استاد دانشگاه تهران گفت: یکی از تهدیدات بزرگ "پلنگ ایرانی" عطش نامیمون و نامبارک افرادی برای شکار آن‌ها به منظور استفاده از پوست پلنگ برای "تاکسیدرمی" است.
"پلنگ ایرانی" از جمله گوشتخواران کلیدی در حیات وحش کشور است که متأسفانه به دلیل تخریب زیستگاه و افزایش تعارضات با انسان و شکار، جمعیت آن روز به روز در حال کاهش است و این نگرانی وجود دارد که با افزایش تلفات پلنگ, این گونه نیز به سرنوشت یوزپلنگ ایرانی دچار و منقرض شود؛ در ماه‌های گذشته نیز شاهد تلفات این گونه در مازندران, دنا, کرمان و ... بودیم.
در رابطه با اقدامات ضروری برای احیا جمعیت پلنگ ایرانی, "دکتر مهدی اسماعیلی بیدهندی"عضو هیئت علمی دانشگاه تهران اظهار کرد: در حال حاضر آمار دقیقی از تعداد پلنگ‌های ایرانی در کشور در دسترس نیست و دلیل آن هم این است که پایش کامل و فراگیری برای شمارش تعداد افراد اینگونه در طبیعت وجود ندارد و از این نظر مشابه یوزپلنگ ایرانی است.
وی ادامه داد: در رابطه با یوز نیز ممکن است بعضی کارشناسان با استناد به برخی مطالعات و تخمین‌ها آماری مانند حضور 20، 15 و یا 10 یوز را در کشور بیان می‌کنند اما برای اینکه ما بتوانیم تعداد دقیق و یا نزدیک به حقیقت را در رابطه با تعداد گونه‌ها بیان کنیم باید یک پایش و مطالعه جامع و فراگیر در زیستگاه‌های حیوانات انجام شود تا نتیجه مطلوبی را به دست بیاوریم.
این استاد دانشگاه تهران در رابطه با مهم‌ترین تهدید پلنگ ایرانی گفت: تغییرات آب و هوایی, تخریب زیستگاه و اکوسیستم, نزدیک‌تر شدن فعالیت‌های انسانی به زیستگاه آن‌ها و به دنبال آن تقابل ناخواسته آن‌ها با انسان از جمله تهدیدات اصلی پلنگ در کشور ما هستند؛ به دنبال این افزایش تقابل‌هاست که شاهد تلف شدن پلنگ در جاده یا کشتار آن‌ها توسط چوپانان و جوامع محلی هستیم.
دکتر اسماعیلی افزود: تهدید دیگر پلنگ در کشور عطش نامیمون و نامبارک افرادی برای شکار آن‌ها به منظور استفاده از "پوست پلنگ" برای تاکسیدرمی است! کاهش منابع غذایی در دسترس پلنگ نیز به واسطه تغییر اقلیم, گرمایش جهانی و تخریب زیستگاه نیز باعث شده تا هرم غذایی این گونه ارزشمند به هم بخورد و جمعیت آن تحت تأثیر قرار بگیرد.
وی تصریح کرد: برای حفاظت از پلنگ ایرانی باید 2 اقدام را همزمان باهم پیش برد؛ نخستین اقدام انجام مطالعات جامع و یکپارچه برای آمارگیری دقیق از تعداد افراد این گونه در حیات وحش کشور است و دومین اقدام، فرهنگ‌سازی در خصوص جایگاه و اهمیت این گونه برای مردم به ویژه جوامع محلی است که در مجاورت زیستگاه این گونه زندگی می‌کنند.
