جنايت‌کاراني که اسطوره شدند

ماه مي ميلادي يادآور پايان جنگ جهاني دوم در اروپا و سقوط آلمان نازي است. در اين ميان جناياتي که متفقين در اين جنگ مرتکب شدند کمتر مورد توجه قرار گرفته است.

ماه مي ميلادي سالروز تسليم ارتش آلمان نازي به نيروهاي متفقين و سقوط برلين است. به اين ترتيب جنگ جهاني دوم در اروپا به پايان مي رسد و چند ماه بعد ارتش آمريکا دو بمب هسته اي را در هيروشيما و ناکازاکي آزمايش مي کند. رخداد تکان دهنده اي که به مرگ دردناک ۳۵۰ هزار نفر از شهروندان ژاپن مي انجامد.

اين روزها معمولا رسانه هاي جهان به تقدير از قربانيان جنگ مي پردازند و جنايات نيروهاي محور به ويژه آلمان و ژاپن را مرور مي کنند. اين در حاليست که متفقين متشکل از آمريکا، انگليس و شوروي به فاتحان دومين جنگ جهاني محسوب مي شوند، هيچگاه بابت عملکرد خود در دادگاه هاي بين المللي مورد سوال قرار نگرفتند. در واقع رسيدگي به جنايات جنگي که سالها پس از جنگ ادامه داشته تنها به جنايات شکست خوردگان جنگ اختصاص داشته است. اين در حالي است که حتي بابت جنايت هولناکي مانند استفاده از بمب هسته اي از سوي آمريکا تا هيچ دادگاه بين المللي تشکيل نشده است.
علاوه بر اين روايات متعددي از جنايتهاي متفقين در طول جنگ وجود دارد که عليرغم انتشار آثار متعدد در مورد آنها همچنان در نيمه تاريک تاريخ اين جنگ قرار دارند.

۱۵ هزار بمب در ۱۸ دقيقه

در شمال آلمان شهر نه چندان بزرگي به نام "امدن" وجود دارد که در جنگ جهاني دوم توسط هواپيماهاي کانادايي در ۱۸ دقيقه تا ۸۰ درصد نابود شده است. اين شهر بندري به همراه ساکنانش به کام مرگ فرو رفته است. در روز ۶ سپتامبر ۱۹۴۴ بود که ۱۸۱ بمب‌افکن کانادايي در عرض تنها ۱۸ دقيقه ۱۵ هزار بمب و محموله انفجاري به اين شهر بندري پرتاب کردند. آخرين حمله هوايي به اين شهر در تاريخ ۲۵ آوريل ۱۹۴۵ صورت گرفت. "امدن" از جمله شهرهايي اروپايي است که بيشترين صدمه و تخريب را در جنگ جهاني دوم متحمل شدند.

بيش از يک ميليون اسير آلماني کشته شدند

پس از سقوط هيتلر رقمي در حدود ۳ ميليون سرباز آلماني به اسارت ارتش شوروي درآمدند و اغلب آنها به اردوگاه هاي کار اجباري فرستاده شدند. هنگامي که ۱۰ سال بعد، آخرين گروه از اين اسرا به کشورشسان بازگشتند، ۱.۱ ميليون نفر از آنان در دوران اسارت جان خود را از دست داده بودند. اردوگاه هايي که سربازان آلماني در آنها نگهداري مي شدند عموما در سيبري بوده است. اين اردگاه ها بعدر از تخليه آلمانها به زندانيان سياسي در شوروي سابق اختصاص يافت و آز آن پس به يکي از کابوس هاي تاريخ معاصر جهان بدل گشت.

سرنوشت شوم زنان پس از جنگ

مارتا هيلرز (۱۹۱۱-۲۰۰۱) روزنامه نگار آلماني در کتابي با عنوان «يک زن در برلين» برخي گزارش هاي تجاوز به زنان از سوي ارتش سرخ را به ثبت رسانده است. به طور مثال طي گزارشي سربازان شوروي به يک زايشگاه و پرورشگاه خيريه يورش برده و به زنان باردار و زناني که به تازگي وضع حمل کرده بودند تجاوز کردند. در اين بين ديگر ارتش هاي متفقين تنها نظاره گر بوده و يا حتي گفته مي شود که با روس ها مشارکت مي کردند، به ويژه اينکه گزارش هايي تجاوز سربازان آمريکايي نيز وجود دارد.

آوارگي اجباري براي آلماني ها

بعد از پايان جنگ جمعيتي در حدود ۱۶.۵ ميليون آلماني به طور اجباري وادار به مهاجرت شدند. ۲ ميليون نفر از قسمت شرقي آلمان، که بخشي از لهستان شد، رانده شده بودند. ۷ ميليون نفر ديگر نيز از سرزمين‌هاي اجدادي خود در اروپاي مرکزي رانده شدند. کنراد آدرناور سياستمدار غرب گراي آلماني بر اين باور بود که جمعيتي حدود ۶ ميليون آلماني در جريان اين تبعيد اجباري جان خود را از دست داده اند. جيمز بک مورخ مي‌گويد "تطبيق سرشماري‌ها نشان داده است که در فاصله اکتبر ۱۹۴۶ تا سپتامبر ۱۹۵۰ حدود ۷/۵ ميليون نفر در داخل آلمان ناپديد شده‌اند."

گرسنگي شکنجه شايع

انگليس و آمريکا حدود يک ميليون سرباز آلماني را که اسير شده بودند براي کار اجباري به فرانسه دادند تا در فرايند بازسازي از آنها استفاده شود. به گزارش صليب سرخ، در فاصله نه چندان طولاني پس از جنگ ۲۰۰ هزار نفر از زندانيان با گرسنگي مواجه بودند. آيزنهاور با فرستادن يک پيام فوري به مناطق تحت کنترل غرب دستور داده بود تا غذا دادن به اسيران با مجازات هاي عجيب مثل اعدام پاسخ داده شود. اين دستور در قالب يک بخشنامه به تمامي فرمانداري هاي ارسال شده بود.

قطع عضو براي يادگاري!

در جريان جنگ جهاني دوم، برخي از کارکنان نظامي ايالات متحده اعضاي بدن کارکنان خدماتي مرده ژاپني در جبهه اقيانوس آرام را قطع مي‌کردند. قطع عضو کارکنان ژاپني شامل بريدن اعضاي بدن به عنوان «يادگاري جنگي» و «غنائم جنگي» بود. دندانها و جمجمه‌ها بيش از همه به عنوان غنيمت برده مي‌شد گرچه ديگر اعضاي بدن هم جمع آوري مي‌شد. پديده «غنيمت بردن» به حدي شايع بود که بحث در مورد آن در مجلات و روزنامه‌ها شديداً رخ مي‌داد و گزارش شده شخص فرانکلين روزولت از يکي از نمايندگان کنگره يک «نامه بازکن» ساخته شده از بازوي يک انسان هديه گرفته بود.
ديدگاه رايجي در آمريکا وجود داشت که ژاپني‌ها از انسان پست تر اند. رسانه‌هاي آمريکا به تبليغ اين ديد نسبت به ژاپني ها کمک کردند، مثلاً آنان را «جانوران زرد» توصيف مي کردند.