بیش از دو ماه از شیوع ویروس کرونا گذشته است. از روزهای پر التهاب فروردین عبور کرده ایم، و شرایط کمی عادی تر شده است. روزهای پر از افزایش آمار مبتلایان ، و فوتی ها را از سر گذرانده ایم . روزهای سخت هشدارها، محدودیت‌ها و در خانه ماندن را هم. خیابان‌های خلوت و سوت و کور شهر جایشان را به آدم‌ها و ماشین‌ها داده اند. کرونا رفتار ما را عوض کرد، فاصله های مان را زیادتر کرد و چهره آدم‌ها را تغییر داد. زنان و مردانی که با ماسک، دستکش و محافظ‌های شیشه ای در خیابان‌ها رفت و آمد می‌کنند، فضای شهر را شبیه فیلم‌ها کرده است. آدمهایی که شبیه بازیگران نمایشی بزرگ هستند . اما همه چیز واقعی است. کرونا کماکان در میان ما زندگی می‌کند و هراسش در دل خیلی ها خانه کرده است . چه آنهایی که هنوز در قرنطینه مانده اند و چه آنها که این روزها مجبورند در خیابان‌ها باشند. آدمهایی مانده میان تردید ، ترس، اجبار و شجاعت، رو در رو با ویروسی مرگبار . آدمهایی با چهره‌های عجیب که در گوشه ای از زمان با صورت‌های پوشیده ثابت مانده‌اند ، در روزهایی بهاری و در جدال با کرونا ...
