در آستانه یک تصمیم مهم/ ارزش انتخاب من

روز به روز انتخابات نزدیک می‌شود و ما را بر دو راهی تصمیمی جدی برای رای دادن یا ندادن قرار می‌دهد. این روزها از خیلی‌ها می‌پرسم که در انتخابات شرکت می‌کنید یا خیر نظرات متفاوتی می‌گیرم. اما به نظر می‌رسد که هنوز اغلب مردم تصمیم نهایی خود را نگرفته‌اند. برای اینکه بدانیم که قدرت مشارکت ما در انتخابات تا چه میزان تاثیر در زندگی ما دارد سعی می‌کنیم که به مثال‌هایی بپردازیم تا نشان دهیم که تاثیر مشارکت ما تا چه حدی است.

در انتخابات سال 88 تعداد 46 میلیون 786 هزار نفر واجدین شرایط رای بودند, از این تعداد 10 میلیون و 46 هزار نفر به مرحوم هاشمی رفسنجانی رای دادند و 17 میلیون و 284 هزار نفر به آقای احمدی نژاد؛ و جالب است که بدانیم 18 میلیون و 827 هزار نفر در انتخابات شرکت نداشتند. عدم مشارکت 18 میلیونی مردم در این انتخابات باعث شد تفکری حداقلی که بر اساس وعده و وعیدهای متعدد جان گرفته بود برای 4 سال دیگر هم سرنوشت مردم حداکثری را به دست بگیرد.

• عدم مشارکت ما باعث شد که نامزدهایی زمام امور را بدست بگیرند که مبنای سخنشان جز وعده و وعید نبود. این روزها برای بار دیگر ما شاهد هستیم که نامزدهای انتخاباتی از وعدهای عجیب و غریبی سخن می‌گویند که 8 سال پیش, آزموده شدند. یکی از مهمترین وعدهای پرداخت یارانه بود, اولین پرداخت یارانه نقدی در مهر ماه سال 89 و همزمان با میلاد امام رضا(ع) به حساب مردم واریز شد. یارانه‌ها اگر در ماه‌های اول طعم شیرینی داشت, اما با گذشت زمان و اثر این نظام بر نقدینگی کشور و ایجاد تورم چهار نعل, به تدریج شیرینی خود را از دست داد و باری بزرگ بر پیکره اقتصاد ایران بدل شد. از آن زمان تا کنون 75 دوره یارانه هر ماه به حساب مردم واریز شده است. اگر این مبلغ فقط و فقط به سمت توسعه اشتغال سوق داده شده بود امروزه چیزی حدود 2 میلیون فرصت شغلی بیشتر در اختیار جوانان ایران قرار می‌گرفت.

• عدم مشارکت ما تاثیرات بسیار ناگواری در بخش بهداشت و درمان داشت. تحریم‌های بی‌رحمانه و بلوکه شدن نظام بانکی باعث شده بود که داروهای خاص به زحمت و با قیمت بالایی به دست مردم برسد به عنوان مثال داروی پیوند کبد به قیمت 819 هزار تومان شده بود امروز این دارو برای بیمار دارنده "بیمه عمومی سلامت" زیر 1000 تومان تمام می‌شود.

• عدم مشارکت ما باعث شد720 میلیارد تومان از درآمد ارزی 850 میلیارد دلاری ایران ظرف سال‌های 84 تا 92, صرف واردات شود! درآمدی که می‌توانست سرنوشت تک تک ما ایرانیان را عوض نماید بیکاری را به طور موثر ریشه کن کند, فرصت‌های سرمایه‌گذاری ایجاد نماید و ... فقط و فقط صرف ایجاد اشتغال در ممالک دیگر شد!

• عدم مشارکت ما باعث شد قدرت خرید طبقه کارمند در سال‌های بین ۸۴ تا ۹۲ حدود ۷۳ درصد سقوط نماید.

• عدم مشارکت ما باعث شد که قدرت خرید طبقه کارگر هم، فقط بین سال‌های ۹۰ تا ۹۲ ۴۰ درصد کاهش یافت و تنها در سال ۹۰ این قدرت خرید ۱۱ درصد سقوط کرد، سقوطی که حتی در دوران جنگ هم شاهدش نبودیم.

• عدم مشارکت ما باعث شد کارخانه‌های کشور یکی بعد از دیگری تعطیل شوند و هر روز بر شمار لشکریان بیکار افزوده شود.

حال بار دیگر در آستانه یک تصمیم مهم دیگر قرار گرفته‌ایم و لازم است از خودمان بپرسیم آیا حاضریم مشارکت نکنیم و هزینه‌های زیادی دیگری به ایران وارد شود؟

 

احمد فرهادی