آکیوا الدار در المانیتور نوشت: وقتی یک شیشه سس مایونز را از قفسه سوپرمارکت بردارید، می‌توانید تمام اطلاعات غذایی آن از جمله درصد چربی، سدیم و تعداد کالری در هر 100 گرم را مشاهده کنید. براساس قانون حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان تولید کننده یک محصول باید این اطلاعات را در اختیار مصرف کننده قرار دهد، تا مشتری بتواند کالایی را که به بهترین وجه مطابق با نیازهای غذایی و همچنین سلامتی‌اش است را خریداری کند. اسرائیلی‌ها در تاریخ 2 مارس پای صندوق رای می‌روند تا در انتخاباتی شرکت کنند که در آن 30 حزب با هم رقابت می‌کنند. این رقابت در حالی است که حدود 22 تا از این 30 حزب یک شبه به وجود آمده‌اند و احتمالا حیات‌شان هم محدود به ایام انتخابات باشد. هیچ قانون یا حتی آیین نامه‌ای وجود ندارد که احزاب سیاسی را موظف به ارائه برنامه به مردم کند، دقیقا مثل اطلاعات تغذیه‌ای که پشت یک کالا درج می‌شود. حتی حزب‌هایی هم که زحمت ارائه برنامه را به خود می‌دهند چیزی جز بیان یک سری کلیشه‌های بی معنی ندارند.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: رأی‌دهندگان راست گرا، خواه سکولار، مذهبی یا ارتدکس که از اتهامات دادستان علیه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر به جرم رشوه خواری، کلاهبرداری و سواستفاده از قدرت مطلع هستند، همچنان رای‌شان او خواهد بود. احزاب متشکل از جناح راست ارتدکس مثل لیکود، یامینا، اوتزما یهودوت، هاتورا یا شاس همه با وجود اتهامات نتانیاهو در کنار او ایستاده‌اند.
بیش از یک دهه است که، نتانیاهو براساس سلایق حزب لیکود و برخی شرکت‌ها با خودشیفتگی و دگرسازی قدرت را در اسرائیل قبضه کرده است. بزرگراه‌های پرازدحام، بیمارستانهای پر بیمار، فقر رو به افزایش، کسری بودجه عظیم و سیاست‌های امنیتی همه در مقایسه با تهدید وجودی اینکه نتانیاهو و گروه او را چپ بخوانند کم رنگ است.
بحرانی‌ترین مسئله در حال حاضر درگیری اعراب و اسرائیل است، جایی که بین مواضع جانشینان لیکود، یعنی گانتز، گیدئون سار، گیلاد اوران و نیر برکت هیچ اختلافی نیست. همه این افراد از الحاق کرانه باختری یا بخش هایی از آن حمایت می‌کنند و با راه حل ایجاد دو کشور مخالف هستند. به همین دلیل هم هست که طرفهای در نظر گرفته شده برای ائتلاف با لیکود به راحتی با نتانیاهو نقطه مشترک پیدا می‌کنند.
کسانی که رای خود را به لیکود یا یکی از هم‌پیمانان آن می‌دهند، می‌توانند یقین داشته باشند که دیگر هیچ شانسی برای توافق با فلسطینی‌ها بر اساس پیمان سال 2002 وجود ندارد. هرکسی که کمی از مسیر اصلی این احزاب راستگرا منحرف شده باشد، مانند دن مریدور، مایکل ایتان و رونی میلو، اعضای سابق لیکود در مجلس به حاشیه رانده می‌شوند.
برخی از رأی دهندگان جناح راست، از جمله شهرک نشینان خسته از نتانیاهو و گروه وی، این گزینه را دارند که رای خود را به حزب سکولار و راستگرای یزرائیل بیتنو به رهبری آویگدور لیبرمن، وزیر دفاع پیشین دهند. در 18 ژانویه، لیبرمن در جریان یک برنامه زنده تلویزیونی از سلام کردن به میری ریگف، وزیر فرهنگ امتناع ورزید و در توضیح این اقدام جنجالی خود گفت كه او فقط به انسان‌ها سلام می‌كند! این اقدام لیبرمن نشان می‌دهد که احتمالا او با دولت ائتلاف نخواهد کرد و در عوض شاید به سمت ائتلاف با لیست اعراب اسرائیلی که راست‌گرا‌ها آن‌ها را حامیان تروریسم می‌نامند، برود.
از طرف دیگر، به راحتی می توان حدس زد که ایمن اوده رهبر لیست مشترک در کنار لیبرمن قرار نگیرد، ایمن اوده جزو آن 21 درصد اکثریت عربی است که از کشوری دیگر به اسرائیل آمده است. خوشبختانه رأی دهندگان لیست مشترک آرایی که می‌دهند آشکارا کمکی به استفاده نتانیاهو برای تحکیم قوانین‌اش نمی‌کند.
همانطور که لیبرمن دوست دارد بگوید، زندگی برای رأی دهندگان راستگرا در اسرائیل در مقایسه با رای دهندگان چپ مثل بهشت است، چپی‌هایی که هرگز امیدشان برای ایجاد کشور فلسطین در کرانه باختری و اورشلیم شرقی را از دست نمی‌دهند، اما عملا دست پایین را دارند. بدون شک عزل نتانیاهو از قدرت مقدمه‌ای برای تغییر ایدئولوژی رژیم حاکم خواهد بود. اورلی لوی-ابکاسیس یکی از اعضای مجلس اسرائیل که در لیست حزب کارگر-گشیر-مرتز است، گفت: پیوند بین خودم و رهبر حزب کارگر امیر پرتز همگرایی منافع نیست بلکه یک نوع رابطه ایدئولوژیک واقعی است.
لوی-ابکازیس در ادامه اضافه کرد: با ایجاد پیوندهای فنی دیگر فقط ارتباطات و پیوندهای ایدئولوژیکی برای ایجاد تغییر سیاسی در موضوعات مهم، حائز اهمیت است، در مجموع این پیوند فنی تنها به عنوان یک حاشیه امنیت برای محافظت از هر سه حزب اصلی عمل می‌کند. به عبارت دیگر، رای دهندگان چپ که در تاریخ 2 مارس به اتحاد گشر مرتز رأی می‌دهند باید در نظر داشته باشند که در تاریخ 3 مارس، لوی-ابکازیس ممکن است ارتباط خود با مرتز را قطع کرده و از اهرم های خاص خودش برای رسیدن به قدرت استفاده کند. شرکای ایدئولوژیک واقعی او در حال حاضر دارای یک رهبر هستند که او می‌تواند به او اتکا کرد. در سال 1992، دیوید لوی، پدر او و وزیر امور خارجه سابق اسرائیل، به راحتی از حزب لیكود جدا و به حزب یسرائیل آهات، یكی از احزاب چپ پیوست.
قانون سال 2014 آستانه انتخابات را از 2 درصد به 3.25 درصد، رساند تا بدین شکل احزاب عرب را از كنست دور نگه دارد، با این حال این قانون ناخواسته ارتباط فنی بین چهار حزب متنوع عرب و لیست مشترک به عنوان سومین گروه بزرگ مجلس ایجاد کرد. یک رأی دهنده یهودی وفادار به مرتز که به عدم حضور نمایندگان اسرائیل و عرب در گشهر مرتز اعتراض داشته باشد تصمیم می‌گیرد به نشانه اعتراض به لیست مشترک رای دهد، چرا که این اتحاد شامل فعالان جنبش اسلامی و نمایندگان بلاد نیز می‌شود.
پیوندهای فنی همچنین یک حسن تعبیر است که می‌تواند برای توصیف معمای کنونی در حال شکل‌گیری اتحاد آبی و سفید استفاده شود، این اتحاد وانمود می‌کند که یک حزب متمرکز است اما ترجیح می‌دهد دولتی راستگرا تحت حمایت شهرک نشینان باشد تا اینکه با طرفهای عرب همکاری کند. یک رأی‌دهنده از جناح چپ که به دنبال این است تا برای شکست نتانیاهو هم که شده به حزب آبی و سفید به رهبری بنی گانتز رای دهد باید پیش از هر چیز با خودش محاسبه کند که آیا واقعا بنی گاتز بهتر از نتانیاهو است. اظهارات 14 ژانویه گاتز در بازدید از شهر دیوید یا اعلامیه‌ای که وی در سایت اورشلیم برای ابد متحد خواهد ماند همه می‌تواند مبناهایی برای بررسی افکار او باشد.
نقطه مشترکی بین چپ‌گرا‌ها و حزب آبی و سفید حتی در موضوعات غیر امنیتی وجود ندارد. در 25 دسامبر، یایر لاپید، از اعضای ارشد این حزب خودش را کاملاً از اظهارات هم‌حزبی‌اش در آبی و سفید یعنی اوفر شلاچ جدا کرد. شلاچ چندی پیش از مذاکره با فلسطینی‌ها برای تشکیل دو کشور استقبال کرده بود. در عوض، لاپید به حامیان حزب لیکود قول داد که اگر به حزب آبی و سفید رای دهند، پیمان اسلو یعنی توافق نامه 1993 بین اسرائیل و فلسطینی‌ها و عقب نشینی دوم که خروج 2005 از غزه بود هرگز دوباره تکرار نشود. او همچنین اضافه کرد که در صورت پیروزی حزب آبی و سفید سوسیالیسم باز نخواهد گشت. لاپید باید به خاطر داشته باشد که حتی تولید کننده شیشه مایونز نیز مجبور است محتوای درون را فاش کند.
