استفان والت نظریه پرداز برجسته روابط بین الملل در نشریه امریکایی فارن پالیسی نوشت: اینجا در ایالات متحده هفته شکرگزاری است و زمان بندی دیگر از این بدتر نمی شد. با توجه به اتفاقات سال گذشته - و به خصوص هفت هفته گذشته - یافتن دلایلی برای عصبی یا مضطرب بودن آسان تر از شکرگزاری است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: جنگ در اوکراین بی وقفه ادامه دارد و چشم انداز پیروزی اوکراین در حال محو شدن است. به نظر می رسد حتی وال استریت ژورنال از تحولات اخیر در آنجا دچار تنبه شده است.
تنش ها در خاورمیانه بار دیگر فوران کرده است و هزاران غیرنظامی بی گناه جان خود را از دست داده اند. ارامنه در حال فرار از قره باغ کوهستانی هستند، سودان در یک جنگ داخلی وحشیانه گرفتار شده است و میلیون ها نفر به دلیل خشونت در جمهوری دموکراتیک کنگو آواره شده اند. ما به پایان گرم‌ترین سال ثبت‌شده در تاریخ نزدیک می‌شویم، رویدادهای آب و هوایی فاجعه‌بار در حال افزایش هستند و مطمئناً این سیاره در سال‌های آینده حتی گرم‌تر، مرطوب‌تر و خطرناک‌تر می‌شود. ایالات متحده در مسیر یکی از افتضاح ترین مبارزات سیاسی در حافظه مدرن قرار دارد و آینده آن به عنوان یک دموکراسی واقعی در خطر است.
با این حال، روز را با احساس سپاسگزاری برای نوری که هنوز در تاریکی سو سو می کند، سپری می کنم. در اینجا پنج دلیل وجود دارد که چرا شما نیز احتمالا باید امیدوار باشید
1. خبری از جنگ قدرت های بزرگ نیست
عدم توجه به این نکته با توجه به خشونت و ناامنی که هر روز اخبار را پر کرده، آسان است، اما همچنان باید سپاسگزار باشیم که قدرت های بزرگ جهان مستقیماً با یکدیگر نمی جنگند. من این را به این دلیل نمی‌گویم که ایالات متحده، روسیه، چین و سایر قدرت‌های بزرگ مهم‌تر از بقیه کشورهای جهان هستند، بلکه به این دلیل که یک درگیری همه‌جانبه قدرت‌های بزرگ باعث رنج‌های انسانی بیشتر نسبت به درگیری‌ها بین دولت‌های ضعیف‌تر می شود. جدای از خطرات شوم منازعه هسته ای، درگیری مستقیم تسلیحاتی بین کشورهای صنعتی بزرگ فوق العاده مخرب خواهد بود. جنگ اوکراین به ما به صورت خیلی واضح یاداور شده که جنگ صنعتی طولانی چگونه است، اما این درگیری بی‌رحمانه فاصله بسیاری با آنچه در صورت دخالت مستقیم دیگر قدرت‌های بزرگ تا بن دندان مسلح به وقوع می‌پیوندد، دارد. آخرین باری که چنین اتفاقی افتاد، ده‌ها میلیون نفر مردند. جنگ بین قدرت‌های بزرگ نیز پیامدهای اقتصادی گسترده‌ای خواهد داشت و بر زندگی صدها میلیون نفر در سراسر جهان تأثیر منفی خواهد گذاشت.
به این دلایل، هر سالی که بدون درگیری قدرت های بزرگ می گذرد، باید جشن گرفته شود. از این بابت و تلاش‌هایی که مقامات ایالات متحده و چین اکنون برای کاهش تنش بین دو کشور قدرتمند جهان انجام می‌دهند، سپاسگزارم. ای کاش اطمینان بیشتری داشتم که تلاش های آنها به نتیجه می رسد، اما در روز شکرگزاری بابت حتی اینکه در این راستا تلاش می کنند سپاسگزار خواهم بود.
2. خوشبختی ژئوپلیتیک و اقتصادی
روز شکرگزاری در ماه نوامبر یک تعطیلات آمریکایی است و هر آمریکایی باید بخشی از آن روز را به تأمل در مورد خوش اقبالی ژئوپلیتیکی خارق العاده خود بگذراند. ایالات متحده برای مدت طولانی تنها قدرت بزرگ در نیمکره غربی بوده است و از همسایگان دوست و بردبار در شمال و جنوب برخوردار بوده است. همانطور که ژان ژول ژوسران، سفیر فرانسه سال ها پیش اظهار داشت: «آمریکا با بیشتذین لطف روبرو بوده. در شمال، یک همسایه ضعیف دارد. در جنوب، همسایه ضعیف دیگری. در شرق، ماهی. در غرب هک فقط ماهی ست.»
اگرچه امریکا ممکن است عمیقا دو قطبی شده باشد، و مسئله جدی با خشونت سلاح گرم داشته باشد، و همچنین با یک رئیس‌جمهور سابق مواجه باشد که آشکارا تهدید می‌کند که در صورت پیروزی مجدد، نظم دموکراتیک کشور را لغو خواهد کرد. اما بر خلاف بسیاری از کشورهای کمتر خوش اقبال، ایالات متحده توسط جنگ ویران نمی شود، با تهدید تهاجم خارجی مواجه نیست و همچنان در میان ثروتمندترین جوامع جهان است. تورم دوران کرونا رام شده و اقتصاد ایالات متحده از بقیه جهان صنعتی بهتر است. در سال گذشته حتی سریعتر از چین رشد کرد. در روز پنجشنبه، مکث کنید و بابت همه اینها تشکر کنید. آمریکایی ها هنوز جزو خوش شانس ترین مردم روی کره زمین هستند و این خوش شانسی جای تمجید و قدردانی دارد.
3. انسان‌دوستان، صلح‌جویان، و معترضان صالح
در دنیایی که در آن کشمکش و سختی ها ادامه دارد، من از هزاران نفری که هر روز بیدار می‌شوند تا رنج ها را کاهش دهند، رنج‌ها را تسکین دهند، شکاف‌ها را از بین ببرند و از شکاف‌ها فراتر بروند سپاسگزاری می‌کنم. من در مورد گروه‌هایی مانند پزشکان بدون مرز، کمیته نجات بین‌المللی، گروه بین‌المللی بحران و بسیاری از موارد دیگر صحبت می‌کنم. با توجه به دوخته شدن نگاه غرب به غزه، من از همه افرادی که از غرق شدن در آرزوی انتقام امتناع می ورزند، و انسانیت مشترک همه مردم غزه، اسرائیل و کرانه باختری را به رسمیت می شناسند و هنوز هم برای صلح عادلانه در مواجهه با موانع عظیم تلاش می کنند، سپاسگزارم. من در مورد افرادی مانند دانیل لوی، عمرو حمزاوی، گرشوم باسکین، نوی کاتزمن یا عمر شعبان، و گروه‌هایی مانند «شکستن سکوت» یا «ایستادن با هم» صحبت می‌کنم. من از همه مردمی که برای بیان مسالمت آمیز دیدگاه های خود به خیابان ها ریخته اند و جنایاتی را که رخ داده را به وضوح و صریح محکوم کرده اند، تشکر می کنم.
انسان دوستان و صلح طلبان ثروتمند نمی شوند و اغلب با طرد شدن و حتی آزار و اذیت مواجه می شوند. آنها به ندرت در دولت‌ها به موقعیت‌های قدرتمند و برجسته می‌رسند، جایی که جنگ‌طلبی سرسختانه بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. همین نکته ممکن است توضیح دهد که چرا دولت‌های قدرتمند تمایل دارند از دیپلماسی همدلانه به نفع اجبار و تقابل اجتناب کنند. با این حال، ما باید قدردان همه مردان و زنانی باشیم که برای همه مردم تلاش می کنند و اصول اخلاقی را مقدم بر پیشرفت حرفه ای می دانند.
در اینجا باید فردی مانند جاش پال را که به دلیل ماجرای تسریع انتقال تسلیحات ایالات متحده به اسرائیل از سمت خود در وزارت خارجه استعفا داد، یا صدها مقام دولتی که در ملاء عام اعتراض کرده‌اند، یا نامه‌های سرگشاده امضا کرده‌اند یا در کانال‌های رسمی مخالفت خود را ابراز کرده‌اند، را هم مورد تقدیر و تشکر قرار داد.
همچنین تشکر می کنم که به نظر می رسد هیچ یک از طرف های خارج از درگیری در خاورمیانه تمایلی به گسترش جنگ فراتر از اسرائیل، غزه و کرانه باختری ندارند. شهرک نشینان اسرائیلی از 7 اکتبر خشونت علیه فلسطینیان در اراضی اشغالی را تشدید کرده اند و حوثی ها در یمن چند موشک به سمت اسرائیل شلیک کرده اند، اما تاکنون نه حزب الله و نه ایران به نظر نمی رسد که مایل به دخالت در این موضوع باشند. حداقل تا الان نه. دولت بایدن هیچ اقدام قابل توجهی برای توقف جنگ انجام نداده است، اما سعی کرده از رشد آن جلوگیری کند. یک جنگ منطقه‌ای در این کشور باعث تلفات جانی بیشتر می‌شود، بنابراین باید قدردان باشیم که این اتفاق نیفتاده است. از آنجا که خطر گسترش جنگ باعث می شود هر چه بیشتر جنگ طول بکشد، امیدوارم صدای گروهی از صداهایی که اکنون خواهان آتش بس هستند شنیده شود.
4. بارقه های امید
در سالی بد و نومید کننده، من برای لحظاتی که قضاوت خوب بر ترس‌آفرینی، عدم تحمل یا سوء ظن طولانی غلبه داشت، سپاسگزار خواهم بود. شکست حزب قانون و عدالت در انتخابات لهستان گام مثبتی در جهت حفظ دموکراسی در لهستان بود و به آرمان بزرگ تر اتحاد اروپا کمک کرد. «دموکراسی غیر لیبرال» همچنان یک جریان مضر در سیاست جهانی معاصر است (نگاه کنید به: اسلواکی، آرژانتین، مجارستان، جنبش MAGA در ایالات متحده، و غیره)، بنابراین هر بار که رأی دهندگان عاقل این گام های رو به عقب را رد می کنند، سپاسگزارم. جمهوری کره و ژاپن گام‌های جدیدی به سوی آشتی برداشته‌اند، حتی اگر انگیزه اصلی این تحول ترس متقابل آنها از چین باشد. دلیلی برای قدردانی از این تحولات نیز وجود دارد.
5. آزادی بیان
در نهایت، از زندگی در جامعه‌ای که در آن، از آزادی بیان محافظت می‌شود و در حرفه‌ای کار می‌کنم که در آن این اصل یک ارزش باقی می‌ماند، سپاسگزارم. مطمئناً، آزادی آکادمیک در برخی از دانشگاه‌ها تحت محاصره درآمده و اختلافات سیاسی مشروع اغلب به حملات شخصی، کنسل کالچر و مواردی از این دست منتهی می‌شود. همانطور که چند هفته پیش اشاره کردم، دانشگاه‌ها باید برای دفاع از مأموریت اصلی خود - که تعقیب آزاد دانش است - بهتر عمل کنند و در برابر فشار برای اتخاذ یک موضع جمعی در مورد مسائل عمده اجتماعی و سیاسی مقاومت کنند. با این حال، علیرغم تهدیدهای فزاینده برای آزادی آکادمیک، من و همکارانم هنوز می‌توانیم آنطور که می‌خواهیم فکر کنیم و بنویسیم. هر یک از شما آزاد است که آن افکار را بخواند، و در صورتی که ترجیح می دهید، آنها را نادیده بگیرید و آشکارا با آنها موافق یا مخالف باشید. این آزادی ها عناصر اساسی یک جامعه باز و بهترین محافظت ما در برابر نابردباری، رکود سیاسی و استبداد هستند.
اگرچه من به تهدیدهای فزاینده علیه آزادی بیان در ایالات متحده و جاهای دیگر توجه دارم، اما هنوز این تهدیدها موفق نشده اند. من از این بابت و از همه شما که فکر می کنید خواندن این مقاله ارزش وقت گذاشتن را دارد،
سپاسگزارم.
جشن شکرگزاری مبارک
