پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : در شمال شرقی شهر ری و در جاده کارخانه سیمان، آسیبهای تاریخی،
فرهنگی و طبیعی به کوه و مقبره «بیبی شهربانو» وارد میکنند، کوهی که
براساس برخی منابع محلی و نه تاریخی گفته میشود همسر امامحسین (ع) «بیبی
شهربانو» را از سالها قبل در دل خود محافظت میکند.
مهدی معمارزاده، کارشناس ارشد میراث فرهنگی اداره کل میراث فرهنگی و
گردشگری استان تهران معتقد است، با تعریض جاده امامزاده بیبی شهربانو
منظر فرهنگی، تاریخی و طبیعی این منطقه را از بین بردهاند.
او نخستین آسیب وارد شده به این محوطه تاریخی را از بین رفتن جنبهی مقدس و
اسطورهای این امامزاده به دنبال تعریض جاده دانست و افزود: اگر علت تعریض
و حفر کوه در این منطقه حتی به دلیل سنگهای منطقه است، قطعا میتوانستند
این کار را در ضلع شمالی کوه انجام دهند، تا هیچ آسیبی به دامنه کوه بیبی
شهربانو و این مقبره وارد نشود.
وی تاکید کرد: برای جدا کردن سنگها از کوه، در حدود 300 تا 500 متری بقعه
بیبی شهربانو در میان کوه را منفجر میکنند و سنگها را در میآورند که
به دلیل لرزشهایی که به کوه و مقبره آن وارد میشود، به مرور آسیبهای
زیادی را به همراه دارد.
معمارزاده با بیان این نکته که مقبره بیبی شهربانو در وسط یک صخره
باقی مانده است، افزود: اطراف مقبره گود است و با انفجارها و خالی کردن
بیشتر محوطه، وضعیت مقبره و کوه بدتر از گذشته میشود.
به گزارش ایسنا، علاوه بر آسیبها و اتفاقاتی که هر روز بیشتر از روز قبل
برای این منطقه تاریخی که به عنوان یکی از قطبهای گردشگری مذهبی در استان
تهران و در منطقه ری مورد توجه است ایجاد میشود، محوطه داخلی این
امامزاده نیز وضعیت چندان مناسبی ندارد.
فضای داخلی شبستانهای بقعه، برخی ترکها، از بین رفتن تزئینات نقاشی و نصب
اسپیلت بر بدنه شبستان امامزاده و نصب پنکه و پروژکشن از جمله آسیبهایی
هستند که باعث از بین رفتن تدریجی فضای این امامزادهاند.
به گزارش ایسنا، این مجموعه محوطهای مستطیل شکل (شمالی - جنوبی) با دیواری
سنگی متعلق به سده چهارم و متعلق به دوره سلجوقی است که در بخش جنوبی آن
چند بنای محکم سنگی با پوشش گنبدی از سنگ و آجر وجود دارد.
بنای اصلی بقعه از سنگ و گچ ساخته شده و تاقهای آن آجری است. از سبک و وضع
بنا به نظر میرسد که هسته اصلی آن در دوره ساسانی ساخته شده باشد و در
سدهی چهارم دورهی آل بویه از آن برای آرامگاه استفاده شده و قسمتهایی به
آن افزودهاند. این بقعه شامل حرمی کوچک و چهارگوش است، که مدخل اصلی حرم
رو به مشرق و دارای سردری متعلق به دورهی صفوی است، اما گنبد کاشیکاری و
برخی گچبریها و تزیینات آن از آثار دوره قاجار است.
البته این بنای تاریخی 30 خرداد 1315 نیز در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.