اندیشکده «Responsible Statecraft» در تحلیلی به قلم عسل راد نوشت: من در آمریکا از والدینی ایرانی متولد شدم و مانند بسیاری از فرزندان مهاجران با احساس بیگانگی از همنوعان آمریکایی خودم رشد کردم. اگرچه ما در پرجمعیت ترین محل تجمع ایرانی‌ها در کالیفرنیای جنوبی زندگی می‌کردیم، اما من مدام با هویت اصلی خودم در حال چالش بودم. با این وجود به جای تلاش برای مخفی کردن هویت خودم، مصمم‌تر شدم که فراتر از سیاست‌های عامه حرکت کنم تا اطلاعات بیشتری درباره ایران کسب کنم.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: بدین منظور، من برای تحصیل در مورد تاریخ و فرهنگ ایران وارد دانشگاه شدم، این اتفاق به من این امکان را فراهم کرد که بتوانم به سرزمین مادری‌ام سفر کنم و تحقیقات میدانی انجام دهم.
در هفته‌های اخیر، موضوع ایران بار دیگر بر صدر اخبار رسانه‌ها برگشته است. از ترور قاسم سلیمانی گرفته تا انتقام موشکی ایران و کشته شدن 176 نفر از مسافران هواپیمایی اوکراین، جهان منتظر بود که هر لحظه جنگی بین دو طرف در بگیرد. در حالی که ایرانی-آمریکایی‌ها به دلیل این تنش‌ها در مرز بازرسی می‌شدند فضا روز به روز پر تنش‌تر می‌شد، با تشدید این تنش‌ها غالباً همه ما در جامعه ایرانی- آمریکایی‌ها این سؤال را از خودمان می‌پرسیدیم، شما در این وضعیت چه احساسی دارید؟
نظرات هیچ فرد یا سازمانی نمی‌تواند بیانگر عقاید کل یک جامعه باشد. ایرانیان آمریکایی یکپارچه نیستند، آنها یک گروه متنوع با پیشینه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، مذهبی و سیاسی هستند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که اکثریت این جامعه از جنگ با ایران و سیاست‌های ترامپ از جمله ممنوع کردن ورود ایرانی‌ها حمایت نمی‌کنند. نباید در این باره تعجب کرد چرا که در واقع این نظرات اکثریت آمریکایی‌ها هم هست.
علی‌رغم شیوع احساسات ضد جنگ در بین این مهاجران ایرانی، برخی سعی می‌کنند خودشان را نماینده کل جامعه معرفی کنند و هر کس را هم که نظری مخالف نظر آنها دارد انگ عاملیت جمهوری اسلامی بودن بزنند. گرچه این استراتژی در دوره ترامپ عجیب نیست، اما به هر حال در دوره‌ای که این همه تهدید برای دموکراسی وجود دارد، چنین رویکردی ناامید کننده است. وقتی رئیس جمهور در اظهاراتی جنجالی تهدید کرده 52 مکان فرهنگی ایرانی را بمباران می‌کند، دیگرانی هم خواستار اخراج شهروندان آمریکایی با نگرش سیاسی متضاد و سرکوب گروه‌های مخالف می‌شوند. من همیشه تصور می‌کردم که وقتی آزادی‌های مدنی ایرانی – آمریکایی‌ها با اعمال تبعیض آمیز توسط گمرک و گشت مرزی و بسته شدن حساب‌های بانکی‌شان در معرض خطر قرار بگیرد، همه با وجود اختلاف نظر در مورد رفتار با ایران در اصل برای حاکمیت قانون و در برابر تبعیض‌های غیر قابل توضیح با هم متحد می‌شوند.
جالب است درست همان افرادی که مدعی مبارزه برای دموکراسی و آزادی در ایران هستند، به از بین رفتن پایه‌های دموکراسی در آمریکا بی‌توجهی می‌کنند. در یک نظام سیاسی دموکراتیک به افراد و گروه‌ها این فضا داده می شود تا بتوانند نظرات خود را بدون هیچ مشکلی به اشتراک بگذارند. سپس مردم نیز متعاقبا آزاد هستند که ارزیابی‌های خود را داشته و با این نظارت موافقت یا مخالفت کنند. ما باید این امکان را داشته باشیم تا بدون ترس از از زندان و شکنجه و تبعیض نظرات خودمان را ابراز کنیم. این اساسی ترین مؤلفه یک دموکراسی است.
به هر حال برای درک این سردرگمی و اختلاف باید تفاوت‌های این گروه‌ها را بررسی کنیم. جامعه ایرانی و آمریکایی آنقدر که به نظر می‌رسد هم از یکدیگر جدا نیست، مسئله این است که ما دو بحث متفاوت داریم. وجه تمایز مهمی که بین اعضای جامعه مهاجران وجود دارد عقاید متفاوت آنها است. شاید جمعی از مهاجران ایرانی به دلیل اینکه اکثر خانواده و دوستانشان در ایران هستند، چشمشان بیشتر به وقایع داخل این کشور باشد، اما عمده تمرکز و توجه ما به سیاست آمریکا است. بسیاری از گروه‌های مخالف، وقایع را با لنز ایران می‌بینند نه آمریکا پس طبیعی است که اختلاف نظر وجود داشته باشد.
من بزرگ شدم تا به بحث و گفتگو درباره ایران و چگونگی دستیابی به آزادی که ایرانی‌ها بیش از یک قرن برای دستیابی به آن تلاش می‌کنند، بپردازم. در حالی که برخی هنوز به دنبال احیای رژیم سلطنتی هستند اما اکثر ایرانی‌ها بر رسیدن به حکومتی دموکراتیک که به وسیله خود مردم بر سر کار آید، تاکید دارند. علاوه بر این، ما آرزو می‌کنیم در آمریکا با همه شهروندان رفتاری برابر شود و تبعیضی که دولت فعلی با ممنوع کردن ورود مسلمانان به آمریکا اعمال کرده از میان برداشته شود.
زمان آن رسیده که متوجه شویم که اختلاف ما ایرانی- آمریکایی‌ها با خود آمریکایی‌ها بحث لزوما هویتی نیست، بلکه این تنوع در حقیقت هویت آمریکایی ما را مشخص می‌کند. ما به عنوان یک آمریکایی طبق قانون انتظار رفتاری غیر تبعیض آمیز داریم و همچنین به عنوان یک آمریکایی دولت خود را پاسخگوی خواست مردم می‌خواهیم. برای برخی از مهاجران ایرانی به ویژه مهاجران تبعیدی که از ایران گریخته‌اند، ممکن است آمریکا یک میزبان موقت باشد. اما برای بیشتر ایرانی – آمریکایی‌ها، به ویژه کسانی که پس از انقلاب در این کشور متولد شده‌اند، آمریکا خانه‌شان است. ما دموکراسی و آزادی را برای ایران می خواهیم، اما نه به این دلیل که ایران معنای خیلی خاصی برای ما دارد، بلکه به این دلیل که این ارزشهایی است که امروز در خانه آرزوی آن را داریم و معتقدیم که همه مردم جهان سزاوار آن هستند.
با وجود تفاوت‌ها، جامعه ایرانی و آمریکایی‌ها به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد تقسیم شده و منفک نیست. آمریکایی‌ها بارها و بارها خواستار راه حل‌های دیپلماتیک برای پایان دادن به جنگ‌های بی پایان بوده‌اند و برای برقراری برابری قرن‌ها خستگی ناپذیر کار کرده‌اند. به یاد داشته باشید که علی رغم اقدامات تفرقه انگیز دوران ترامپ، وی هنوز رای نزدیک به 3 میلیون را از دست داده است. شاید عادلانه باشد که بگوییم افرادی که صدایشان بلند و پرخاشگرانه است دقیقاً به دلیل این است که آنها از ضعف خودشان آگاه هستند. از نظر ما همه انسان‌ها توسط خالق برابر آفریده شده‌اند، بنابراین حق دارند در شرایطی برابر زندگی کنند.
