وانمود تولید یک امر واقعی فاقد منشاء و فاقد واقعیت از روی یک مدل واقعی، ابر واقعیت نام دارد. به این شکل که نشانه‌های امر واقعی بجای خود واقعیت می‌نشیند و واقعیت دیگر هرگز مجال بروز نمی‌یابد.
وانمود تفاوت میان حقیقی و کاذب را زیر سئوال می برد و راهبری این تمایز در دستان رسانه است. رسانه‌هایی که دیگر انعکاسی از واقعیت و حتی بازنمایی آن واقعیت نیستند و در هدف گذاری نوین، آفرینش واقعیت را سامان می دهند؛ همانطور که ژان بودریار (فیلسوف فرانسوی) آنرا ابر واقعیت می‌نامد و به باور او، وانمود حقیقت را پنهان نمی‌کند.
این حقیقت است که نشان می دهد چیزی پشت سر آن وجود ندارد و پیامد آن جز این نیست که همه معانی بی معنا شوند. در فیلم یلدا، شاهد این غیاب و دگردیسی واقعیت توسط رسانه هستیم. برنامه‌ای تلویزیونی به نام «لذت عفو» که به صورت هفتگی، متهمین به قتل را رودرروی اولیاء دم قرار می‌دهد تا متهمان بتوانند رضایت گرفته و آزاد شوند.
صحنه و پشت صحنه این برنامه همزمان برای مخاطب سینمایی اثر نشان داده می شود و با آفرینش این واقعیت بی ریشه و بی‌بنیان، به روشنی دیده می‌شود که این مخاطب تلویزیونی است که در فریب تصاویر گرفتار شده و بجای امر واقعی در برابر ابر واقعیتی قرار می‌گیرد که کمتر ارجاعی به آن وجود دارد.
در این میان مخاطب سینمایی اثر متوجه می‌شود مخاطب تلویزیونی از چه طریق در مواجهه با قلب واقعیت فریب می‌خورد و غرق در دنیای وانموده‌ها بدلی از واقعیت را جایگزین واقعیت می‌کند.
جالب‌تر اینکه مخاطب سینمایی اثر نیز در فریب تصویر گرفتار شده و فیلم را کپی سطحی از برنامه ماه عسل تصور کرده که این نیز از هوشمندی کارگردان است که حتی منتقدان به ظاهر کار بلد را نیز در این فریب از امر خیالی معجول غرق می‌کند.
فیلم سینمایی یلدا سومین فیلم بلند مسعود بخشی بعد از مستند تحسین شده تهران انار ندارد اثری مهم در کارنامه کارگردانش محسوب می‌شود.
