قاسم عزالدين در المیادین نوشت: در آستانه آغاز دور سرنوشت سازی از مذاکرات وین، به نظر می رسد دولت بایدن در اتخاذ تصمیم برای پذیرفتن شروط ایران، آشفته است، اما ایران دو جام زهر را در برابر واشنگتن قرار داده که یکی از دیگری تلخ تر است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: دولت آمریکا پالس های متناقضی می فرستد که بین امکان پایبندی کامل به توافق هسته ای و خریدن وقت برای تغییر نظر مخالفان داخلی برجام و خطر افزایش قدرت استراتژیک ایران در نوسان است. جیک سالیوان، از رفع تحریمها در مقابل اطمینان از پایبندی ایران به بندهای توافق سخن می گوید. به موازات سالیوان، ند پرایس، سخنگوی وزارت خارجه خوش بینی کمتری داشته و مسیر رابرت مالی و مأموریت اکتشافی وی را دشوار و طولانی توصیف می کند.
این تناقض ها نشان دهده سرگردانی کاخ سفید برای تصمیم گیری قاطع است، در حالی که مذاکرات وین در حال پیشروی است، ایران از زبان عباس عراقچی تهدید کرده در صورت جدی نبودن آمریکا برای رفع تحریمها باب مذاکرات را می بندد.
در شرایطی که طرفها برای پیش نویس توافق در وین آماده می شوند، آویو کوخاوی، رئیس ستاد مشترک ارتش اسرائیل و یوسی کوهین، رئیس موساد، به همراه مئیر بن شبات، رئیس امنیت ملی، به واشنگتن سفر می کنند تا مذاکرات جداگانه ای را برای تقسیم فشارها انجام دهند و از ایمن بودن بندهای توافق وین، مطمئن شوند، این در حالی است که نتانیاهو تاکید کرده به هیچ توافقی پایبند نخواهد بود، اما در عمل به دنبال آن است که نظارتها بر فعالیتهای هسته ای ایران افزایش یابد.
اسرائیل مجبور است با کاخ سفید همنوایی کند. این همنوایی باعث کاهش مخالفتهای لابی صهیونیستی در آمریکا علیه توافق هسته ای می شود.
اما کاهش مخالفتهای لابی صهیونیستی مانع از ان نمی شود که اسرائیل از طریق نفوذی که در کنگره دارد، در صدد تصویب قانونی برای نظارت بر توافق با ایران و کارشکنی در سیاست بایدن باشد، سیاستی که مورد مخالفت 140 عضو کنگره است که نامه اعتراض آمیزی در همین رابطه را خطاب به آنتونی بلینکن امضا کرده اند.
تنگنایی که بایدن این روزها با کنگره دارد، همان تنگنای اوباما در سال 2015 است، که در آن زمان اوباما به «اقدامات اجرایی» توافق پناه برد، به این صورت که توافق مذکور را کمتر از یک پیمان و نزدیک به قانون «کورکر-کاردین» و براساس پیچیدگی های قانون آمریکایی می دانست.
در همین راستا، کاخ سفید به سمت دور زدن کنگره حرکت کرده و به دنبال عقب نشینی از تحریمهای ترامپ و کنار گذاشتن بیش از 800 تحریم از جمله تحریمهای خزانه داری آمریکا، بانکها، نفت، گمرک و بخش های صنعتی و هواپیمایی است.
از سوی دیگر، ایران در حال مذاکره با دشمنی است که توافق هسته ای هم به این دشمنی پایان نمی دهد، پس سعی می کند در جنگ اقتصادی، هر آنچه می تواند را به نفع خود به دست آورد.
چه بسا معضل اساسی آمریکا با ایران آن است که انقلاب اسلامی مخالف آمریکا و دولتهای غربی بوده و نمی تواند بپذیرد که در سیطره این کشورها بوسیله جنگ اقتصادی، ایدئولوژیک و تهدید به جنگ امنیتی و نظامی، جای بگیرد.
زیرکانه تر آن است که مقاومت ایران، آمریکا و دولتهای غربی را وادار به تغییر رفتار می کند. همانطور که در پرونده هسته ای، دو گزینه در برابر آمریکا و اروپا قرار گرفت: چشم پوشی از تصمیمات هسته ای ایران و کمک به آن برای افزایش قدرت منطقه ای و استراتژیکش و یا مقابله تمام عیار با ایران و از بین رفتن برنامه دولت بایدن برای مقابله با روسیه و چین.
پرونده هسته ای نشان می دهد که ایران از قدرت بازدارندگی علیه امریکا برخوردار است و شاید آنچه فرمانده نیروهای آمریکایی، مکنزی در مورد نگرانی آمریکا از دقت موشکهای ایرانی گفت، بخوبی بیانگر این مساله است.
نگرانی آمریکا باعث می شود ایران و محور مقاومت اطمینان بیابند که در مسیر تحقق اهداف استراتژیک خود قرار دارند، بنابراین نگرانی آمریکا کاملا به جاست.
