روزنامه جوان نوشت: رئیس صندوق توسعه ملی از اظهارات قابل تأملی که اخیراً مطرح کرده است، دنبال چیست؟ آیا بپذیریم که از سر دغدغه‌مندی چنین مطالبی را مطرح کرده است؟ حتی اگر این فرض را بپذیریم که از سر دغدغه‌مندی بوده است، مخاطبان چنین اظهارات شاذی چه کسانی هستند؟ آیا خودش، ردای مسئولیت به تن ندارد و مخاطب این اظهارلحیه‌ها نیست؟ حتماً پاسخ مثبت است. مهدی غضنفری نیک می‌داند مأموریت صندوقی که قبای ریاست آن را به تن کرده، «تبدیل بخشی از عواید ناشی از فروش نفت، گاز و میعانات گازی و فرآورده‌های نفتی به ثروت‌های ماندگار، مولد و سرمایه‌های زاینده اقتصادی و حفظ سهم نسل‌های آینده» است، پس بهتر است به جای دلواپسی از تبدیل‌شدن به آنچه «عمله کشور‌های همسایه» می‌نامد و تلقین گزاره‌های القایی همچون «استعمار جدید کشور‌های همسایه»، مسئولیت خود را به درستی انجام دهد، البته از کسی که مسئول گعده‌ای به نام «انجمن فرانچایز ایران» است و با برخی افراد خاص نشست‌وبرخاست دارد، انتظاری جز این نیست، اما حق ندارد از طرف مردم حرف بزند، آنچه او به مردم بدهکار است، پاسخگویی از عملکرد صندوق توسعه ملی و نحوه هزینه‌کرد اموال ملت ایران است ولاغیر. منتظر شفاف‌سازی عملکرد صندوق توسعه و کارنامه و فیش‌های حقوقی رئیس و اعضای هیئت عامل و مدیران این صندوق هستیم.
مهدی غضنفری، رئیس صندوق توسعه ملی اخیراً در گفت‌وگویی مدعی شده است: «مردم نگرانند که به زودی تبدیل به عمله کشور‌های همسایه شویم. ممکن است کشور‌های همسایه نوع جدیدی از استعمار را برای ما رقم بزنند.» اظهارات این مسئول اقتصادی در حالی است که رهبر حکیم انقلاب فرمودند: «وظیفه‌مان امروز مشارکت دادن مردم است، کمک کردن به آحاد مردم به خصوص به طبقات ضعیف، وظیفه‌مان امروز کار جهادی مسئولان است، این دیگر مربوط به خصوصِ سپاه نیست، همه مسئولان کشور امروز موظفند کار جهادی کنند، شبانه‌روزی کار کنند، خستگی نشناسند. ما فصل مشبعی را حرکت کردیم. این سربالایی، این شیب تند را عبور کردیم، به قله‌ها نزدیک شدیم. نباید خسته بشویم. امروز روز خسته شدن نیست، روز ناامید شدن نیست. امروز روز شوق است، روز امید است، روز حرکت است. مسئولان کشور در بخش‌های مختلف باید با این روحیه حرکت کنند.»
رهبر حکیم انقلاب در حالی معتقدند «فصل مشبعی را حرکت کردیم» که این حرکت مفصل و مبسوط و زیاد مربوط به حوزه‌های مختلف از جمله تأمین استقلال سیاسی بوده و از قضا غایت آن، تأمین استقلال سیاسی بوده است که کسی جرئت نکند به ایران ما چپ نگاه کند، چه رسد به اینکه پهنه سرافرازی، چون ایران کهن، مستعمره کسی شود، آن‌هم کشور‌های همسایه‌ای که همین چند دهه قبل یک بار به اتفاق کل دنیا جمع شدند و نتوانستند حتی یک وجب از خاک این کشور را بگیرند، حال باید رئیس صندوق توسعه ملی از «عمله کشور‌های همسایه شدن ایران» سخن بگوید؟! با کدام عقل و منطق و سندی؟!
غضنفری در حالی مدعی شده است «ممکن است در آینده به کشوری تبدیل شویم که گاز را از ترکمنستان و گندم را از عربستان وارد کنیم، کار‌های پزشکی ما را عمان و قطر انجام دهند و لجستیک هوایی و دریایی ما در اختیار امارات باشد» که سال‌ها از مدیران ارشد این کشور بوده و در دولت حضور داشته است و همچنان حضور دارد و حتماً به آمار‌ها و اطلاعات توسعه همه‌جانبه کشور در بخش‌های مختلف دسترسی دارد. این شخص در حالی «نگران دو رقمی شدن نرخ رشد توسعه در کشور‌های همسایه» است که خود از مسئولان اصلی توسعه کشور به شمار می‌رود و اساساً صندوق توسعه ملی که از نام آن نیز پیداست، به منظور توسعه کشور شکل گرفته است، حال چطور می‌شود، مسئول توسعه کشور، مدعی توسعه‌نیافتگی باشد؟ آیا این غیر از بی‌کفایتی و ناتوانی خود مسئول است و حال تلاش دارد ناتوانی خود را به نام نظام فاکتور کند!
امثال مهدی غضنفری حتماً از اصل ۴۳ قانون اساسی اطلاع دارند و نیک می‌دانند آنچه در دوران مأموریت خود کرده و می‌کنند، حتماً همسو با این اصل و تأمین‌کننده هدف قانونگذار نیست، پس روی به اظهارات شاذ و اظهارلحیه‌های تعجب‌برانگیز می‌آورند. حتماً از بند ۹ این اصل مطلع هستند که «بر افزایش تولیدات کشاورزی، دامی و صنعتی برای تأمین نیاز‌های عمومی و رساندن کشور به مرحله خودکفایی و رهاندن از وابستگی» تأکید دارند یا بند ۸ همین اصل که به «جلوگیری از سلطه اقتصادی بیگانه بر اقتصاد کشور» اشاره دارد.
غضنفری به گواه سابقه اجرایی خود، حداقل از سال ۱۳۶۵ یک کرسی مدیریت را در بخش‌های مختلف اشغال کرده است. «معاون وزیر بازرگانی و رئیس کل سازمان توسعه تجارت از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۸»، «وزیر بازرگانی از سال ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰»، «وزیر صنعت، معدن و تجارت از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۲» و «عضو و رئیس هیئت عامل صندوق توسعه ملی از ۲۰ مهر ۱۴۰۰ تا‌کنون» بخشی از مسئولیت‌های وی بوده است، حال اگر کشور آن‌گونه که تصویر می‌کند، است، باید پاسخگو باشد نه طلبکار!
غضنفری به عنوان «رئیس هیئت عامل صندوق توسعه ملی» در بخشی از سیاهه‌ای که به عنوان «پیام رئیس هیئت عامل» در تارنمای صندوق توسعه ملی وجود دارد، مدعی شده است «به دنبال ابلاغیه مقام معظم رهبری در خصوص سیاست‌های کلی برنامه ششم توسعه ایران (۱۴۰۰- ۱۳۹۵) و به رسمیت شناخته‌شدن استقلال صندوق توسعه ملی از تکالیف بودجه سالانه کشور و نیز استقلال آن در مدیریت حساب‌های ارزی و در ادامه با تأیید و تصویب اساسنامه دائمی صندوق توسعه ملی، شاهد ایفای نقش کارآمدتر و پویاتر این صندوق در تحقق اهدافی همچون کمک به ثبات اقتصادی و توسعه کشور، ارتقای سطح پس‌انداز بین‌نسلی، تسهیل جذب سرمایه خارجی، حضور موفق بخش خصوصی ایران در بازار‌های جهانی و کمک به تحقق اهداف سند چشم‌انداز و اقتصاد مقاومتی و حمایت از تولید و کالای ایرانی خواهیم بود»، حال باید به مردم پاسخ دهد که برای تحقق اهداف «کمک به ثبات اقتصادی و توسعه کشور» که در پیام خود نیز بر آن تأکید کرده، چه کرده است؟
حرف رئیس صندوق توسعه ملی بیجا، بدموقع و بی‌ربط بود
عبدالمجید شیخی، کارشناس مسائل اقتصادی در خصوص اظهارات رئیس صندوق توسعه ملی به «جوان» می‌گوید: «بدون شک این گفته رئیس صندوق توسعه ملی با این جمله رهبری که «به قله‌ها نزدیک شده‌ایم، امروز روز خسته شدن و ناامیدی نیست» منافات و تناقض دارد. این حرف رئیس صندوق توسعه ملی بدون شک بیجا، بدموقع و بی‌ربط بوده است، می‌توان گفت این جمله غضنفری بدون پشتوانه منطقی زده شده است.»
این کارشناس مسائل اقتصادی خاطر نشان می‌کند: «در مبادلات تجاری ایران یا صادرکننده بوده یا واسطه یا اینکه دارای کالا‌های نهایی با فناوری بالا هستیم، به همین دلیل کشور‌های همسایه ایران بیش از اینکه نیاز به واردات مواد اولیه از ایران داشته باشند، نیاز شدیدی به کالا‌ها و ستانده‌های نهایی با فناوری بالا دارند. این فناوری در کشور ما وجود دارد و بسیاری از کشور‌های همسایه از توانایی‌های ایران در این خصوص استقبال کرده‌اند، به همین دلیل این سؤال را از آقای غضنفری باید پرسید که امارات‌متحده‌عربی ماهواره پرتاب کرده است، آیا می‌توان این امر را تلقی بر ساخت ماهواره به دست این کشور دانست؟ به طوری که این ماهواره را امریکا طراحی، انگلیس ساخته و ژاپن آن را برای امارات پرتاب کرده است.»
وی می‌افزاید: «امارات، بحرین، قطر، عربستان و سایر کشور‌های خلیج‌فارس عمدتاً کشور‌های واردکننده و دلال یا واسطه و کشور‌های شمال ایران نیز عمدتاً تأمین‌کننده مواد اولیه خصوصاً در زمینه انواع غلات و گاز محسوب می‌شوند که مورد نیاز ایران است، پس رابطه با همسایگان در تسهیل واردات مواد اولیه برای ایران و در تسهیل صادرات محصولات فناوری بالا و فرآوری‌شده بسیار سودآور است، چون تجارت بر اساس اصل مزیت مطلق و نسبی به نفع کشور‌های مختلف است.»
شیخی تصریح می‌کند: «ایران خود صادرکننده محصولات با فناوری بالاست و به سمت واردات این محصولات حرکت نکرده است، به طوری که هم اکنون سوآپ گاز به ترکمنستان صورت می‌گیرد و صادرات این محصول، چون در هشت راه دالان یا کریدور بین‌المللی قرار داریم، هم اکنون صورت می‌گیرد. توسعه بازار‌های منطقه در کشور‌های آسیایی و همسایه مزیت‌های به شدت فراوانی برای ایران دارد، به طوری که همه کارشناسان خارجی معتقدند ایران در مرکز ارتباطات بین‌المللی جهان واقع شده است، به همین دلیل سرمایه‌گذاران استقبال زیادی از سرمایه‌گذاری در کریدور‌های داخلی کشور و جاده ابریشم کرده‌اند.»
این کارشناس مسائل اقتصادی می‌گوید: «در وضعیت فعلی بدون علم و تبیین درست ماوقع، چرا رئیس صندوق توسعه ملی این عبارت و جمله را در خصوص روابط ایران و کشور‌های همسایه به میان آورده و ابهامات زیادی را در پی داشته است. پرواضح است که این دشمنان عنود به دنبال انزوای ایران هستند، رئیس صندوق توسعه ملی چرا آب در آسیاب دشمن می‌ریزد؟»
وی می‌گوید در مقام یک مسئول باید به توانمندی‌های کشورمان در عرصه‌های مختلف اشاره کند تا بتواند سهمی از امیدآفرینی مورد تأکید رهبری داشته باشد، این در حالی است که سخن غضنفری در تأیید و تکرار حرف مشاور رئیس‌جمهور سابق که گفته بود ایران تنها می‌تواند آبگوشت بزباش و قرمه‌سبزی صادر کند، است. اگر غضنفری منظور خاصی از این جمله نداشته باشد، باید فوراً این جمله را اصلاح کند، البته با توجه به شناختی که از ایشان دارم، به نظر می‌رسد منظور خاصی نداشته باشد، ولی باید درست مسئله را تبیین کند تا دشمنان نظام را خوشحال نکند. افرادی که در جایگاه بالایی در نظام قرار دارند، باید حرف‌های خود را بسنجند و در موضع دیپلماسی اقتصادی و اسلامی موارد مختلف را برای رسانه‌ها تبیین کنند نه اینکه ادبیات‌شان شبیه افراد کوته‌بین باشد.
آقای غضنفری، اگر این جمله رهبر حکیم انقلاب را نخوانده‌اند که بعید به نظر می‌رسد خوانده باشند، با دقت بخوانند: «کشور‌های دنیا عاشق چشم و ابروی کسی نیستند که بگویند، آقا شما بفرمایید اینجا عضو بشوید، یک محاسبه‌ای دارند که این حرف را می‌زنند، یک محاسبه‌ای دارند که می‌پذیرند یک دولت را، این محاسبه خیلی مهم است، این نشان‌دهنده این است که کشور در وضعی قرار دارد، در حدی قرار دارد که مشترکان و مؤسسان این پیمان‌های بین‌المللی راغبند، مایلند و بلکه گاهی مصرند که کشور عزیزمان جزو آن‌ها بشود.» از آنجا که ماهیت مجموعه بین‌المللی «بریکس» اقتصادی است و شاخص‌های توسعه‌ای و اقتصادی را در عضوگیری مدنظر قرار داده‌اند، پس نمی‌توان گفت ایران بناست عمله فلان کشور شود، البته اگر کشورمان از شر مدیران «درگیر تبعیض منافع» خلاص شود، حتماً مسیر توسعه هموارتر خواهد شد.
