فرشاد مهدی پور در الف نوشت:
بازداشت كردن یا بازداشت نكردن؛ مساله (به‌درستی) این نیست كه چرا آن 2
چهره مشهور كه پریروز جزو برادران بودند و دیروز سردسته معترضان و امروز
سرسپرده بیگانگان را نمی‌گیرند و غائله را نمی‌خوابانند و خلاص، مساله كمی
فراتر از دو جویای نام است.
اول. فرض كنید شما بر خودرویی نشسته‌اید و در راه‌اید و عجله هم دارید،
ناگهان از لای پنجره، زنبوری خود را به درون خودروی شما می‌اندازد و در
هراس‌اید كه به شما یا دیگر سرنشینان، نیشی بزند، راه حل چیست؟ با
روزنامه‌ای زنبور را می‌كشید (كه ممكن است در این كشاكش فرمان از دست‌تان
خارج شود و حادثه‌ای پیش آید) یا خودرو را متوقف می‌كنید (و با آن همه ضیق
وقت، خودتان را حسابی معطل می‌كنید) تا آن را بیرون بیاندازید و یا به
راه‌تان ادامه می‌دهید و پنجره را اندكی باز می‌گذارید تا او آرام آرام در
جریان هوا، به بیرون كشیده و از داخل خودرو خارج شود؟ كدام راه،
كم‌هزینه‌تر و خوشایندتر است؟ وضع امروز ما بی‌شباهت به‌چنین تصویر‌سازی‌ای
است كه بگذاریم همه چیز در روال عادی خود به پیش رود؛ اگر 88 فتنه بود، 25
بهمن 89، آشوب و خرابكاری و خیانت بود و این شفاقیت ثمره یك سال و اندی
صبر كردن است.
دوم. كسی را سر آن نیست كه از در مسالمت برآید و راه را برای نجات آن دو
نفر هموار كند؛ آنان بازیگرانی‌اند بازی‌خورده كه دستگیری و محاكمه‌شان،
بزرگ‌ترین امتیاز و برگ برنده برای ایشان است، آدم‌هایی كه روزی فكر
می‌كردند رئیس‌جمهور ایران می‌شوند اكنون از حضور عادی در انظار عمومی نیز
(به‌دلیل مخالفت دائمی با ایشان) عاجز شده‌اند و چه روزگاری تلخ‌تر از این؟
موج‌های خبری پی در پی می‌آیند و كسی هم از آن دو نفر یادی نمی‌كند، پس چه
خوش روزگاری كه با بازداشت شدن‌شان، قهرمان شوند و سوار بر موج‌ها و...
افزون كردن مطالبه دستگیری آنانی كه به سران فتنه مشهور شده‌اند و در واقع
مسوولیت فتنه بر دوش ایشان است، در شرایطی كه نادیده‌گرفته‌شدن‌شان از هر
دردی زجرآورتر است، تضعیف نظام قضایی و امنیتی است و آن‌چنان می‌شود كه آن
متوهم بزرگ جایی می‌نویسد و سریع پشیمان می‌شود كه بیایید ما را بگیرید!
دیگر آن‌كه اگر حجم این مطالبه (درست) به نادرست تا جایی بالا برود و انجام
نشود، سرخوردگی و نارضایتی افزون‌تری را پدید خواهد آورد... دوستانی كه بر
این طبل می‌كوبند، این هشدار را در گوش داشته باشند.
سوم. چرا می‌خواهیم چنین فرصت بی‌بدیل تاریخی را از دست بدهیم: مردانی كه
رای‌ناخوانده، خود را پیروز می‌دانند؛ گوش‌هاشان را روی شعارهای
ساختارشكنانه و ضددین می‌بندند و نام خوارج را خداجو می‌گذارند؛ هنوز
می‌گویند روز عاشورا با آن همه كف و سوت‌زدن‌ها به اباعبدالله
(علیه‌السلام) توهینی نشد؛ از اغتشاش ساخته و پرداخته اسرائیلی‌ها به عنوان
حماسه یاد می‌كنند؛ صریح می‌گویند برای به خیابان آمدن مجوز نمی‌خواهند و
منت دارند نامه سرگشاده می‌نویسند؛ در اقدامی شجاعانه از خانه بیرون
می‌آیند تا مهمان‌شان را به درون ببرند (!)؛ اعدام تروریست‌های معروف را
محكوم می‌كنند، تظاهراتی به اسم مصر و تونس و... راه می‌اندازند و تنها
خبری كه در آن هست، حمایت از سلطه‌گران و غربی‌هاست و باز هم می‌گویند ما
وابسته نیستیم(!) و... را بازداشت كنیم؟ آخر، جمهوری اسلامی چه معاندانی
می‌خواست از این‌ها، ساده‌تر و (...) كه خدا برایش به‌وجود آورده است،
معارضانی كه از تحلیل وقایع ساده هم عاجز‌اند و خودشان و هواداران محدودشان
را، در حال فرستادن به چاه نابودی‌اند؟ پس بگذاریم باشند و سردستگی همه
جریان‌های مخالف و معاند و برانداز و تروریست را با افتخار بر عهده گیرند و
هر روز جرم‌شان را سنگین‌تر كنند؛ البته كه ما را نیز آماده‌تر خواهند
كرد.
***
انمیشین موش و گربه را تصور كنید، لحظه‌ای را كه تام به دنبال جری است و
جری از فراز بلندی می‌گریزد (و با چتری كوچك بر زمین فرود می‌آید) و تام به
دنبال او، لختی روی هوا می‌ماند و نمی‌داند هنوز كجای ماجراست... می‌فهمد،
غمگین می‌شود و محكم به زمین برخورد می‌كند: این‌جا همان‌جایی كه آن دو
نفر ایستاده‌اند، هنوز روی هوا، روی بال توهم.
