سرویس تاریخ «انتخاب»: آیت الله هاشمی رفسنجانی، رئیس وقت مجلس شورای اسلامی و جانشین فرمانده کل قوا، شنبه دوم مهر ۱۳۶۷، در مراسم تجلیل از شهدای روحانیت، در مدرسه فیضیه قم ضمن تشریح اوضاع کشور حضور فعال روحانیون و مردم را در جبهه‌ها ضروری خواند.
این مراسم با حضور آیت‌الله مشکینی، رئیس [وقت]مجلس خبرگان، اعضای شورای مدیریت و جامعه مدرسین حزوه علمیه قم، جمعی از مسئولین دفتر تبلیغات اسلامی، طلاب و مقامات محلی برگزار شد.
در پی فراز‌هایی از سخنان هاشمی رفسنجانی را که کیهان به تاریخ یکشنبه ۳ مهر ۶۷ منتشر شده، در این مراسم می‌خوانید:
وضع کنونی حالت نه جنگ و نه صلح دارد. درست است که هنوز صلح نشده، ولی چون ما به طور جدی از نظر رهبری دنبال صلح هستیم شروع‌کننده جنگ نخواهیم بود، مگر این‌که مجبور شویم. آن‌هایی که محرک اصلی جنگ بودند هنوز نسبت به این حرکت ایران دل خوشی ندارند شاید واقعیت‌ها آن‌ها را وادار کرده که حقانیت انقلاب و جمهوری اسلامی ایران را بپذیرند؛ اما این بدان معنا نیست که خصومت خود را نسبت به انقلاب اسلامی که دنبال حرف جدیدی در روابط انسان‌هاست کنار بگذارند. این ساده‌انگاری است که خیال کنیم دشمنان ما خصومت را کنار گذاشته و با ما خوب خواهند بود.
روحانیت که پیشتاز انقلاب بود و در جنگ و در سایر شئون مسئولیت درجه اول را به عهده گرفته و تاکنون بیش از ۹۶ هزار تن از این عزیزان به جبهه‌ها اعزام شده‌اند باید همچنان حضور خود را در جبهه و پشت جبهه حفظ نماید و مشوق حضور مردم در جبهه‌ها باشد.
مقطع کنونی برای ملت و انقلاب ما سرنوشت‌ساز است و نباید آن را دست‌کم گرفت. طلاب و روحانیون برنامه‌هایی را تهیه و تنظیم نمایند که اعزام به جبهه این سربازان امام زمان متوقف نشود و تا زمانی که ما در این حالت هستیم باید آمادگی خود را به نحو احسن حفظ کنیم.
ما امیدواریم به صلح برسیم و دیگر جنگی نداشته باشیم. اگر این مسئله تمام شود به دوره‌ای در کشور می‌رسیم که باز نقش روحانیت در این دوره جدید قابل توجه است.
مفهوم بازسازی این است که وضعیت کشور را در کلیه موارد بسازیم و در این راستا در زمینه‌های فرهنگی، اقتصادی و کشاورزی، صنعتی و نظامی و سایر امور نیازمند رهنمود‌های روحانیت هستیم و در این دوران روحانیت نباید فکر کند کاری ندارد، بلکه مسئولیتش به مراتب سنگین‌تر است.
در دوران بازسازی روحانیت صاحب‌نظر است و اگر بناست که جامعه‌ای بر اساس الگو‌های اسلامی درست کنیم، حوزه‌ها باید فعالیت نمایند و طرح‌های خود را ارائه دهند.
فقه ما در مدرسه فیضیه که تاکنون رابطه اجرایی نداشته است دنبال می‌شده و برای اداره جامعه کنونی نیاز به فقهی داریم که متناسب با زمان و نیاز‌ها به پیش رویم و این بدان معنا نیست که واقعیت‌های مربوط به اسلام در نظر گرفته نشود. ما هنوز در مورد فضا، دریا و مرز‌های جغرافیایی مسائل زیادی داریم که باید روحانیت به این مسائل پاسخ گوید و با توجه به شرایط و مقتضیات جامعه مجددا بار دیگر فقه را مطالعه کند.
