هم‌زمان با این حوادث، رژیم اعلام کرد که افرادی که در تدارک قیام مسلحانه بوده‌اند بازداشت شده‌اند. در میان دستگیرشدگان بیژن جزنی و ضیا ظریفی وجود داشتند. دستگیری این گروه، که به گروه «جزنی – ظریفی» معروف شدند، کنفدراسیون را وارد یک میدان بزرگ تبلیغاتی علیه رژیم کرد. واحدهای تابعه با تماس با روزنامه‌نگاران و مقامات برجسته‌ی اروپایی و سازمان‌های عفو بین‌الملل و حقوق بشر و... تماس گرفته و با جلب حمایت آنان، خواهان برگزاری محاکمات علنی افراد گروه یادشده گردیدند.
در آخرین روزهای سال مسیحی ۱۹۶۸ (اوائل دی‌ماه ۱۳۴۷) یک نماینده از پارلمان بریتانیا، (عضو حزب کارگر)، یک نماینده از سازمان عفو بین‌الملل از آمریکا، یک دادستان ایتالیایی و یک عضو انجمن حقوق‌دانان دموکرات همراه با تعدادی خبرنگار و عکاس عازم ایران شدند و در محاکمات تجدید نظر محکومین به اعدام این گروه حضور داشتند. در طول سال ۱۹۶۹ هم‌چنان مبارزات سیاسی/ دفاعی دانشجویان در خارج از کشور در حمایت از زندانیان سیاسی بازتاب گسترده‌ی خود را در مطبوعات اروپایی پیدا کرده بود.
کنگره‌ی نهم کنفدراسیون از چهارم تا دهم ژانویه‌ی ۱۹۶۹ در شهر کلن در حالی برگزار شد که این سازمان دانشجویی به لحاظ موقعیت موفق خارجی و پیروزی در چند تظاهرات علیه رژیم، حساسیت سردمداران حکومت و ساواک را به شدت برانگیخته بود. اما در داخل خود از رشد اختلافات به شدت رنج می‌برد. مباحثات سیاسی دانشجویی به درگیری‌های عقیدتی حزبی بدل یافته بود. در این کنگره وحدت تشکیلات مارکسیستی – لنینیستی توفان و سازمان توده انقلابی که مجددا به میان سازمان دانشجویی وارد شده بود و نیز طرفداری کادرهای توده انقلابی از این وحدت سبب شد که اکثریت هیأت دبیران از دست جبهه‌ی ملی خارج گشته و گروهی یک‌دست و منسجم از مائوئیست‌ها زمام رهبری کنفدراسیون را بر عهده گیرند.
طی این سال دبیران تند و افراطی مائوئیست: مجید زربخش (مسئول تشکیلات)، هوشنگ امیرپور (امور انتشارات) و علی جوادی (امور فرهنگی) در کنار محمود بزرگمهر (امور بین‌الملل) و محمود رفیع (امور مالی) توانستند محتوای فرهنگی و عقیدتی نشریات کنفدراسیون را به شدت به طرف اندیشه‌های مارکسیستی مائوئیستی و حمایت از قیام مسلحانه سوق دهند. مجید زربخش و محمود رفیع در شهریور همان سال به عراق رفته و با امام دیدار کردند. آقای زربخش برای من تعریف می‌کرد که آیت‌الله خمینی به آنان تذکر دادند که نشریات کنفدراسیون باید به جنبه‌ی اسلامی مبارزات مردم ایران توجه بیش‌تری مبذول دارد. هم‌چنین نمایندگان یادشده، حمایت کنفدراسیون را از روحانیون و مبارزان ضد رژیم آنان به رهبری آیت‌الله خمینی اعلام داشتند. در آن زمان تیمور بختیار در عراق می‌زیست و عنوان کرده بود، سازمانی را برای مبارزه با شاه تشکیل داده است. در انتشار مصاحبه‌ی مطبوعاتی زربخش و رفیع با روزنامه‌ی «الثوره» ارگان حزب بعث عراق، آن قسمت از اظهارات مجید زربخش که علیه بختیار بود، حذف گردیده بود که منجر به صدور قطع‌نامه‌ای علیه عراق در کنگره‌ی دهم کنفدراسیون گردید. دهه‌ی ۱۹۶۰ به پایان می‌رسید، در حالی که کنفدراسیون در آن مقطع در غیاب اپوزسیون سازمان‌یافته در داخل کشور، توانسته بود از فضای باز سیاسی خارج حداکثر بهره را برده و در کنار تلاش‌های انجمن‌های اسلامی در اروپا و آمریکا نقش اساسی در معرفی اوضاع خفقان‌بار ایران به جهانیان ایفا کند.
ادامه دارد...
منبع: صادق طباطبایی، «خاطرات سیاسی اجتماعی (۱)؛ جنبش دانشجویی ایران»، تهران: موسسه چاپ و نشر عروج، چاپ سوم، ۱۳۹۳، صص ۲۵۴-۲۵۶.
