سیل سیستان کماکان ادامه دارد و تخریب خانه و جاده‌های آن مناطق هم پایان نپذیرفته است. دولت در این بین هنوز از فضای انتخابات بیرون نیامده و روز گذشته بعد از یک هفته از سیل، استاندار وارد مناطق سیل‌زده شد. مردم نگران خانه‌ها و زنده ماندشان هستند اما هنوز جاده‌ها نیز در آن مناطق به درستی بازسازی نشده‌اند.
ساجده عرب سرخی، فعال اجتماعی، درباره وضعیت فعلی سیل در جنوب سیستان به «انتخاب» گفت: ما بخش مرکزی چابهار را دیدیم و دشتیاری و تلنگ قصرقند و نیکشهر را هم دیدیم. امروز که می‌خواستیم از تلنگ به قصرقند برویم، به علت بارش دیشب، مسیر قصرقند بسته شد. کاجو که یکی ازمناطق مهم قصرقند است خیلی مورد بی توجهی قرار گرفته و تعداد روستا‌های زیادی در آنجاست. متأسفانه طغیان رودخانه به حدی است که کسی هم نمی‌تواند به آن سمت برود. اهالی قصرقند خیلی صدایشان بلند شده که چرا کسی آن منطقه را نمی‌بیند. در نقاطی که من در این چند روزه دیدم، بالاترین تخریب‌ها که هنوز هم ادامه دارد و آب از آن خارج نشده، تلنگ و دشتیاری است. سمت نیکشهر آب تخریب‌هایش را انجام داده و تخریب اضافه‌ای صورت نمی‌گیرد. جاده‌ها در تمام این مناطق تخریب شده است. من از شرق استان گزارشی ندارم.
وی در ادامه در رابطه با آسیب به جاده‌ها بیان کرد: برآورد من این است که بیشترین آسیب این سیل به جاده‌ها بوده است. جاده‌های اینجا غیراصولی ساخته شده و هیچکدام زیرساخت درست نداشته است. یکی از بدترین کار‌ها این است که کناره‌های جاده‌ها که شکسته است، با خاک پر می‌شود و با اولین نم باران که الان هم جاری است، این خاک شسته می‌شود. روش اصولی این است که سنگ لاشه را با سیمان ترکیب کنند و زیر این نقاط شکسته بریزند.
او افزود: در مسیری که ما می‌آمدیم، در تلنگ پلی دیدیم که تکان نخورده بود نه آسفالت نه بدنه‌اش آسیب ندیده بود. مردم می‌گفتند در تمام طول سیل این پل باز بود و می‌گفتند که این پل دو سال پیش یکی از خیرین (نرگس کلباسی) ساخته است و یکی از مسئولین محلی که همراه ما بود و آمار می‌داد، هزینه ساخت این پل خیلی از ساخت پل‌های دولتی ارزان‌تر تمام شده است. ما از سه پل بازدید کردیم که سال هاست در حال بازدید است؛ پایه‌های پل را‌زده‌اند و با سیل پایه‌ها از بین می‌رود. یعنی میلیارد‌ها هزینه می‌کنند، بعد با یک سیل پایه‌ها از بین می‌رود.
این فعال اجتماعی درباره نیاز‌های مردم مناطق سیل‌زده اظهار داشت: بیشترین گلایه مردم این بود که ما کنسرو و آب نمی‌خواهیم، هرچند که امروز نهمین روز سیل است و در روز هفتم نیرو‌های امدادرسانی آمدند. قبل از این هیچ امدادرسان و مسئولینی وجود نداشت و در حد بخشدار و فرماندار محلی حضور داشتند و هیچ نیرویی از استان وارد نشده بود. دیروز استاندارد وارد دشتیاری شد؛ چیزیکه همه می‌گفتند این بود که فقط جاده‌های ما را درست کنید و چیزی نمی‌خواهیم. اگر جاده‌های ما را درست کنید، راحت‌تر می‌توانیم خانه‌هایمان را بازسازی کنیم. وقتی جاده وجود ندارد، مردم نمی‌توانند کارگر و مصالح و ماشین آلات برای بازسازی و کمک بیاورند و هزینه خانه بالا می‌رود. بزرگترین مشکل اینجا از قبل از سیل هم جاده بوده است. در تلنگ جاده با عرض هفت متری دیدیم که تبدیل به یک جاده خاکی یک متری شده بود.
عرب سرخی درباره فقدان بالگرد‌های امدادی گفت: من دو روز پیش که بخش مرکزی چابهار بودم، حلال اهمر یک آب معدنی نیاورده بود و بخشدار جلو چشم من با حلال اهمر صحبت می‌کرد که روستاییان آب هم ندارند و خوراکی‌هایشان تمام شده است. من هم در این چند روز بالگردی در این مناطق ندیدم. به نظر من با توجه به تجربه‌ای که در سیل 98 و 1400 داشتم، وقتی با مردم حرف می‌زدم، احساس می‌کردم که مردم حتی امید ندارند که بعد از این سیل بتوانند زندگی کنند و امیدشان به نهاد‌ها از دست رفته است و امید ندارند کسی به دادشان برسد. مردم فقط می‌خواستند که برویم و روستا‌هایشان را ببینیم.
