موتیفِ صفوفِ نوستالژیک و مُهر تایید ابراهیم حاتمی کیا بر سلامت منتقدان!

جشنواره سی و چهارم فیلم فجر بحمدالله رو به پایان است.
بارها ملاحظه فرموده ایم که مثلا وقتی یکی از تیم های ورزشی ما در یکی از مسابقات، کمتر از حد انتظار ظاهر می شود یا اوت می گردد، جملاتی کلیدی، تاثیرگذار و البته غیر کلیشه ای، مرتبا بر لب و دهان کارشناسان غیرتکراری، بوسه می زند و مانند باقلوا، اذهان خلق الله را به حیرت وا می دارد:
یک . شکست، مقدمه پیروزی است.
دو . این اتفاق، هیچ چیز از ارزش های بچه های ما، کم نمی کند.
سه . این تورنمنت باعث کسب تجربه شد؛ تجاربی که روزی به دردمان خواهد خورد.
چهار . باید از همین فردا، برنامه ریزی نوینی را بیاغازند.
ملت وقتی این جملات شگفت آور و بویژه این جمله اخیر را در مدحِ "آغازیدنِ دوباره" می شنوند، چنان چشمانشان گرد می شود و چنان عقولشان به تکاپو می افتد که گویی این کارشناسی، یه چیز دیگه س.
اکنون نیز در آخرین روزهای جشنواره سی و چهارم فیلم فجر، می توان ادعا کرد که ما در نظم ظاهری جشنواره مان، چنان به بدیهیات امر دست یافته ایم که خیالمان در این زمینه، کاملا راحت و آسوده است و در آینده فقط باید به برنامه های پنج، شش و هشت ساله، نقشه راه، افق و سند چشم انداز، استراتژی سینما و قس علیهذا بیندیشیم و لا غیر.
پس انصافا ظلم است اگر در این نفسهای واپسین جشنواره ی در قیدِ حیات، تبریکات وافره، تقدیرات جامعه و تشکرات کامله را از یکدیگر دریغ ورزیم:
تبریک به دبیر محترم جشنواره که در عین تدبیر درست درباره تفکیک بخش پرسش و پاسخ فیلم ها، نظم نوینی را در طول و عرض جشنواره و بویژه در نیمه شب های مثلا کاخ جشنواره رقم زد.
تحنیت به او که در عین تدبیر درست درباره عدم اعلام زودهنگام اسامی هیئت انتخاب برای کاهش حاشیه ها، آن قدر برای سینمای رسانه ها (البته به نام رسانه و به کام دیگران)، کارت و غیر از کارت صادر کرد که وزارت کار هم از این میزان افراد شاغل در رسانه ها، به وجد آمد و آمار روزآمدی در زمینه ضریب اشتغال، خلق گردید.
شادباش به وی که در عین اعلام زودهنگام اسامی داوران و فیلم های بخش های مختلف جشنواره و ایجاد امید برای برگزاری جشنواره ای منظم، سعی کرد با ملغی اعلام کردن اعتبار انبوه کارت های مثلا موقت در اواسط این دورهمی و گعده جشنواره ای، نظم را نهادینه سازد.
دست مریزاد به دبیر محترم که مراسم افتتاحیه را سرِ وقت آغازید؛ در عین حال وقتی هر نوع سخنرانی در افتتاحیه را ممنوع اعلام نمود، همه غلاف کردند و زمان افتتاحیه به شکل خودجوشی به چهار ساعت تقلیل یافت. همین اتفاق ان شاء الله در اختتامیه هم رخ نمایاند تا شاهد تئاتری ترین اختتامیه تاریخ جشنواره فیلم فجر در حدّ یک بلاک باستر باشیم.
هزارآفرین به ایشان بابت برخی انتصاباتشان، آنانی که کاردانی و نظم را به همگان آموختند و ان شاء الله در سال های بعد هم به همت رئیس هنرور سازمان سینمایی، از این افراد، به تعدد و تکرر و به طرز بهینه، نه تنها در جشنواره بلکه در همه بدنه سینما، استفاده ی حداکثری شود تا همه ما حالش را ببریم.
تقدیر از او که با تدبیر بلندش، پدیده ای به نام "معضل امیریوسفی" را هم به جشنواره فیلم فجر افزود تا همگان و بویژه تاریخ سینمای بین الملل از این اصطلاح نوآر و آوانگارد، حظّ وافر ببرند.
تحنیت به وی و بقیه که با تدبیر درگاه (همان گِیت) امنیتی ایکس رِی و جلوگیری از نفوذ داعش، کاری کارستان کردند و وقتی صغیر و کبیر در ازدحامی ناخواسته و لطیف، ارواح قربانیان فاجعه منا را در بامداد مهتابی بلندای پایتخت، حاضر و ناظر دیدند، ایشان باز هم مدبّرانه تدبیر کردند و با افتتاح جمیع ابواب و منافذ، موجی از تعلیق اکشن، تروکاژ، شور و شعف و هیجان، جامپ کات، هُل دادن، دالی شات و سُر خوردن را به سینمادوستانِ شب زنده دار، ارزانی داشتند.
شادباش به دبیر جشنواره و سایر عواملِ اعمالِ محیّرالعقول که با دقت خارق العاده، دور از انتظار و مثال زدنی در زمان بندی نمایش فیلم ها، نه تنها برنامه را تغییر ندادند؛ بلکه فیلمی هم به برنامه نیفزودند و همه چیز دکوپاژ شده، سر وقت و "آن تایم" انجام و یک دورهمی خفن ده روزه محقق شد؛ بالاخره دورهمی است دیگر؛ در هر صورت و با هر ترتیب و غیر ترتیب، خوش می گذرد. این دقتِ دقیق تا آنجا بود که مثلا یک فیلم ساعت 21 شروع میشد، فیلم بعدی ساعت 22 و 30 دقیقه و بعدی هم ساعت 24؛ یعنی دقیقا محاسبه شده بود که فیلم ها دقیقا 90 دقیقه یا کمتر است و ته یک فیلم یا همان تیتراژ پایانی باید دقیقا به شروع فیلم بعد یا همان تیتراژ آغازین دیزالو شود و البته چنین هم شد و حتی یک راش هم هدر نرفت.
رحمت و درود بر ایشان و بر دبیران سابق و اسبق و ماقبل اسبق و البته دست اندرکاران آمبیانس و سینه موبیل، بابت کیفیت صدای سالن همایش های برج میلاد که لذت فیلم دیدن را برای اهالی صرفا رسانه و نه دیگران، صدچندان کرد و نوستالژی سینمای صامت را در اذهان زنده نمود.
صدآفرین به رئیس نازنین تر از همه نازنینانِ سینما که با انتصاب این دبیر دوست داشتنی و غیر قابل پیش بینی، خالق لحظه های تکرار شونده، ثبت رکوردهای بی نظیر نظم دهی، تحقق لحظات خاطره انگیز امکان استراحت بر صندلی های انبوه نشیمن در کاخ و شاهکار میزانسن گعده های ِچهره به چهره ای شد تا یکی از به یاد ماندنی ترین جشنواره های فیلم فجر در یادها حکّ و هنروری ایشان بیش از پیش – و حتی بیش از ایده شگرف و اجرای منحصر بفرد مدرسه فخیمه ملی سینمای ایران که عمرش دراز و دودمانش فراخ بادا -  مکشوف شود.
تبریک به خودمان بابت قرار دادن کیف ها، کُت ها و چند چیز دیگر بر روی صندلی ها و به کار گیری مدرن ترین مکانیسم های رزرو جا برای دوست و فامیل و در و همسایه و بر و بچ.
تقدیر و تشکر از خودمان بابت احترام به صف و هُل ندادن یکدیگر.
تحنیت به جشنواره بابت آفرینش پدیده ی دراماتیکِ "ایستادن در صفِ انتظار جهت اقامه نماز" و اضافه شدن آن به صفوفِ موتیفِ فیلم و دستشویی و جای پارک و  غذا. این را باید دستاورد استراتژیک جشنواره سی و چهارم دانست که بالاخره بعد از سی و چهار سال موفق به کسب آن شده است.
شادباش به خودمان که تاخیر یک کارگردان بخت برگشته را تحمل نکردیم و البته انبوه افاضات جشنواره را هم تحمل نمی کنیم.
تقدیر از ابراهیم حاتمی کیا بابت تحمل نقدها و تایید سلامت و بینایی منتقدان.
و در نهایت، تبریک به خودمان، تبریک به شما و تبریک به همه، بابت همه چیز؛ در عین حال فراموش نمی کنیم که انسان همیشه به امید زنده است.
ایام به کام.
حسن شیخ حائری
انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران