شرق در سرمقاله امروز نوشت: همواره
خبرهای مهمی در جامعه بوده که صداوسیما منتشر نکرده است. این‌بار اما،
موضوعی را خبری کرد که صحت نداشت. چنان با اهمیت بود که تکذیب شد. ولی برای
کشور هزینه آورد. چه، وزیرنفت گفته بود قطع صادرات نفت به اروپا در سرمای
زمستان جزو اهداف «انسان‌دوستانه» ایران نیست.
1- بخش انگلیسی‌زبان تلویزیون «pressTV»، هفته گذشته خبرهای عادی‌اش را قطع
و اعلام کرد: «جمهوری اسلامی ایران از روز چهارشنبه (26 بهمن) صادرات نفت
به کشورهای هلند، اسپانیا، فرانسه، ایتالیا، یونان و پرتغال را قطع کرد.»
خبر در دنیا ترکید. قیمت نفت بلافاصله بالا رفت. مسوول فروش نفت ایران در
چین بود اما خبری از این ماجرا نداشت. هم وزارت‌خارجه تکذیب کرد، هم وزارت
نفت. در شرایط حساس امروز، اگر رسانه‌ای غیراز صداوسیما چنین خبر کذبی را
حتی به اشتباه منتشر می‌کرد باید منتظر «وصله‌ها» و... می‌شد. حالا چه کسی
در صداوسیما پاسخگوست؟ برخی «خبرهای ملی»، صفحه شطرنج‌بازی نیست!
2- می‌توان پاسخی «مناسب» به تحریم نفتی اتحادیه اروپا داد. اما نه با
«خبر» بی‌پشتوانه و نه حتی با «طرح»ی که می‌توان علامت سوال‌های متعددی
پیش‌رویش گذاشت. قبل از اینکه نمایندگان مجلس به انتخابات بروند، طرحی را
برای قطع صادرات نفت به اروپا آماده کردند که از همان ابتدایش جای سوال
دارد. در ماده اول نوشته‌اند: «دولت مجاز است که فروش نفت به کشورهایی که
در تحریم نفت کشورمان پیش‌قدم شده‌اند و همچنین کشورهایی که نسبت به تحریم
نفت ایران پافشاری می‌کنند را متوقف کند.» سوال ساده این است مگر الان شرکت
ملی نفت مجاز نیست به هر شرکتی که می‌خواهد نفت بفروشد و به هر کشوری که
صلاحش نیست نفروشد؟!
3- در ماده دوم طرح توقف نفت آمده است: «دولت مجاز است که در تردد اتباع
اروپایی به کشورمان و تردد ایرانیان به کشورهای اروپایی، محدودیت‌هایی
ایجاد کرده و در این خصوص تدابیری بیندیشد.» آیا محدودیت در سفر، نقض حقوق
شهروندی نیست؟ به اندازه کافی به اتباع ایرانی ویزای «شینگن» را سخت
می‌دهند!
4- دیپلمات‌های ایرانی ظاهرا در جلسه روز چهارشنبه با سفرا، سه شرط
گذاشته‌اند. خواستار تضمین دریافت پول نفت صادراتی خود شده و قراردادهای
بلندمدت سه تا پنج ساله را طلب کرده‌اند. ضمن اینکه از اروپایی‌ها
خواسته‌اند تا با استناد به بند «فورس‌ماژور» حق الغای قرارداد را نداشته
باشند. حالا مشتری می‌تواند قبول نکند، فروشنده می‌تواند بر شروطش اصرار
کند.
5- اگر ایران رسما اعلام کند که صادرات نفتش را به اروپا متوقف کرده دیگر
نمی‌تواند در اوپک از عربستان بازخواست کند که چرا تولید نفتش را اضافه
کرده است. دیگر نمی‌تواند از کشورها بخواهد که بیشتر از سهم‌شان تولید
نکرده و سقف 30 میلیون بشکه‌ای را رعایت کنند. زبان در کام می‌ماند.
6- اگر اروپایی‌ها می‌خواهند تا ماه مارس واردات نفت‌شان از ایران را به
یک‌سوم کاهش دهند و تا «ژوئن» قطع کنند، ما آیا بازارهای جایگزین را آماده
کرده‌ایم؟ کمر اقتصادمان را بسته‌ایم؟ آیا سیاست رسانه‌ای قابل قبولی پیش
از اتخاذ تصمیمات مهمی نظیر «قطع صادرات نفت» تدوین کرده‌ایم!
7- از زمستان چیزی نمانده است. بهتر آن است که به جای قطع صادرات نفت،
تصویر انسان‌دوستانه‌مان را در سراسر اروپا پخش کنیم و فعلا پول صادرات
نفت‌مان را در جیب بگذاریم. اگر تیغ‌مان هم برید، شروط‌مان را عملی کنیم.
