پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : سید مهدی فاطمی: چندی پیش مسوول بلند پایه یک باشگاه بزرگ خیلی شفاف و صریح به نا آگاهی خود از مسائل فوتبال اذعان کرد. این فرد متمول، فلسفه حضورش در این جایگاه را کمک به حل مشکلات مالی و اقتصادی باشگاه عنوان کرد. حال آنکه نه تنها اندک تغییر مثبتی در دغدغه های مادی باشگاه مورد نظر صورت نگرفته که دهها گره جدید نیز بر گرفتاری های این مجموعه افزوده شده است.
پرونده های شکایت و بدهی های کلان به صغیر و کبیر و تهدید پشت تهدید از سوی بازیکنان خارجی به فسخ یک طرفه و ...حاصل این نوع گزینش مدیر در فوتبال ما بوده است. فوتبالی که روزگاری نچندان دور و در سال‌های ابتدایی انقلاب دو باشگاه بزرگ و با عظمتش توسط منصور پورحیدری و علی پروین و بدون دخالت ارگان‌ها و سازمان های مداخله جو به بهترین شکل اداره می شدند حالا با حضور مدیران باصطلاح اقتصادی چنان پیچیده و ماورایی می گردند که هیچ کس از کارشان سر در نمی آورد!
همان تیمها که تمام دارایی آن روز هایشان در صندوق عقب پیکان جوانان گوجه ای رنگ جا می شد امروز به چنان گردش مالی رسیده اند که فقط صدها میلیارد تومان بدهی به بار آورده اند! مدیران نور چشمی و عزیز کرده وزیر و وکیل که حقوق و پاداش نجومی گرفته ، در خانه های مجلل سکنی داده شده و هزینه گزاف اجاره بهای منزل شان توسط باشگاه پرداخت شده است. این آقایان که با وعده تزریق پول و سرمایه و حل مشکلات مالی آمده اند کدام مشکل را تاکنون حل کرده اند؟ داستان این افراد مثل شترمرغی ست که نه می پرد و نه می برد! از فن و تخصص فوتبال بی بهره اند و تصمیمات شان باشگاه ها را هر روز بدهکار تر کرده است. وعده اقتصادی بودنشون هم سر خرمن بوده و هیچ کس ندیده آبی از ایشان گرم شود
شترمرغ های تحمیلی فوتبال در صف حیف و میل کردن و هدر دادن بیت المال گوی سبقت را از هم ربوده و از هیچ حربه و ترفندی برای ورود و ماندن در تشکیلات تیمهای بزرگ دریغ نکرده اند. برخی هایشان حتی حاضر به پرداخت زیر میزی میلیاردی به بستگان درجه یک بعضی مسوولین هم شده اند! یقینا این سفره آنقدر برایشان چرب بوده که ارزش هزینه کردن های نا مشروع را داشته باشد!
از آن طرف فردی با ادعای چهل سال کنار ورزش بودن ، نامه ای به معاون رییس جمهور زده و انتقادات و اتهامات زیادی را در خصوص انتخابات چهار سال پیش فدراسیون فوتبال مطرح کرده است که اتفاقا پر بیراه هم نگفته اما کاش یکی از ایشان بپرسد شما که فوتبالی نیستید ۴۰ سال در فوتبال مملکت چه می کنید؟!
در جامعه ای که جایگاه واقعی افراد تعریف شده نباشد چندان عجیب هم نیست این همه اتفاقات منفی و مایوس کننده رخ دهد. فوتبالی که می توانست با مدیریتی بهتر، از پتانسیل نیروی انسانی و انبوه استعداد های ناب به درآمد و حتی ارز آوری برسد چگونه است که سال‌های متمادی ناتوان از حتی یک ترانسفر موفق باشد؟ آیا در جغرافیای وسیع فوتبال ایران حتی یک مدیر را سراغ دارید که مسولیت گوشه ای از این همه بدهی ، احکام انضباطی و‌محرومیت هایی که انتظار باشگاه های ما را می کشند را گردن بگیرد؟!
