سالروز تولد «داریوش رفیعی»، صدایی که آرام بخش دلهای بیقرار بود

ایسنا: رفیعی فرزند لطفعلی رفیعی، نماینده مردم بم در مجلس شورای ملی، چهارم دی ماه ۱۳۰۶، در شهر بم به دنیا آمد.

وی پس از سپری کردن تحصیلات مقدماتی در جوانی به‌ خاطر علاقه‌ای که به موسیقی داشت، تحصیل را نیمه‌کاره‌ رها کرد و به تهران آمد.

در تهران ابتدا با «مصطفی گرگین‌زاده» و سپس با «مجید وفادار» آشنا شد که حاصل همکاری داریوش رفیعی و مجید وفادار قطعاتی مشهور چون «زهره»، «شب انتظار» یا «شب به گلستان تنها منتظرت بودم...»، «گلنار» یا «گلنار، گلنار، کجایی که از غمت ناله می‌کند...» «عاشق وفادار» و بسیاری ترانه‌های دیگر شد.

داریوش رفیعی ترانه‌خوانی در ایران را در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ تکامل بخشید و پیوندی بین ترانه‌های محلی با عصر و زمانه خود برقرار کرد.

هنر او از درد و تالمات روحی‌اش مایه می‌گرفت و به خواندن اشعار محلی رغبت زیادی نشان می‌داد؛ صدایش گرفتگی و شور و حال مخصوصی داشت و در آواز خواندن تحریرهای کمی به کار می‌بست.

مجموعه آثار او با نام «کاروان عمر» به کوشش شهرام آقایی‌پور در سال ۱۳۸۷ به چاپ رسیده ‌است.

داریوش رفیعی همچنین با جواد بدیع‌زاده خواننده مشهور ایرانی نیز آشنا بود، به طوری که تقریباً عضو دائمی خانواده او بود.

وی سرانجام در دومین روز از بهمن ماه ۱۳۳۷ در حالی که فقط ۳۱ سال داشت، درگذشت.

پیکر وی را در گورستان ظهیرالدوله در کنار بسیاری از چهره‌های موسیقی و ادبی دفن کردند.