«بیایید از آنچه که داریم لذت ببریم. نه اینکه حسرت نداشت‌هایمان را بخوریم.» این جمله‌ای بود که سرمربی ایتالیایی پس از پیروزی در نیمه‌نهایی المپیک مقابل ترکیه اظهار داشت. او با این ذهنیت تیم والیبال ایتالیا را به یک پیروزی تاریخی رساند: مدال طلای بازی‌ها.
و این است مربی آرژانتینی ایتالیا، که برای او هیچ چیز دیگری جز طلا اهمیت نداشت.
بله، بقیه‌اش مهم نیست و با همین ذهنیت بود که خولیو ولاسکو تیم ملی والیبال زنان را به پله بالای سکو رساند. مدالی تاریخی که پس از سال‌ها فداکاری، چالش‌ها و سفری به سوی پاریس با امید، آدرنالین و در نهایت اشک شوق به دست آمد.
سرمربی ایتالیایی پس از پیروزی در نیمه‌نهایی مقابل ترکیه گفت: «بیایید از داشته‌هایمان لذت ببریم و حسرت خوردن بس است». و سپس همه جشن گرفتیم. چرا؟ چون این طلای المپیک ممکن بود، بله مهم‌ترین مدال.
شاید به چشم نیاید اما بخش اعظم این موفقیت به‌خاطر کسانی است که همیشه سعی کرده‌اند ذهنیت برنده‌ای را پیش ببرند که از درک درست شکست شروع می‌شود.
بیست و هشت سال پس از آن فینال المپیک در آتلانتا 96، با «تیم ملی قرن» که باخت یا بهتر است بگوییم "با یک نقره دل‌ها را برد". ما در مورد خولیو ولاسکوی کبیر حرف می‌زنیم.
داستان از کجا شروع شد؟
خولیو ولاسکو در 9 فوریه 1952 در لاپلاتا، آرژانتین به دنیا آمد. مواجهه او با والیبال در سال‌های دانشگاه اتفاق افتاد، جایی که او در آنجا فلسفه خواند. در سال 1982 دستیار مربی تیم ملی آرژانتین شد. سال بعد در سال 1983 برای مربیگری جسی به ایتالیا آمد. قهرمان دوران طلایی پانینی مودنا، در سال 1989 مربی تیم ملی مردان شد و آتزوری را به قهرمانی در مسابقات قهرمانی اروپا، لیگ جهانی و جام جهانی هدایت کرد.
یک چرخه پیروزی که فقط فاقد طلای المپیک بود. ولاسکویی که تیمش در بازی‌های آتلانتا در سال 1996 به مقام دوم رسید و طلا نبرد. حتی اگر این مدال هرگز برای او یک وسواس نبود اما نمی‌شد بهش فکر نکرد.
او گفته بود: «من هرگز کمبود طلای المپیک را به عنوان چیزی که باید به دست می‌آوردم حس نکرده‌ام. همیشه به داشته‌هایم فکر کرده‌ام و معتقدم این طلم است که آن نقره هرگز به درستی ارزش‌گذاری نشد.»
مربی تیم زنان ایتالیا، سپس به عنوان مربی به دنیای فوتبال رفت. از سال 2001 به عنوان مربی تیم‌های ایتالیایی به صورت متناوب با تیم‌های بین المللی مانند اسپانیا، ایران و آرژانتین کار کرد. تا اینکه فدراسیون والیبال ایتالیا نقش مدیر فنی بخش جوانان مردان را به او پیشنهاد داد، از زمانی که او مدیر بوده است، بخش جوانان مردان یک مدال طلا در مسابقات جهانی زیر 19 سال و یک مدال نقره در مسابقات جهانی زیر 21 سال کسب کرده است.
مدال طلا در مسابقات قهرمانی زیر 18 سال اروپا در سال 2020 و مدال نقره در مسابقات قهرمانی زیر 20 سال اروپا در سال 2021. با نظارت فنی او تیم‌های ملی جوانان در مسابقات قاره‌ای زیر 18، 20 و 22 سال موفقیت‌های زیادی کسب کرد. به این سه عنوان نیز مقام اول EYOF (جشنواره المپیک جوانان اروپا) اضافه شد. و اکنون در سال 2024 هستیم: «خولیو ولاسکو مربی جدید تیم ملی زنان» پاییز گذشته فدراسیون والیبال ایتالیا این را در یادداشتی رسمی اعلام کرد. ماجراجویی جدیدی که در 11 آگوست (دیروز) به اوج خود رسید: ایتالیا برنده بازی‌های المپیک شد.
ذهنیت برنده
همه می‌دانند و حتی مربی بزرگ آرژانتینی هم می‌داند ارزش این طلا چقدر است. و به همین دلیل از کسانی که او را در موقعیتی قرار دادند تا بهترین کار را انجام دهد تشکر می‌کند: «بالاخره در اکتبر، زمانی که ماجراجویی با این تیم آغاز شد، انقلاب واقعی نیز آغاز شد. ساخته شده از گروهی که اکنون یک تیم هستند، از دخترانی که می‌دانند چگونه از عملکرد فردی برای رسیدن به جشن جمعی نهایی استفاده کنند.»
ولاسکو اضافه کرد: «وقتی در این سن قهرمان می‌شوید، می‌تواند زمان خوبی برای انجام کار دیگری در فدراسیون باشد. الان چگونه دوباره شروع کنیم؟ دفعه بعد کاری که انجام داده‌ایم صفر به حساب می‌آید. اکنون بیش از هر زمان دیگری باید بگوییم که فروتن هستیم، که به این معنا نیست که بگوییم کاری انجام نداده‌ایم، بلکه به معنای ادامه یادگیری است. آینده؟ خواهیم دید.»
درس گرفتن از باجو
برخلاف باجو، ولاسکو ولی هرگز در غم شکست آتلانتا 96 نماند. باجویی که در فینال جام جهانی 1994 پنالتی سرنوشت‌ساز ایتالیا را خراب کرد و دیگر هرگز از آن روز خلاصی پیدا نکرد. اسطوره‌ای که می‌گوید همچنان خواب آن پنالتی را می‌بیند.
ولاسکو گفت: «من هرگز در غم شکست تیم قرن در آتلانتا نماندم. من هرگز به‌خاطر نقره آتلانتا 96 کمبود آرامش نداشته‌ام.»
او با اشاره به بازی فینال جام جهانی 94 آمریکا که از ایتالیا شکست خورد، گفت: «نه، من مثل باجو نیستم که همیشه به آن پنالتی فکر می‌کند. من مثل باجو نیستم که می‌گوید آرامش ندارد. او باید آن پنالتی را فراموش کند چون این اتفاقات رخ می‌دهد. گاهی اوقات شما با دو امتیاز برنده می‌شوید و یک روز همین بر ضد شما اتفاق می‌افتد. 28 سال پیش، تیم ما یک تیم فوق‌العاده بود که طلا را برای دو توپ از دست داد، این‌بار ما آن را بردیم. آن تیم در آتلانتا واقعاً فوق‌العاده بود ولی هرگز حسرت آن فینال را نمی‌خورم، حتی اگر پذیرشش دشوار بود.»
