حجاج از هم بالا می رفتند تا بتوانند نفس بکشند / زائران روی زمین افتاده بودند، اما هیچ کس دست خود را برای کمک به آنها دراز نمی کرد

ایندپندنت طی گزارشی تحت عنوان «حجاج روی هم می رفتند تا بتوانند نفس بکشند» نوشت: کسانی که از حادثه منا جان سالم به در بردند مسئولان سعودی را در این فاجعه مقصر می دانند.

به گزارش «انتخاب»، شاهدان عینی می گویند که نیروهای امنیتی موجب برخورد دو دسته از مردم پس از بستن چندین راه اطراف منا شده اند.

با این حال، مسئولان سعودی گناه را به گردن حجاج انداخته و آن ها را مقصر در بروز فاجعه معرفی کرده اند.

احمد ابوبکر، یک زائر 45 ساله از لیبی که به همراه مادرش توانسته بود از این فاجعه جان سالم به در ببرد، گفت: در آنجا تنها یک مسیر برای صدها هزار زائری که قصد رمی جمره داشتند،‌در میان خیمه های منا باز بود. جمعیت در آن مسیر ازدحام کرده بود. پلیس همه ورودی ها و خروجی ها را به روی اردوی زائران بسته بود و فقط خیابان شماره 204 را باز گذاشته بود.

وی در ادامه افزود: من اجساد مردگان را در مقابلم می دیدم و مجروحانی که داشتند خفه می شدند. ما به همراه پلس قربانیان را از روی زمین منتقل می کردیم.

این زائر لیبیایی تاکید کرد: افسران که در صحنه بودند، کاملا بی تجربه به نظر می رسیدند و حتی به نظر می رسید که آنها جاده ها و اماکن را در محل نمی شناسند.

عبدالله لطفی، یک زائر مصری و از شاهدان عینی این حادثه می گوید: موج مردم از دو طرف فشار می آورد و مردم از هم بالا می رفتند تا بتوانند نفس بکشند. من یک نفر را در ویلچر دیدم و شاهد این بودم که مردم از روی ویلچر بالا رفته و او را له کردند تا بتوانند نفس بکشند.

چیما ایلا ایسوفو  خبرنگار بخش هوسای بی بی سی نیز یکی دیگر از شاهدان عینی این حادثه است. او می گوید: مردم از چند جهت،‌وارد یک نقطه می شدند و بعد از آن بود که فاجعه به وقوع پیوست. در میان آنها، افرادی از ملیت های نیجریه، چاد،‌نیجر و سنگال وجود داشتند. مردم از سر و شانه هم بالا می رفتند تا بتوانند نفس بکشند و این گونه بود که بسیاری از مردم کشته شدند.

وی در ادامه افزود: مردم فریاد الله اکبر سر می دادند، در حالی که نوزادان و کودکان با صدای بلند گریه می کردند. مردمی که روی زمین افتاده بودند، کمک می خواستند، اما هیچ کس دست خود را برای کمک به آنها دراز نمی کرد.

محمد عواد، زائری سی و شش ساله از سودان گفت که او حدود یک ساعت و نیم در لابلای این جمعیت گرفتار شده بودند و در نهایت توانست با پریدن روی یک دروازه خود را نجات دهد. او یک ساعت بعد توانست پدر خود را که زیر حدود ده جسد بود، زنده پیدا کند.

عواد گفت: شما نمی توانید تصور کنید چه تعداد جسد در آنجا بود. آنها روی هم انباشته شده بودند.

دکتر عبدالرحمان نیز که از شاهدان عینی است، اظهار داشت: من زائران را می دیدم که به سرعت روی هم می افتادند و جمعیتی که از دو سو با یکدیگر برخورد کردند. من صدای زنان و سالخوردگانی را شنیدم که فریاد می کشیدند.

این زایر افزود: من بسیار تلاش کردم تا از این معرکه نجات پیدا کنم. من همه لباس هایم را از دست دادم. آنها به طور کامل پاره شده بودند، اما من توجهی نکردم، مهم این است که توانستم خودم را نجات دهم.

عبدالرحمان تاکید کرد: بعد از آن من تلاش کردم، تا خودم را به یکی از خیمه ها برسانم. اما نیروهای امنیتی مانع من شدند و اجازه نمی دادند که هیچ کس وارد خیمه ها شود و همین مسئله، ابعاد این فاجعه را دو چندان کرد. هیچ خروجی اضطراری وجود نداشت. در حالی که باید در هر پنجاه متر، یک خروجی اضطراری تعبیه می شد.

یک زائر نیجریه ای نیز اظهار داشت: این حادثه از خیمه هایی که در نزدیکی جمره ساخته شده بود، آغاز شد. زایران نمی توانستند از طریق خیمه ها عبور کنند، ولی آنها این کار را انجام می دادند و هیچ مقامی هم نبود که آنها را از این کار منع کنند و این وضعیت در نهایت موجب برخورد دو جماعت با یکدیگر شد.