از جاده های خاکی و راه های صعب العبوری می گذریم. قرار است از مدارسی بازدید کنیم که در محروم ترین روستاهای مرزی میرجاوه و پاکستان به همت سازمان نوسازی توسعه و تجهیز مدارس کل کشور ( معاونت عمرانی وزارت آموزش و پرورش) ساخته شده است. روستا هایی پراکنده و بدون زیرساخت، با تعداد خانواده هایی کم اما پر فرزند و روستاییانی محروم از ابتدایی ترین امکانات زندگی که رنج و مرارت زیادی را تحمل می کنند و شاید تنها بارقه امیدشان ساخت همین مدارس و آموزش کودکانشان باشد که با وجود مشکلات زیاد در چهار سال اخیر افزایش چشمگیری یافته است. مدارسی نوساز با تجهیزات آموزشی و کمک آموزشی و معلم هایی دلسوز از همان مناطق. این مدارس کودکانی را تحت پوشش آموزشی قرار می دهد که هرگز و به هیچ وجه امکان آموزش ندارند و اگر به حال خود رها شوند سرنوشت نا معلومی برایشان رقم می خورد. بی گمان مدرسه سازی در روستاهای صفر مرزی میرجاوه یک سرمایه گذاری برای آن منطقه است زیرا در بدبینانه ترین حالت، حتی اگر تعداد کمی از همین کودکان، تبدیل به دختران و پسرانی تحصیل کرده شوند، در واقع از خطه ای برخاسته اند که با تمام وجود مشکلات و کمبودهایش را درک کرده اند و با دستی پر برای آبادانی و گره گشایی معضلات آن قد علم می کنند.
