سرویس تاریخ «انتخاب»: ولادیمیر ایلیچ اولیانوف (۱۲۴۸-۱۳۰۲) معروف به لنین، رهبر انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ روسیه است. او تا ۱۹۱۳ رهبر اتحاد جماهیر شوروی بود. لنین در قازان به گروه انقلابی فدوسیف پیوست و با افکار مارکس آشنا شد. در پاییز ۱۸۸۷ ولادیمیر لنین در دانشکده‌ی حقوق دانشگاه امپراطوری کازان ثبت‌نام کرد. دانشگاهی که بعد‌ها به دانشگاه ششم لنین تغییر نام داد و امروزه آن را با نام دانشگاه ایالتی کازان می‌شناسیم. او سه ماه بعد به اتهام شرکت در یک اجتماع غیرقانونی دانشجویی از دانشگاه اخراج و دستگیر شد. پس از آن با حکم تبعید به سمت روستای کوکوشکینو حرکت کرد، روستایی که پیش از آن خواهر بزرگ‌ترش به آن تبعید شده بود.
یک سال بعد مقامات حکم تبعیدش را لغو کردند، اما حکم اخراج از دانشگاه به قوت خود باقی بود. لنین در همان زمان با انقلابیون تبعیدی نسل قدیم دیدار کرد و با اشتیاق فراوانی به مطالعه‌ی ادبیات سیاسی - انقلابی به‌خصوص کتاب «سرمایه» اثر کارل مارکس پرداخت. ولادیمیر لنین در ژانویه‌ی ۱۲۶۷ رسماً مارکسیست شد.
ولادیمیر لنین در آوریل ۱۲۹۴ پس از کناره‌گیری تزار و در گرفتن انقلاب در روسیه به این کشور برگشت. در آن زمان یک دولت موقت کشور را اداره می‌کرد. دولتی که ولادیمیر لنین آن را «دیکتاتوری بورژوایی» نامیده بود. برقراری «حکومت پرولتاریا» هدف ایده‌آلی بود که او برای روسیه تصور می‌کرد. حکومتی که در آن کارگران و دهقانان حاکمان اصلی کشور محسوب می‌شدند.
لنین با کمک ارتش مخفیانه‌ای که از دهقانان، کارگران و نظامیان شکل گرفته بود توانست طی یک کودتای بدون خونریزی در ۷ نوامبر (براساس تقویم قدیمی ۲۵ اکتبر) ۱۲۹۵ قدرت را به دست بگیرد. به این ترتیب با رهبری ولادیمیر لنین، حزب بُلشویک که یکی از شاخه‌های رادیکال حزب سوسیال‌دموکرات کارگری روسیه بود، بر کشور مسلط شد. در سال ۱۲۹۶ پس از اینکه ولادیمیر لنین طی یک سوءقصد به شدت مجروح شد، گروه ترور سرخ را به راه انداخت و بیش از صدهزار نفر را به اتهام ضدانقلابی بودن، به قتل رساند. در سال ۱۲۹۹ ارتش سرخ لنین توانست بقایای ارتش سفید (گروه مخالفان لنین) را در کریمه شکست دهد.
در بین سال‌های ۱۳۰۰ و ۱۳۰۲ ولادیمیر لنین به چند سکته‌ی مغزی دچار شد که صحبت کردن و حکومت‌داری را برایش سخت کرد. او سرانجام در ۲۱ ژانویه‌ی ۱۳۰۲ در شهر گورکی (نیژنی نووگورود امروزی) با آخرین سکته‌ی مغزی جانش را از دست داد. پس از مرگ، جنازه‌اش را مومیامی و در میدان سرخ مسکو نصب کردند.
