جرمی براون پزشک اورژانس و نویسنده کتاب "آنفلوانزا؛ شکاری صد ساله برای درمان کشنده ترین بیماری در تاریخ" ، در مقاله ای برای آتلانتیک به بررسی تفاوت های کرونا و آنفولانزای سال 1918 پرداخته است. براون که مدیر دفتر تحقیقات مراقبت های اضطراری در انستیتوهای ملی بهداشت ایالات متحده است در این یادداشت می گوید: مدت زیادی از یکصدمین سالگرد عالم گیری آنفولانزای بزرگ سال 1918 نمی گذرد. آنفولانزایی که گرچه تنها چند ماه به طول انجامید ، اما جان 50 میلیون تا 100 میلیون نفر در جهان از جمله 675 هزار نفر در ایالات متحده را گرفت. این بیماری عالم گیر یک معیار بزرگ برای سنجش شدت بیماری ها است. اما بسیاری از مفسران برای مقایسه آن با شیوع کرونا عجله کرده اند. هرچند جالب توجه ترین بخش این مقایسه ها، بررسی شباهت های بین این بیماری ها نیست، بلکه بررسی تغییراتی است که پزشکی مدرن در طول یک قرن اخیر تجربه کرده است. بنابراین هر اتفاقی که اکنون در حوزه درمان رخ دهد مشابه سال 1918 نخواهد بود.
به گزارش سرویس خواندنی های «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: در آن سال (1918) ، به دلیل عالم گیری بیماری آنفولانزا، جوامع مختلفی مانند کالیفرنیا رو به ویرانی می رفتند. هیچ کس نمی دانست که چه چیزی مردم را می کشد. نظریه های فراوانی وجود داشت. برخی تصور می کردند که این بیماری از سیارات دیگر به کره زمین وارد شده است (این استنباط بر پایه واژه ایتالیایی "نفوذ" به آنفلوانزا نسبت داده شده است که هم آوای آنفولانزا تلفظ می شود) دیگران اعتقاد داشتند که علت این بیماری «جو دوسر» صادراتی روسیه یا حاصل فوران آتشفشان است. میکروبیولوژیست ها روی باکتری که ده ها سال قبل در ریه های قربانیان آنفلوانزا کشف کرده بودند، تمرکز کردند و آنرا باسیلوس آنفلوانزا نامیدند. اما آنها صرفاً یک باکتری را شناسایی کرده بودند که به ریه ها حمله می کند. در سال 1933 ، دو دانشمند انگلیسی نشان دادند كه علت این بیماری باید طبقه جدیدی از بیماری ها باشد كه امروزه ما آن را ویروس می نامیم. سرانجام ، در سال 1940 ، میکروسکوپ الکترونی اختراع شد و از ویروس آنفولانزا عکس گرفت و برای اولین بار در تاریخ نه تنها نتوانستیم مقصر بیماری را معرفی کنیم بلکه توانستیم آن ببینیم.
در زمان حال، تقابل پنهان با ویروس کرونا ، که باعث بیماری COVID-19 می شود ، به اندازه سال 1918 طول نکشید و از همان ابتدای شیوع ، دانشمندان به ویروس مشکوک شدند. طی دو هفته ، آنها ویروس ناشناخته را به عنوان یک ویروس از خانوداه ویروس های کرونا شناسایی کرده بودند ، ژنوم آن را توالی کردند و کشف کردند که به احتمال زیاد میزبان اولیه این ویروس در حیوانات، خفاش ها هستند. این اطلاعات که توسط یک تیم چینی منتشر شد ، فوراً در سراسر جامعه علمی به اشتراک گذاشته شد و به آزمایشگاه های تحقیقاتی در سراسر جهان اجازه داد تا روند طولانی و پیچیده درک ویروس و پیدا کردن واکسن و درمان را آغاز کنند. ممکن است ما هنوز دشمن را نکشته باشیم ، اما مطمئناً چیزهای زیادی درباره آن می دانیم.
بیماری عالم گیر آنفلوانزای بزرگ در سال 1918 در دوران قبل از کشف آنتی بیوتیک رخ داد. اگرچه آنتی بیوتیک ها ویروس ها را درمان نمی کنند ، اما عفونت های باکتریایی ثانویه را که بعضاً ایجاد می شوند ، درمان می کنند. این عفونتهای ثانویه باعث ذات الریه شدید هستند و احتمالاً مسئول بیشتر مرگ و میرها در سال 1918 بودند. در آن زمان ، راهکار کمی برای درمان وجود داشت. پزشکان کینین (مفید نیست) ، شامپاین خشک ( تاثیرخاصی ندارد) و فنول فتالئین ( سرطان زا است) را توصیه می کردند. در آستانه شیوع آنفلوانزا ، در سال 1916 ، پزشكان نظامی انگلیس حتی خون گرفتن از سربازان در حال مرگ را امتحان كرده بودند. هنگامی که درمان این بیماری ناکام ماند ، آنها اظهار داشتند که هیچکس از بیماری جان سالم به در نمی برد اما علی رغم این اظهار نظر، بسیاری از بیماران بیش از پزشکان خود زنده ماندند.
امروز در دنیایی زندگی می کنیم که مملو از آنتی بیوتیک ها است. اگرچه این نگرانی وجود دارد که باکتریها در برابر آنها مقاوم تر شوند ، آنتی بیوتیک ها ابزاری بسیار قدرتمند برای درمان پنومونی باکتریایی ثانویه هستند. گزارش های اولیه این عفونت ها را در بیماران مبتلا به COVID-19 توصیف می کند و ما دلیلی بر این باور داریم که برای بسیاری ، اگرچه متاسفانه نه همه ، آنتی بیوتیک ها درمان را ارائه می دهند.
ما امروز گونه های دیگری از داروها را نیز داریم: آنتی ویروس ها ، که به طور مستقیم ویروس مسئول یک بیماری را هدف قرار می دهند. حداقل چهار داروی ضد ویروسی تأیید شده نیزوجود دارد ، برخی از آنها به صورت خوراکی و برخی دیگر به صورت داخل وریدی استفاده می شوند. اگرچه این داروها به اندازه ای که انتظار داریم، درمانگر نیستند، اما برای تعدادی از بیماران حاد مبتلا به COVID-19 نتیجه بخش بوده اند. تعیین اینکه آیا آن دسته از داروهای ضد ویروسی یا آنتی بیوتیک هایی که غالباً در کنار هم قرار می گیرند نتایج موفقیت آمیزی رقم می زنند یا خیر ، مشخص نیست. اما ما گزینه هایی داریم که پزشکان یک قرن پیش به آنها دسترسی نداشتند.
ظهور بیمارستان های مدرن ، بخش های مراقبت ویژه و متخصصان پزشکی پاسخ به بیماری را در طول قرن گذشته تغییر داده است. در دوران عالم گیری آنفولانزا در سال 1918 ، بیمارستان ها درمانهای بسیار کمی را ارائه دادند و بسیاری از بیماران در بخش های مشترک با دیگر بیماران قرار داشتند که ده ها یا حتی صدها نفر دیگر را نیز مبتلا می کردند و فقط یک پرده نازک آنها را از یکدیگر جدا می کرد. ویکتور سی واگن ، پزشک سرشناس و رئیس دانشکده پزشکی در دانشگاه میشیگان ، خاطراتی عینی از شرایط اسف بار بیمارستان های آن دوران دارد. وی در یادداشت خود نوشته است: " صدها نفر از مردان نظامی، گروههای ده نفره یا بیشتر از بیماران را وارد بخش های بیمارستان می کنند. آنها بر روی تختخوابها قرار می گیرند تا همه تختخواب ها پر شود ، اما برخی دیگر جا نمی شوند و در نتیجه گوشه ای جمع می شوند. خیلی زود به آنها یک لباس مایل به آبی می پوشانیم. سرفه های ناراحت کننده و خلط های آغشته به خون دارند. هر روز صبح ، اجساد مردگان مانند چوب های خشک دیده می شود. آنفلوانزای مهلک نشانگر فرومایگی مداخلات انسانی در تخریب زیستگاه انسان است. "
امروز ما اهمیت کنترل عفونت و لزوم جداسازی بیماران را برای جلوگیری از آلودگی متقابل درک می کنیم. اکنون واحدهای مراقبت ویژه ای داریم که بیماران در آن معالجه می شوند. در برخی شرایط ، بیماران حتی ممکن است به دستگاه اکسیژن ساز یا ECMO وصل شوند. این واحد درمانی می تواند با اکسیژن رسانی به خون و از بین بردن گازهای مضر به طور موقت کار ریه ها را به عهده بگیرد. قرار دادن بیمار مبتلا به آنفولانزا یا COVID-19 روی دستگاه ECMO یک تلاش آخر برای زنده نگه داشتن بیمار است. برای بیمار قوی تر و معمولاً جوان تر که مشکلات قلبی یا ریوی اساسی ندارد ، دستگاه ECMO می تواند نجات بخش باشد.
درست همانطور که اکنون ما دستگاه هایی قدرتمندتر داریم ، بنابراین پزشکان و پرستارهایی نیز داریم که در زمینه مراقبت های اورژانس ، مراقبت های ویژه و بیماری های عفونی تخصص دارند. یک قرن پیش ، چنین آموزش هایی وجود نداشت. پزشک معالج آنفولانزای شما ممکن بود همان فردی باشد که استخوانهای شکسته شما را جا می انداخت و گچ می گرفت، در زایمان به شما کمک می کرد یا حتی غده های سرطانی را درمان می کرد. ما این روزها تخصص پزشکی داریم و گاهی اوقات از ناتوانی متخصصان در معالجه بیماری های تحت تخصصشان شکایت می کنیم.. این تخصص دقیقاً همان چیزی است که احتمال بهبودی بیماران را افزایش می دهد. از همان لحظه ای که پزشک مرکز فوریت های پزشکی برای اولین بار بیماری شما را تشخیص داده و معالجه می کند تا زمانی که به بیمارستان می روید و پرستار از شما مراقبت می کند و متخصص بیماری های عفونی به شما کمک می کند تا داروهای مناسبی بگیرید و متخصص ریه به توانبخشی ریه های آسیب دیده شما کمک می کند یک فرایند تیمی از سلامت شما دفاع می کند.متخصصانی که در یک تیم کار می کنند به راحتی می توانند همان بیماری را که یک قرن پیش از آنفولانزا می مرد، نجات دهند و به زندگی برگردانند.
ما هنوز دقیقا نمی دانیم که چگونه ویروس کرونا در جوامع ما پخش می شود و شدت بیماری ما چگونه خواهد بود. داده های اولیه که مطمئناً مورد بازبینی قرار می گیرند ، نشان می دهند که این بیماری مانند آنفلوانزا احتمالاً در افراد مسن ، افرادی که سیستم ایمنی بدن ضعیفی دارند و افرادی که دارای مشکلات مزمن قلبی یا ریوی هستند ، باعث ایجاد عوارض شدیدتری می شود. اما برخلاف آنفولانزا و به دلایلی که ما هنوز آن را درک نکردیم ، به نظر نمی رسد که کرونا باعث بیماری جدی در کودکان شود. این مصونیت تقریبی کودکان مانند یک پرتوی نور در یک فضای تاریک است.
اگرعالم گیری آنفولانزای وحشتناک سال 1918 و شیوع بیماری کرونای فعلی یک ویژگی مشترک داشته باشند، این است که مردم بسیار وحشت زده اند. در دسامبر سال 1918 ، در اوج عالم گیری ها ، 1000 مقام بهداشت عمومی در شیکاگو جمع شدند تا در مورد بیماری که در آن زمان 400 هزار نفر را در طی سه ماه کشته بود، بحث کنند. آنها علت این بیماری را نمی دانستند ، هیچ درمانی نداشتند و فرضیه های کمی در مورد چگونگی کنترل شیوع آن داشتند. ماسک های صورت ، که در آن زمان توسط بخش زیادی از عموم مردم پوشیده می شد ، هیچ تضمینی برای محافظت ( این موضوع همچنان در مورد ماسک های صورت صادق است) ارائه نمی داد. بسیاری از مقامات بهداشت بر این باور بودند که ماسک ها احساس غلط امنیتی را ایجاد می کنند. شاید این امر صحیح باشد ، اما هنوز ارزشی برای ارائه هر نوع امنیت وجود دارد. فرمانده عملیات بهداشتی شیکاگو این موضوع را روشن کرد. وی گفت: "این وظیفه ما است ، که مردم را از ترس و وحشت حفظ کنیم. نگرانی موجب کشته شدن افراد بیشتری می شود و به نظر من باید به هر روشی که کمک می کند مردم بر ترس خود غلبه کنند متوسل شویم. "
ماسک صورت ممکن است محافظ جان مردم نباشد. اما به مردم این امکان را می دهد که احساس کنند یک کار پیشگیرانه انجام می دهند. کاری که حتی یک قرن پیش نیز از اهمیت روانشناختی بالایی برخوردار بود.ما می توانیم امروز بهتر عمل کنیم. شستن دست ها ، پوشاندن دهان هنگام سرفه و در خانه ماندن هنگام بیماری از مهمترین اقداماتی است که می توانیم انجام دهیم. همه این موارد مهم می توانند به کنترل بیماری و کاهش انتشار آن کمک کنند.
مترجم:رویا پاک سرشت
