پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : چند سالي است که در راستاي تغيير و تحول در وضعيت اکران فيلمها در ماه مبارک رمضان، پيشنهادهاي مختلفي از طرف بسياري از دست اندرکاران توليد و پخش فيلمها ارائه شده و بعضي از آنها به مرحله اجرا هم درآمده که از مهمترين آنها، مي توان به اکران فيلمهاي مخاطب خاص، اکران فيلمهاي قديمي پرطرفدار، ادامه اکران فيلمهاي سانس هاي روزانه سينماها تا هنگام سحر و ...اشاره کرد.
واقعيت آن است که موقعيت ماه مبارک رمضان، همچون موقعيت زماني ماههاي محرم و صفر، موقعيت خاص و ويژه اي است. ويژه از آن جهت که در اين ايام، شکل و نحوه تعامل مخاطب با سينما، تحت تاثير موقعيت مذهبي خاص آن زمان قرار مي گيرد و تابعي از آن مي شود، اما متاسفانه، مشکل اساسي سينماي ايران(و در بسياري از موارد تلويزيون ما) اين است که به عنوان يک کشور مذهبي، هيچ برنامه و توليد مناسبي براي ارائه به مخاطب در اين ايام خاص نداريم و اين بي برنامگي سينما و تلويزيون، بيشتر از آن جهت به چشم مي آيد که سينما و تلويزيون، هنرهاي بصري هستند و درگيري مخاطب با آنها، بيشتر از هر چيز، با جنبه بصري آنهاست. شايد به اين خاطر باشد که در اين ايام خاص، سينما و تلويزيون با مشکل ارائه فيلمهايي متناسب با موقعيت قرار مي گيرند و نتيجه اين بن بست موضوعي هم، تکرار مکرر فيلمهايي خاص است، همچون نمايش هر ساله فيلمي نظير «روز واقعه» در ايام تاسوعا و عاشوراي حسيني.
امسال و پس از تجربه چندين ايده در سالهاي گذشته براي کشاندن مخاطب بيشتر به سينماها در ايام ماه مبارک رمضان، قرار بر آن شد که چند فيلم تازه در سانس هاي افطار تا سحر چندين سينما در تهران و شهرستانها به نمايش درآيد و مسؤولان سينمايي، اعلام کردند که موافقت تهيه کنندگان چندين فيلم تازه را براي اکران در اين موقعيت زماني جلب کرده اند، اما همچون هميشه، يا بسياري از اين فيلمها از اکران در اين موقعيت زماني اعلام انصراف دادند يا جاي خود را با فيلمهاي ديگرعوض کردند تا در نهايت چهار فيلم، خود را در برنامه اکران اين موقعيت يافتند: «سوت پايان» ساخته نيکي کريمي، «ورود زنده ها ممنوع» ساخته جواد مزدآبادي، «پروانگي» ساخته قاسم جعفري و «يوسف پيامبر» ساخته فرج ا... سلحشور.
مطمئنا همه اين فيلمها، تمايل داشتند تا بتوانند سانس ها و سينماهاي گسترده تري را براي اکران خود دست و پا کنند، اما تن دادن به شرايط وخيم اکران و يافتن اندک مجالي براي ديده شدن، آنها را وادار به پذيرش اکران در اين برنامه خاص و در اين مدت زمان متفاوت کرده.
سينماي ايران، مي تواند با برنامه ريزي درست، براي اين ايام خاص، آثار خاصي توليد کند تا همه ساله، مجبور نشود که براي پر کردن جدل نمايش فيلمهايش، يا کاستن از صف عريض و طويل فيلمهاي منتظر اکران، چنين تمهيداتي را اجرايي کند، هر چند که مي دانيم اميد بستن به داشتن يک برنامه بلند مدت براي سينماي پر تنش ايران، بيشتر به يک آرزو مي ماند و بس!
