«البناء» در تحلیلی به قلم ناصر قنديل، سردبیر خود نوشت: دیدار رئیس جمهور آمریکا و رهبر کره شمالی یک اتفاق تاریخی در سطح جهان محسوب می شود که شباهت زیادی به عادی سازی روابط آمریکا و چین در چهار دهه پیش دارد، زمانی که رئیس جمهور سابق آمریکا ریچادر نیکلسون به پکن رفت.
به گزارش «انتخاب»، این رسانه عرب زبان ادامه داد: موضوعی در مورد این دیدار که به سوالی عملی تبدیل می شود آن است که آیا واشنگتن در ضمن مفهوم خلع سلاح اتمی از شبه جزیره کره، زرارخانه خود در این منطقه را نیز از بین می برد؟ و اینکه با موشکهای استراتژیک ثاد که موجب نگرانی چین شده است چه خواهد کرد؟ در مقابل، آیا کره راه نابودی سلاح اتمی خود را طی خواهد کرد یا اینکه آن را به مکانی خارج از کره می سپارد؟ برای مثال نزد چین یا روسیه؟ آیا از جمله ضمانتهایی که کره درخواست خواهد کرد، تضمین روسیه و چین برای حمایت از آن در برابر هر گونه تجاوزی است تا با سپردن سلاح اتمی خود به این دو کشور موافقت کند؟ یا اینکه خطر کرده و به تضمینهای آمریکا که هر لحظه امکان از بین رفتن آنها وجود دارد اکتفا می کند؟
موضوع دیگر در مورد اقتصاد است؛ کره شمالی ایران نیست که یک کشور نفت خیز، صنعتی و زراعی بوده و برای اقتصادی بودن تنها نیاز به از بین بردن تحریمها دارد؛ آنچه کره برای رشد اقتصادی خود به آن نیاز دارد تنها رفع تحریمها و گشایش بازارها نیست. این کشور برای اغاز یک طرح توسعه ای فراگیر حداقل به صد میلیارد دلار نیاز دارد، بویژه آنکه سالها درگیر شرایطی سخت نزدیک به قحطی بوده است. با این حال، کره تمام بودجه خود را صرف طرح اتمی اش کرد تا روزی بتواند آن را با میلیاردها دلار مبادله کند؛ پس چطور می تواند بدون همکاری کره جنوبی، ژاپن، چین و حتی اروپا به این نتیجه برسد؟ ایا این مساله بدون شراکت این کشورها در طرح صنعتی کره محقق می شود؟
رئیس جمهور آمریکا می تواند بین حالت ایران و کره تفاوتهایی قائل شود، به این جهت که این دو از حیث پرونده هایی که برای آمریکا اهمیت دارد، با یکدیگر تداخلی ندارند؛ از جمله امنیت اسرائیل، سیطره بر بازارهای نفت و گاز، جنگهای سوریه و یمن و آینده عراق. اما در نهایت کره ای ها و آمریکایی ها می دانند که بین المللی کردن مذاکرات و تفاهم ها نیاز هر دوی آنهاست.
مترجم: مریم نصرالهی
