فارین
پالسی نوشت:همه اتفاقات ناخوشایند هستند- کودتای مصر، شورشیان سوریه که به روی هم اسلحه می‌کشند، هرج‌ومرج جاری در لیبی. آیا این روزها در خاورمیانه خبر خوبی نیست؟ چرا هست. مراسم تنفیذ و تحلیف حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور جدید ایران در روزهای آینده برگزار می شود.
به گزارش سرویس بین الملل
تیک Tik.ir،رئیس جمهور بعدی ایران شخصی مصلحت‌گرا و میانه‌رو است که هفته
گذشته در یک جلسه علنی تلویزیونی به جمعیت روحانیون تذکر داد که "مداخله
دولت در زندگی اجتماعی و خصوصی مردم باید کاهش یابد. ” به یاد داشته باشید
که وقتی ایران در سال 2004 با تعلیق موقت برنامه غنی‌سازی هسته‌ای خود در
ازای منافع اقتصادی موافقت کرد روحانی مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای ایران
بود. ممکن است به قدرت رسیدن روحانی به نفع ایران و غرب باشد.
اوباما
پس از این که دید اقدامات صرفاً نمادینش (مانند تبریک سال نو در بهار سال
2009) مورد بی‌اعتنایی قرار گرفتند، تصمیم گرفت قاطعیت زیادی از خود نشان
دهد. سیاست او این بوده که تلاش کند از طریق افزایش تحریم‌ها ایران را
مجبور به تسلیم کند. مسلماً این سیاست به طور غیرمستقیم منجر به انتخاب
روحانی شد.
در حال حاضر، ایران و گروه 1+5 به بن‌بست رسیده‌اندکه هر
کدام منتظرند طرف مقابل اولین قدم را بردارد. ایران اصرار دارد "حق
غنی‌سازی”اش به رسمیت شناخته شود. گروه 1+5 قصد ندارد این حق را به ایران
بدهد، و از ایران خواسته غنی‌سازی سوخت هسته‌ای را متوقف کند. در مقابل،
پیشنهاد این گروه برای کاهش تحریم‌ها به اندازه‌ای ناچیز بوده که ایران
انگیزه بسیار کمی برای انجام مذاکرات به شکل جدی داشته است. این بن‌بست
باید توسط هر دو طرف شکسته شود. در مقاله‌ای در سیاست خارجی، رابرت آینهورن
مشاور ویژه وزیر امور خارجه سابق برای منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و کنترل
تسلیحات، پیشنهاد داد مذاکره‌کنندگان برنامه بلندمدتی طراحی کنند که مشخص
کند ایران در چارچوب پذیرفتن پادمان‌های بین‌المللی اجازه ادامه برنامه
سوخت هسته‌ای را خواهد داشت و تحریم‌ها طی چند مرحله کاهش یابند، و سپس در
ازای اتمام غنی‌سازی سوخت گام‌های فوری برای اعتمادسازی برداشته شوند.
ایران
در یک جنبه اساسی دیگر با سایر بحران‌های خاورمیانه متفاوت است. واشنگتن
متوجه شده که برای آرام کردن آشوب بهار عربی کار چندانی نمی‌تواند انجام
دهد. ممکن است ایران بخواهد از این نکته کسب اطمینان کند که سیاست‌گذاران
امریکا در مورد تهران هم به نتیجه‌گیری مشابهی برسند؛ اما راه حلی که
واشنگتن انتخاب می‌کند می‌تواند بر مذاکرات، و از این رو بر مسئله صلح یا
جنگ با ایران تأثیر سرنوشت‌سازی داشته باشد. اوباما فرصت جدیدی برای سنجیدن
این نکته دارد که ایران تا کجا پیش خواهد رفت. درست است که انجام این کار
می‌تواند مستلزم صرف زمان زیادی باشد؛ اما هزینه‌های انجام ندادن آن بیشتر
خواهد بود.
