ملاقات محب اهری و تبریک به والیبالیست ها وظیفه رئیس جمهور است؟

عبدالله موحدزاده در مردمسالاری نوشت:

 آنچه در این مطلب قرار است به آن پرداخته شود برخی کارهایی است که توسط آقای احمدی نژاد انجام شده یا می شود و به نظر دارای ابهامات یا حتی اشکالاتی است. معیار بررسی هم لزوم داشتن استراتژی کلان در سطح جایگاه ریاست جمهوری و ضرورت ارزیابی های انتقادی معطوف به آن است. این بحث در راستای مقوله نقد و نگاه به آینده است. خیلی ها معتقدند که نقد در جامعه پیشرفته روی می دهد و به تعبیری مبنای پیشرفت است حتی اگر باعث حداقل رفتار در انتقاد شونده و آن ملاحظه در انجام کارها شود.آنچه دراین نوشتار مد نظر است دال بر بی توجهی به جنبه های مثبت آقای احمدی نژاد و دولتش نیست.موضوع از این زاویه مطرح می شود که مثلا وقتی در جزئی از بدن مشکلی بوجود می آید مثلا یکی از ناخن های دست یا پا چرکین می شود به تبع آن تمام بدن هم دچار درد یا حتی تب و بی قراری می شود.در این حالت حتی اگر تمام بخش های دیگر سالم هم باشند تا زمانی که آن قسمت مشکل دار حل نشود، نظام بدن، بهبود پیدا نمی کند.

در این جا جهت تاکید بر نکته ذکر شده به برخی از نمونه کارهایی که اخیرا توسط آقای احمدی نژاد انجام گرفته پرداخته می شود و از آنها به عنوان مثال برای بررسی یک موضوع کلان تر استفاده می شود؛پرداختن به امورات خیلی کوچک توسط رئیس یک قوه باید دارای معنایی خاص باشد که به نوعی تمام افراد آن حوزه را در بر بگیرد.به تعبیری رفتار رئیس جمهور باید مصداق این مثل «مشت نمونه خروار» در مورد آن موضوع باشد چرا که اگر اینگونه نباشد اینگونه رفتارهای جزئی صرفا جنبه شخصی و رابطه ای پیدا می کند و طبعا بی فایده است و سودش صرفا به جز‍ء پرداخته شده می رسد.

چند روز پیش رئیس قوه مجریه به دیدن یکی از هنرمندان کشور رفتند که مریض هستند. در فیلمی که از آن در رسانه ها منتشر شد به احوال پرسی در مورد مادر! و غیره هم پرداخته شد. یا اینکه در مورد هر کدام از بردهای تیم والیبال پیام تبریک دادند و از جمله این نمونه ها زیاد هستند که حداقل برای من به عنوان یک شهروند این تصور ایجاد شد که رئیس دولت ،انگار هیچ کاری در طول روز ندارند و منتظرند ببینند که هر روز چه اتفاقی حتی اگر کوچک هم باشد، می افتد که بعد در آن شرکت کنند و به تعبیری «چو فردا آید فکر فردا می کند.» این اقدامات هم از آنجا که رسانه ای می شود و در جعبه جادوی تصویر هم پخش می شود انگار شق القمر روی داده و کاری شده کارستان.به نظرم سطح این کارها در حد جایگاه رئیس جمهور نیست و به تعبیری جایی که نباید باشند، هستند و طبعا جایی که باید باشند، نیستند. البته هر خوشحالی برای جامعه یا بدحالی هر شهروند اگر بالاترین مقام را به واکنش وا دارد امری خداپسندانه و مسوولانه است ولی این به معنای دخالت مستقیم و صرف وقت به صورت موردی برای یک جزء خاص در سطح رئیس جمهور نیست؟

یک روز از رئیس جمهور پرسیده شد که شما چرا از خط «بی. آر. تی» استفاده نمی کنید گفتند که «این برای از ما بهتران است».این گفته هر چند تواضع ایشان نسبت به مردم را می رساند، اما بیانگر ندانستن جایگاه رئیس جمهوری هم هست چرا که وقت رئیس جمهور خیلی با ارزش تر از این هست که صرف ترافیک یا کارهای جزئی شخصی که در بالا ذکر شد، شود.

رئیس یک دولت همان «سیاستمداری» است که قرار است به کارها و اقدامات استراتژیک و کلان برای یک جامعه بپردازد و هر قدمش در راستای بخش بزرگی از جامعه و وضعیت حال و آینده آنها است.هر کار رئیس جمهور، باید نمودی از یک برنامه و یک حرکت استراتژیک و کلان برای جامعه باشد که اگر به این نحو نباشد به معنی ندانستن جایگاه تعبیر می شود و این باعث فوت وقت و انرژی و سرمایه است.

رئیس جمهور یک جامعه لازم است نگاه و برنامه کلان و استراتژیک داشته باشد؛وقت خود را صرف کارها و امورات خیلی جزئی نکند؛ و البته این نگاه بلند مدت باید قابل اجرا و قابل تحقق برای یک جامعه باشد؛ چشم انداز بیست ساله جمهوری اسلامی با همه اشکالات آن مبنای خوبی برای اجرا بود و لازم بود معطوف به آن عمل می شد.واقعا بعد از 8 سال ریاست جمهوری آیا کارشناسان و اهل تخصص نمی توانند یا نباید کارها و اقدامات دولت های نهم و دهم را در ارتباط با این چشم انداز بررسی کنند و به نوعی نقدی صورت بگیرد تا معلوم شود چه مقدار انرژی و سرمایه کشور به صواب و چه مقدار به ناصواب خرج شده است؟ این به نظر اقدامی استراتژیک است و معطوف به آینده و نقشه راهی که جلوی هر رئیس دولتی هست که کارنامه اش حتما در معرض دید و نقد قرار می گیرد و باید اینگونه باشد تا هر دولتی روشن تر گام بردارد و جامعه به عینه بداند از کجا به کجا حرکت می کند.