خود را حجت دین می دانند اما اینچنین یاوه می بافند / آیا واقعا عدم اجازه پرواز به هواپیمای حامل رئیس جمهور سابق عزت بود؟

دو. به عنوان یک شهروند ایرانی و مسلمان اولا لازم  است سقوط اخلاق را در جامعه اسلامی  ایران به همگی تسلیت بگویم و جا دارد آیه استرجاع را یک بار دیگر بر این مصیبت بزرگ بر زبان و قلم جاری سازم که انّالله و انّا الیه راجعون! 

سه. در حیرتم چگونه فردی که « لباس پیامبر » بر تن دارد و خود را « حجت دین » او بر مسلمین می خواند بدینگونه توانست عنان لسان از کف بنهد و همچون لمپنان یاوه گوی و درشت خوی چنین تعابیر ناشایستی را به مسلمانانی دیگر که با خط مشی و سلیقه سیاسی او فاصله دارند نسبت دهد؟!

چهار. هر کسی حق دارد با هر فرد و اندیشه و سیاست و سلیقه ای مخالفت کند یا منتقد آن باشد، اما به چه حقی و با کدام مجوز شرعی و قانونی بدترین توهین ها و تعابیر ناشایست را نثار دیگران می کند؟! آیا هر بیماری می تواند بیماری حاد و مزمن خود آن هم از نوع نادر آن را به دیگران نسبت دهد؟!

پنج. دیدن دستاوردهای دولت کنونی در حوزه سیاست خارجی نه تنها «بصیرت»  نمی خواهد بلکه فقط دو یا حداقل یک چشم بینا می خواهد تا اینهمه موفقیت، شکوه و عظمت را که برای ایران و ایرانیان به ارمغان آورد،  با چشم سر ببیند. آیا صف کشیدن مقامات بلند پایه سیاسی و اقتصادی خارجی برای اعتراف به عظمت ملت ایران عزت نیست؟ آیا دفع خطر جنگ و خونریزی از سر مُلک و ملت نعمت نیست؟ آیا امنیت روانی و سیاسی و اقتصادی موجود در کشور دستاورد نیست؟ آیا سفرهای پیاپی نماینده ملت ایران به شرق و غرب عالم که با شکوه و افتخار مورد استقبال عالی ترین مقامات خارجی قرار می گیرد عظمت نیست؟ در مقابل، آیا عدم اجازه ورود یا حتی پرواز هواپیمای حامل مقامات و رئیس دولت سابق از فضای کشورهای دیگر به بهانه تحریم ها عزت بود؟ آیا بهم خوردن سفر مقام دولت سابق پای پلکان هواپیما به دلیل اعلام عدم تحویل سوخت برای بازگشت، عظمت بود؟ آیا عدم دعوت از رییس دولت سابق یا وزرایش یا معاونین وزرایش به کشورهای مهم دنیا و درخواست سفرای آن دولت از مقامات خارجی برای ارسال دعوتنامه با شکوه بود؟ آیا یافتن برنامه و نشستی با ربط و بی ربط در سازمانی منطقه ای، بین المللی یا تخصصی برای حضور مقامات دولت سابق در آن برای نشان دادن عدم انزوای ایران و بدتر از همه دعوت از همه شرکت کنندگان به ضیافت ناهار به جز رییس دولت ایران موفقیت بود؟ آیا توهین به نماینده ملت بزرگی چون ایران در مقابل چشم میلیاردها بیننده در سراسر جهان موجب افتخار بود؟ آیا 8 سال بیانیه خواندن و خاطره گفتن و عکس یادگاری گرفتن باعث تثبیت حقوق هسته ای ملت ایران شد یا علم، اراده و تخصص تیم مذاکره کننده هسته ای ظرف 100 روز اول استقرار دولت جدید، 6 قدرت جهانی را وادار به پذیرش خواست و اراده ملت ایران کرد؟ براستی کدامیک دستاورد و عزت بود؟!

شش. پرسش اینجاست اخلاقیات در یک جامعه چقدر باید سقوط کرده باشد تا عده ای برای منافع زودگذر، باندی و جناحی چشم بر روی واقعیات ببندند و دهان بر یاوه بگشایند؟! 

هفت. دوست و دشمن معترفند از جمله نقاط قوت دولت یازدهم سیاست خارجی، سیاست های کلان اقتصادی و تا حدودی ایجاد فضای باز و پر نشاط فرهنگی است. از قضا بیشترین  حملات منتقدان و مخالفان بر این سه موفقیت دولت متمرکز شده است تا بلکه مأیوسانه بتوانند در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو اندکی از آرای این دولت بکاهند؛ اما نیک می دانند خیالی خام می پرورانند و ملت خادم و خائن را به خوبی باز شناخته اند.  

هشت. فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ؟!