از آن، کاری که پیامبر اکرم(ص) در جریان صلح حدیبیه کرده بودند، آنجا که مشرکان از آوردن نام خدا و نام رسول خدا در آغاز عهدنامه امتناع کردند و پیامبر برای رعایت مصلحت و حفظ منافع اسلام و مسلمانان پذیرفتند و پس از آن، آیه «انّا فتحنا لک فتحاً مبینا» از سوی خداوند بر انسان‌ها نازل شد.

اگر به اتفاقات چند سال پیش ایران در سیاست خارجی نگاهی از سر تأمل بیندازیم، می‌بینیم که اولاً موازی کاری و انتخاب مشاور و معاون رئیس‌جمهور برای ارتباطات جهانی و ثانیاً تحریک کشورها به دشمنی چنان بود که گویا ایجاد اجماع جهانی علیه ایران از اهداف بود.

به هر حال، دولت تدبیر و امید پس از 8 سال رخوت و ناکارآمدی مدیران اجرایی از آرای مردمی برخاست و ظرافت کار دکتر روحانی، انتخاب دکتر ظریف و همکارانش برای وزارت خارجه و تمرکز بر مذاکرات هسته‌ای در آن وزارتخانه بود و پس از دو سال مذاکرات طولانی، فشرده و سخت، خورشید پیروزی ملت ایران بار دیگر در صبح تدبیر و امید طلوع و دنیا به حقانیت ایران و قدرت استدلال و منطق مردم متمدن آن اعتراف کرد و مهمتر از آن به رسمیت شناخته شدن عضویت ایران در باشگاه هسته‌ای جهان است، کاری که خشم اسرائیل غاصب و کاسبان تحریم در داخل و خارج را برانگیخته است.

اما آنچه که پس از توافق نیاز است، همدلی مردم، مسؤولان و همکاران احزاب و گروه‌های مختلف و رسانه‌ها به ویژه رسانه ملی در راستای تأمین منافع ملی است. باید این واقعیت مهم را بپذیریم که اقبال مردم به گروهی و ادبار آنان از یک جریان، دلواپسی ندارد که این روزها از روی حقد و حسد، شاهد تخریب تیم دیپلماسی کشور و دستاوردهای مذاکرات هسته‌ای هستیم.

یکی از دستاوردهای مردم سالاری و دمکراسی همین است که مردم وقتی عملکرد یک گروه را در زمان مسؤولیت دو قوای مجریه و مقننه می‌بینند، نارضایتی یا رضایت خویش را در عین سکوت، در پای صندوق‌های رأی فریاد می‌کنند. البته آنچه جاودان می‌ماند نظام اسلامی ایران است که همه باید برای ارتقای جایگاه آن تلاش کنیم.

والسلام

منبع: هفته نامه «طلوع صبح»