اخیرا یک مطالعه در مقیاس کوچک به دنبال تفاوت در کارکرد مغز افرادی است که به طور مرتب چای می نوشند و افرادی که به ندرت چای می نوشند.
با وجود اعتقادات رایج مردم مبنی بر اینکه چای می تواند همه بیماری ها را درمان کند، یافتن مدارک اساسی برای حمایت از این ادعاها چالش برانگیز است. اگرچه هیچ مدرک قطعی در دست نیست، اما برخی از مطالعات ارتباطات خاصی بین نوشیدن چای و سلامت روان را تشخیص داده اند. برای مثال، یک مطالعه نشان داد که علائم افسردگی در بزرگسالان مسن که به طور مداوم و مکرر چای می نوشند کمتر دیده می شود.
نتایج یک مطالعه دیگر نشان می دهد که “مصرف منظم چای با خطرات کمتری از اختلال شناختی همراه است.”
برخی محققان بر مزایای شناختی خاص تر نوشیدن چای تمرکز کرده اند و نتیجه گرفته اند که نوشیدن چای سیاه باعث افزایش توجه و هوشیاری می شود.
جدیدترین تحقیقات، از دانشگاه ملی سنگاپور، رویکرد کمی متفاوت را اتخاذ می کند. نویسندگان به جای تمرکز روی اقدامات شناختی یا روانشناختی، “ارتباط مغز را با معیارهای جهانی و منطقهای به دست آمده از تصویربرداری ساختاری و عملکردی” را بررسی می کنند.
محققان به طور خاص، بر اتصال در شبکه حالت پیش فرض (DMN) متمرکز شده اند. DMN یک شبکه بزرگ است که تعدادی از مناطق مغز را به هم وصل می کند. تصور می شود DMN در طیف گسترده ای از فرآیندها، از جمله ایجاد احساس همدلی، استدلال اخلاقی و تصور آینده نقش آفرینی می کند.
اگرچه طیف کاملی از عملکردهای DMN کاملاً درک نشده است، اما برخی دانشمندان معتقدند که می تواند در پیری مغز و شرایط عصبی خاص نقش داشته باشد.
به گفته دانشمندان، مغزهای افرادی که چای می نوشند در ارتباطات عملکردی و ساختاری از راندمان بیشتری برخوردار است.
شاید یکی از دلایل این باشد که شخصی که چای زیاد می نوشد اهل معاشرت است و مرتباً به دوستان و خانواده خود سر می زند. یعنی در واقع زندگی اجتماعی پر جنب و جوش و مکالمه منظم ممکن است برای تغییر شبکه های مغزی در طول سالها کافی باشد.
شفقنا
