وزیر آموزش و پرورش: مطمئن شديم كه فيلم تنبیه دانش آموزان كار معاندان نظام است!

شرق: طرح مي دهد و از همه مهم تر تنها وزير دولت هاي نهم و دهم است كه رگ خواب فرهنگيان را خوب مي شناسد. مساله اي كه چشم اسفنديار فرشيدي و علي احمدي شد. با اين حال مرد وعده هاي آموزش و پرورش اين روز ها بي سر و صدا تر از قبل در حال فعاليت است و خبري از وعده هاي او نيست. تعطيلي مدارس در روزهاي پنجشنبه، طرح شش، سه، سه، بيمه طلايي فرهنگيان، كاهش ساعات و كتاب هاي درسي و حذف پيش دانشگاهي از جمله وعده هاي آقاي وزير است كه هنوز در صف اجراست. مصاحبه با حاجي بابايي در حاشيه يكي از برنامه هاي اين وزارتخانه صورت گرفت، زماني كه اطرافيان او كمتر در كنارش بودند و با فراغ بال بيشتر پاسخگوي سوالات بود.
    
     ياد روزي افتادم كه تقاضا كرديد از اعتياد در مدارس سوالي نپرسيم، هنوز هم مي خواهيد در اين رابطه حرفي نزنيد؟
    به نظر من بايد در مورد مسايل بهتري در نظام آموزشي كشور فكر كرد و اين مسايل همچون اعتياد در مدارس، تنبيه در كلاس هاي درس و غيره مانند مشكلات درون خانواده اي هست كه ما بايد آنها را حل كنيم و نبايد ذهن خانواده ها، فرهنگيان و دانش آموزان عزيز گرفتار اين مسايل شود. من باز هم تاكيد مي كنم كه از آمار اعتياد در مدرسه هاي كشور سوال نكنيد و به چيزهاي خوب فكر كنيد.
    
     اما با اين رويكرد، چنين برداشت مي شود كه آموزش و پرورش چشم خود را به واقعيات موجود در مدارس كشور بسته و رويكردي منفعل در اين رابطه دارد.
    اين گونه نيست. ما فعاليت هاي بسياري در اين زمينه داريم و از نظر ما اگر قرار باشد آسيب هايي كه در جامعه وجود دارد را حل كنيم. بايد به شكل غيرمستقيم وارد آنها شويم. براي مثال طرح هايي همچون آموزش اجباري شنا و توسعه مجتمع هاي ورزشي در مدارس و اجباري كردن زنگ هاي ورزش و طولاني كردن آنها و جذب 15 هزار مربي ورزش در مدارس همه اينها اين معنا را مي دهد كه ما مي خواهيم با روش هاي نرم و صحيح تر با اين مسايل مواجه شويم و ما برنامه داريم. همين جذب معلمان ورزش و مشاور ها در مدارس يعني اينكه ما مي دانيم مشاور و معلم ورزش از اكسيژن هم براي دانش آموزان واجب تر است و بنده به دنبال انسجام مديريت در اين باره هستم تا امكان مراقبت از دانش آموزان فراهم شود؛ چرا كه وقتي مدير فرصت مراقبت نداشته باشد اين معضل به وجود مي آيد.
    
     يعني شما هنوز هم روي حرف خود هستيد كه اگر آمار اعتياد در مدارس را داشته باشيد آن را اعلام نمي كنيد؟
    تا وقتي در آموزش و پرورش هستم روي حرف خود مي مانم كه ارايه آمار هايي از اين دست، غير از اينكه فضاي پاك و مقدس آموزش و پرورش را ناپاك و خدشه دار كند، ثمره اي ندارد؛ چرا كه فرهنگيان كشور، خانواده هاي آنها و مردمي كه به نوعي با آموزش و پرورش در ارتباط هستند نبايد درگير مسايلي شوند كه شايد به نفع آموزش و پرورش نباشد يا اينكه با واقعيت در تضاد باشد. من پيش از اين نيز مطرح كردم كه ما 14 ميليون دانش آموز معصوم و يك ميليون معلم برتر داريم كه كوچك ترين سخن گفتن درباره اعتياد آنها آثار منفي اي در جامعه بر جا مي گذارد. اگر راست مي گوييد كه 30 هزار دانش آموز معتاد داريم بگوييد چه زماني آمار گرفته ايد و اسامي آنها را هم عنوان كنيد اما هيچ كدام از آن دوستاني كه اين مسايل را مطرح كرده بودند جوابي براي اين حرف هاي من نداشتند.»
    
     اين به چه معناست؟ اينكه ما دانش آموزش معتاد نداريم يا اينكه نبايد برخي از واقعيات موجود در مدارس مطرح شود؟
    ما وقتي در رابطه با اين مسايل حساس حرف مي زنيم حتما بايد حساسيت اين مسايل را نيز در نظر بگيريم. يكي مي گويد 30 هزار دانش آموز معتاد داريم و يكي ديگر عنوان مي كند كه دو هزار و 400 دانش آموز معتادند.
    
    من منكر نيستم كه عده اي دانش آموز معتاد داريم اما شما بگوييد كجاي كشور معتاد وجود ندارد؟ مگر نه اينكه مدارس ما نيز مانند ساير بخش هاي اجتماعي در معرض خطر هاي بسياري هستند.
     كارشناسان نيز همين رويكرد را دارند اما با اين تفاوت كه مي گويند آموزش و پرورش تنها صورت مساله را پاك و اين دانش آموزان معتاد را از مدرسه اخراج مي كند.
    من واقعا معني اين اظهارات را نمي دانم. مگر معتاد را بايد به مدرسه راه داد؟ او را بايد بفرستيم بيمارستان تا بهبود پيدا كند چون مريض است و پس از بهبودي برگردد. ازنظر ما، فرد معتاد خارج از مدرسه مبتلاشده و اين بيماري را به داخل سرايت داده و برعكس اين موضوع ممكن نيست. چطور دانش آموزي را كه سرما مي خورد يا بيماري واگير داري مي گيرد براي مدتي بايد بيرون كرد و همه هم مي گويند خوب است؛ نبايد به مدرسه برود اما معتاد بايد به مدرسه برود. اين مساله يك مقدار از سوي دوستاني كه فقط قصد انتقاد از آموزش و پرورش را دارند غيرمنطقي است.
    
     با اينكه شما علاقه اي به مطرح كردن سوال هاي اينچنيني نداريد اما شما در واكنش به يكي از فيلم هايي كه در رابطه با تنبيه دانش آموزان بود، مطرح كرديد كه اين فيلم را آمريكا و اسراييل ساخته اند كه فيلمي عليه نظام است و اساسا اين فيلم و مقوله تنبيه در مدارس را تكذيب كرديد. به نظر شما تنبيه در مدارس نيز همچون اعتياد نبايد مطرح شود يا اينكه كلادر آموزش و پرورش وجود ندارد؟
    ببينيد در رابطه با فيلمي كه در برخي از رسانه هاي خارج كشور و ضد انقلاب پخش شده بود و آن را به يكي از شهر هاي خوب كشور با مردماني مهربان نسبت داده بودند بايد بگويم كه بررسي هاي ما نشان مي داد كه اولاساخت اين فيلم در زمان وزارت بنده در آموزش و پرورش نبوده و دوم اينكه اساسا اينچنين اتفاقي در آن نواحي رخ نداده بود و مطمئن هم شديم كه اين فيلم كار معاندان نظام است تا چهره تربيتي و فرهنگي آموزش و پرورش را خدشه دار كنند.
    
     در رابطه با مرگ دانش آموز سيستاني كه در آبان ماه سال گذشته اتفاق افتاد، اين مساله واقعيت داشت يا باز هم كار بيگانگان و معاندان نظام بود؟
    نه. اساسا معلمان ما با شيوه هاي جديد، نوين، موثر و با عشق كار مي كنند اما به هر حال در هر كشوري ممكن است اتفاقي بيفتد كه مورد تاييد كسي نباشد و هركس هم كه بشنود، ناراحت مي شود. ما نمي توانيم در مواجه با چنين حوادثي برنامه ريزي دقيق انجام دهيم اما وقتي اين اتفاق مي افتد ما را متاثر مي كند و بيش از همه معلمان در سراسر كشور ناراحت مي شوند.
    
     آقاي وزير از زمان حضور شما در وزارت آموزش و پرورش طرح هاي بسياري مطرح شد كه البته خيلي از آنها اجرا شد و خيلي از آنها نيز هنوز در مرحله ارايه طرح و وعده باقي مانده اند. براي مثال طرح تعطيلي مدارس ابتدايي در روز هاي پنجشنبه است كه در ابتدا از سوي شما تكذيب اما در ادامه تاييد شد. آخرين وضعيت اين طرح به كجا رسيده است؟
    در رابطه با اين طرح، اقدامات و پشتوانه كارشناسانه زيادي داشته ايم. ما بررسي كرديم كه با تعطيلي اين مدارس در روز هاي پنجشنبه ـ هرچند كه اين طرح براي كيفيت بخشي و ارتقاي آموزش اجرا مي شودـ در سراسر كشور 280هزار كلاس تشكيل نمي شود، حدود 400 هزار معلم به مدرسه، به ويژه مدارس روستايي و شش ميليون دانش آموز نيز به مدرسه نمي روند كه به نوبه خود تاثير بسيار زيادي در كاهش مصرف انرژي دارد.
    
     پس درست است كه مطرح مي شد اين طرح به دليل اجراي طرح هدفمند كردن يارانه ها بوده است؟
    نه اصلادرست نيست، من عقيده دارم اگر يك روز برسد كه ابتدايي ها هميشه پنجشنبه ها را تعطيل باشند، خيلي بهتر است چون تنوع و كيفيت كار بالاتر مي رود و اين طرح در حال اجراست. همچنين زماني كه كاري آغاز مي شود، ديدگاه هاي متفاوتي درباره آن عنوان مي شود. اين در حالي است كه طبق روال قانوني بيش از يك سال براي اين طرح بزرگ، كار كارشناسي انجام شد، چرا كه تعطيلي پنجشنبه ها طرحي است كه ابتدا در مدارس روستايي اجرا و سپس در شوراي عالي آموزش و پرورش تصويب شد، همچنين در بهار امسال نيز طرح تعطيلي پنجشنبه ها در شهرهاي كشور به اجرا درآمد كه طي آن حدود صددرصد مدارس به صورت داوطلبانه اين طرح را اجرا كردند.
    
     سابقه اين كار در كشور هاي ديگر نيز بوده است؟
    بله. طرح تعطيلي پنجشنبه ها با بررسي كشورهاي مختلف انجام شده و واكنش هاي خوبي داشت، البته اگر افرادي نسبت به آن انتقاداتي داشته باشند، سعي مي كنيم اشكالات منطقي آنها را مورد توجه قرار دهيم.
    
     يكي از اين انتقادات اين است كه برخي خانواده ها كه در آن پدر يا مادر شاغل هستند، نمي توانند در روزهاي تعطيلي كودكان خود، برنامه درسي براي او داشته باشند بنابراين مشكلاتي برايشان به وجود مي آيد؛ در اين رابطه نيز بررسي هايي از جانب شما صورت گرفته است؟
    يكي از دلايلي كه موجب تصميم ما براي اجراي طرح تعطيلي پنجشنبه هاي مدارس ابتدايي شد، آن بود كه اين طرح براي تحكيم بنيان خانواده انجام بگيرد و اميدواريم با قدرت پيش رود. درست است كه در روزهاي پنجشنبه برخي والدين براي نگهداري فرزندان خود دچار مشكل مي شوند اما اين مساله نمي تواند مشكلي اساسي تلقي شود زيرا اين سوال وجود دارد كه آنها سه ماه تابستان را چگونه سپري مي كنند؟
    از طرفي ديگر، زماني كه طرحي اجرايي مي شود اگر بالاي 50درصد افراد با آن طرح موافق باشند، به طور يقين طرح مناسبي محسوب مي شود. اگر تعداد اندكي با اجراي اين طرح مشكل دارند، بايد با ما همكاري كنند زيرا در واقع اجراي طرح به نفع خود آنها نيز هست و والدين بايد با همكاري يكديگر براي مشاركت در اين طرح برنامه ريزي داشته باشند. متاسفانه برخي از والدين فكر مي كنند، مكاني به نام مدرسه وجود دارد تا فرزندان شان را براي مدت طولاني به آنجا بفرستند و تمام اعضاي خانواده پس از كار روزانه خسته به خانه بازگردند و فردا نيز به همين ترتيب عمل كنند اما بايد بدانند بچه ها هر قدر طولاني تر در مدرسه باشند، نتيجه اش دوري پدر و مادر از فرزند خواهد بود.
    
     دو سال از فعاليت شما در آموزش و پرورش مي گذرد. فعاليت خود را در اين وزارتخانه چگونه تحليل مي كنيد؟
    كار كردن در آموزش و پرورش در حكم كار كردن به اندازه يك دولت است و پيچيدگي هاي خاص خود را دارد. در طول اين مدت ما علاوه بر اينكه توانستيم بدانيم آموزش وپرورش ما به چه چيز هايي نياز دارد به دنبال اين هستيم كه زخم هاي موجود بر بدنه اين وزارتخانه را ترميم كنيم و افق هايي براي نظام تربيت كشور ترسيم كنيم كه باعث تربيت نيروي انساني براي نظام پيشرفت و حركت هرچه بيشتر به سمت سعادت شود. اكنون برخي ها از بيرون آموزش و پرورش را اداره مي كنند، اما ما كار خودمان را مي كنيم و رسالت خود را انجام مي دهيم.
    
     اين برخي ها چه كساني هستند كه مي خواهند از بيرون آموزش و پرورش را اداره كنند؟
    نمي خواهم اين مسايل را بيان كنم اما از بيرون برخي آموزشگاه ها مي گويند كه براي امتحانات چه سوالي بدهيد و چه سوالي ندهيد. سوال خوب هم كه طراحي مي شود، اعتراض مي كنند كه در آموزشگاه با دانش آموز قرارداد داشتيم چرا اين سوالات آمده است؟ تمام اين حريم ها بايد به آموزش و پرورش، مدرسه و معلم بازگردد. من هيچ حريم مالي، اقتداري و حزبي ندارم و در تصميماتي كه مي گيرم جيب هيچ كسي را در نظر نمي گيرم. همه هم در مجلس اين را مي دانند و با اعتقاد كارم را انجام مي دهم. ممكن است روزي يك كاري انجام دهم كه دو نفر از آن كار خوش شان نيايد. بدانيد آن دو نفر جيب شان درد گرفته است. البته ممكن است تصميمي هم بگيرم كه در آن اشتباه كنم. اين اشتباه را هم رسما اعلام مي كنم. هر تصميمي كه امروز در آموزش و پرورش گرفته مي شود به منظور رسيدن به يك هدف است و هدف آن است كه آموزش و پرورش بتواند به جايگاه اصلي و واقعي خود برسد. ما اگر بتوانيم تنها 10 درصد از نگاه هاي مقام معظم رهبري به معلم را اجرايي كنيم، معلم ها نهايت رضايت را خواهند داشت و بر اين اساس تمام تحولات بنيادين در آموزش و پرورش با قدرت در حال پيگيري است و همه اميدمان از اين پيگيري ها در مدرسه، شما معلمان هستيد. سعي كنيد كارهايي كه گفته مي شود را مو به مو انجام دهيد. امروز هر كاري كه در وزارت آموزش و پرورش انجام مي شود يا زايده اي را برطرف مي كند يا يك قدم آموزش و پرورش را به جلو مي برد.
    هرچند در سختي هاي ابتداي كار، خيلي گرفتار شديم اما اكنون از پيشرفت كار رضايت داريم. در حال حركت به سمت و سويي هستيم كه جايگاه لازم براي آموزش و پرورش به وجود آيد. در اين زمينه بايد گفت كه براي اولين بار، آموزش و پرورش آزمون هايش را خود برگزار مي كند. اين در حالي است كه پيش از اين، توسط سازمان سنجش انجام مي شد؛ اما اكنون به سمتي مي رويم كه سازمان سنجش هم مي تواند كارهايش را به ما بدهد. آموزش و پرورش توان انجام اين امر را خواهد داشت. روزي كه به وزارت آموزش و پرورش آمدم در قسمت معاونان اين وزارتخانه، حدود دو هزار نفر كارمند فعاليت مي كردند اما اكنون تعداد اين كارمندان به 1350 نفر رسيده است. به اين ترتيب تدابيري انديشيده شد تا 600–500 نفر از آنها بازنشسته و تعدادي نيز در قسمت هاي ديگر به كار گرفته شوند. اعتقادمان اين است كه وزارتخانه بايد پويا و مكانيزه باشد.