پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : بي شك انتخابات اخير ريشه در تاريخ انقلاب و تجارب بدست آمده از آن براي آزمون گفتمانهاي گوناگون در كشور بوه است. نياز كشورها به توسعه و لوازم آن از دير باز بر كسي پوشيده نبوده است.
توسعه به معناي واقعي كلمه به ساختن اتوبان، سد و يا نيروگاه نيست بلكه توسعه يك امر ذهني و يك التزام عملي به آباد كردن ميهن و رشد و توسعه فكر براي اتخاذ تصميم عقلاني به منظور پيشبرد شرافتمندانه زندگي جمعي مردم است.
از درون تفكر توسعه ثبات، رقابت، قانون گرايي و شفافيت و رشد متوازن كشور بيرون مي آيد. براستي آيا دولت يازدهم به درك ضرورت گسترش اين گفتمان به پيروزي دست يافته است؟ آيا اجماع نسبي نخبگان بر روي گفتمان اعتدال در داخل و تعامل سازنده در خارج به ضرورت توجه به توسعه كشور صورت گرفته است؟
به هر حال مهمترين ماموريت حكومت در هر كشوري تدوين استراتژي هاي توسعه و پيشرفت جامعه است ولي تاكنون در ايران اين گفتمان بصورت اجماع در سطح نخبگان و جامعه غالب نبوده است. خصوصا در هشت سال اخير كه نماد كارهاي اقتصادي آن در قالب مسكن مهر و نماد سياست خارجي آن گرفتن چند قطعنامه از شوراي امنيت و ماجراجويي بوده است، هيچ ردي از گفتمان توسعه حتي در حد سخن هم نبوده است.
اگر نگاهي آسيب شناسانه به موضوع داشته باشيم و فارغ از هرگونه قضاوت سياسي، مي بايستي به عدم اهميت توسعه در پس تفكر ايرانيان از يك طرف و نگاه صرفا منفعتي و طعمه گونه به مديريت در سطح كشور توجه داشت. مديران و حتي نمايندگان مردم براي فراهم كردن بستر توسعه و پيشرفت راي نگرفته اند حتي برخي ضرورت آن را هم جدي نمي گيرند و يا توسعه و پيشرفت همه جانبه كشور براي آنها اهميت توجه را ندارد.
اين موضوع را به سادگي مي توان در قول و فعل آنها مشاهده كرد. صرفا با دادن وعده هاي جزيره اي و سطحي و موقتي و در برخي موارد متهم كردن رقيب به منصبي دست يافته اند و يا در بهترين حالت قول حل معيشت مردم يا بيكاري را داده اند، اما موضوعي كه بايد به آن توجه داشت توسعه است، توسعه اي كه مبتني بر عقلانيت باشد كه بيكاري، رشد اقتصادي و معيشت و ... را از يك طرف و از طرف ديگر شان، منزلت و ارتقاي جايگاه كشور را در دل خود جاي دهد.
شايد به نحوي مي توان ادعا كرد در انتخابات اخير رياست جمهوري هيچ كدام از شش نامزد نهايي رياست جمهوري بهتر از آقاي روحاني به اين موضوع نپرداخت، شعارهاي ديگر نامزدها همه اگرچه لازم بود ولي كافي نبود و به موضوعات مبتلابه كشور و راه حل هاي مشكلات طرح و برنامه جدي و نداشتند و شايد بتوان گفت راه حل هايي كه مردم انتظار داشتند را بيان نكردند و اگر اشاره اي كردند مردم آنها را با توجه به پايگاه و گرايش هاي سياسي آنها جدي نگرفتند.
ولي آقاي روحاني با دست گذاشتن بر گفتمان اعتدال و عقلانيت و تعامل سازنده با دنيا به منظور نگاه همه جانبه به پيشرفت كشور و پرهيز از نگاه بخشي و پرهيز از تقليل شان مردم صرفا به معيشت و يا حتي اقتصاد توانست اعتماد نخبگان و مردم و اكثريت مديران باتجربه سالهاي بعد از انقلاب كه تجربه مفيدي در ساختار مديريتي كشور داشته اند را به خود جلب كند. اگرچه اتفاقاتي كه در دوران انتخابات و حمايت هاي روساي جمهور قبلي از ايشان قابل انكار نيست، ولي طرح برنامه هاي ايشان از روي عقلانيت و اعتدال تاثير زيادي در پيروزي ايشان داشته است.
حقيقتا مي¬توان گفت انتخاب آقاي روحاني يكي از انتخابهاي عقلاني و از روي محاسبه توسط مردم بوده است كه بصورت ايجابي و تثبيت گفتمان عقلانيت و توسعه صورت گرفته است. در اين انتخاب مردم خواسته هاي خود را تقليل ندادند كسي نمي تواند اين ادعا را داشته باشد. بلكه خواسته‌هاي خود را بصورت جامع و از طريق گفتماني كه ضرورت تاريخ امروز ايران است بيان كرده اند. آنها به عقلانيت و اعتدال به منظور گام نهادن در مسير توسعه همه جانبه و دوري از جنجال برانگيزي و ماجراجويي و خودسري راي داده اند.
راي به روحاني راي به خرج جمعي و استفاده از تجارب بوده است، راي به روحاني راي به نسخه اصلي عقلانيت و اعتدال بوده است. همه علاقمندان به توسعه و سربلندي كشور بايد تلاش كنند تا دولت آينده در مسير عقلانيت، شفافيت، پاسخگويي و اعتدال گام بردارد. موضوعات بسياري در تاريخ امروز ايران است كه تنها گفتمان اعتدال و عقلانيت و اعتقاد عملي و جمعي به توسعه با استفاده از تجارب همه نيروها و با اجماع بين نخبگان قابل حل كردن هستند.
از جمله مهمترين مسائل تعامل سازنده در فضاي بين المللي به منظور كاهش تحريم ها، حل و فصل مسئله هسته اي و كنش فعال در فضاي بين المللي از يك طرف و از طرف ديگر، گسترش بخش خصوصي با تشويق به سرمايه گذاري در بخش توليد، ايجاد محيط سالم براي رقابتهاي اقتصادي، ايجاد ثبات در فضاي كسب و كار، شفافيت، توجه به توليد معطوف به صادرات، ثبات در تصميم گيري‌ها و قوانين است. كه اين موضوعات بدون همديگر ميسر نمي شوند.
دولت يازدهم با اعتناي به گفتمان اعتدال و عقلانيت در راستاي استفاده از نيروهاي با تجربه و معتقد به توسعه و پيشرفت كشور مي بايستي در راستاي تثبيت گفتمان توسعه و عقلانيت گام بردارد. از رهگذر اين گفتمان است كه دست تندروها از هر گروه و جناح از حوزه تصميم براي مردم كوتاه مي شود و در واقع قدرت مانور آنها در جهت اتخاذ سياست‌هاي پوپوليسيتي و صرفا نگاه انتفاع طلبانه به راي مردم از آنها گرفته خواهد شد.
آزمون مهمي در پيش روي دولت آينده است و ضمنا تجارب خوب و ارزشمندي در گذشته در اختيار است. اميد است كه از رهگذر اين دولت و اين گفتمان طبقه متوسط جامعه كه بهترين پشتيبانان اين گفتمان هستند تقويت گردند. نهادهاي مردم سالار و غير دولتي گسترش يابند و مردم حضور و اختيار بيشتري در حوزه تصميم گيري براي سرنوشت و آينده خود بدست آورند. اين مسائل است كه ثبات را بدنبال خواهد داشت و در ثبات است كه منافع همگان و آينده و امنيت كشور تامين مي گردد.
سيد رسول حسيني
