رضا نصری، کارشناس روابط بین الملل در توئیتی کنایه آمیز به عملکرد سعید جلیلی در دوران مسئولیت مذاکرات هسته ای و واژه ضمانت نوشت: خوب است از آقای دکتر جلیلی هم بپرسید با چه ضمانتی در «بیانیه تهران» موافقت کرد ۱۲۰۰ کیلوگرم اورانیوم غنی‌شده را - که خود شما اهرم مذاکراتی ایران می‌خواندید - در ازای یک دستخط از اوباما و وعده بی‌ضمانت تحویل ۱۲۰ کیلوگرم سوخت (آن هم یک سال بعد) به ترکیه ارسال کند؟
آیا نامه اوباما به ترکیه و برزیل - که حاوی هیچ تعهدی نبود - و صرفا در آن نوشته بود:
«من با شما موافقم که مبادله سوخت راکتور تحقیقاتی تهران موقعیتی است که برای انجام مذاکرات وسیع تر در مورد موضوعات ریشه‌ای که جامعه جهانی در مورد برنامه هسته‌ای ایران در نظر دارد، ایجاد کرده است»، از دید آقای دکتر جلیلی «تضمین» محسوب می‌شد؟
یعنی امضای اوباما در یک یادداشت بدون تعهد «تضمین» بود؟
اگر ایران اورانیوم غنی‌شده را تحویل ترکیه می‌داد و متعاقباً آمریکا یا شورای امنیت - ولو در صورت نقض تعهد گروه وین - مانع اعاده مجدد آن به ایران می‌شد، تکلیف چه بود؟ انتظار داشتند ترکیه بخاطر گُل روی ایران قطعنامه شورای امنیت نقض کند و عواقب متعاقب آن را متحمل شود؟
آیا دکتر جلیلی از آمریکا یا از اعضای دائمی شورای امنیت - که تا آن زمان، به اتفاق چین و روسیه، به همه قطعنامه‌های تحریمی علیه ایران رأی مثبت داده بودند - بخاطر پیشگیری از این اتفاق تضمینی دریافت کرده بودند؟
شما سال‌ها جمله «امضای کری تضمین است» را به ناحق به برجام نسبت دادید و دکتر ظریف را - که دست‌کم توانسته بود از شورای امنیت در تایید برجام قطعنامه بگیرد - به اعتماد به آمریکا و غرب متهم کردید! حال برداشت‌تان از عملکرد دکتر جلیلی در قضیه «بیانیه تهران» چیست؟
آیا حداقل برای تایید عملکرد دکتر جلیلی حاضرید پذیرید در روابط بین‌الملل «تضمین» - به مفهوم آن در حقوق داخلی - وجود ندارد و آنچه تیم ظریف بدست آورد نهایت تضمینی است که می‌توان در این عرصه دریافت کرد، یا اینکه کماکان قصد دارید با نقش مار کشیدن افکار عمومی را منحرف کنید؟
