حق رویانیان در این دولت خورده شده ، لیاقت کسی که پرسپولیس 20میلیاردی را دسته یکی کند بیشتر است!

تیم "ملی"(!) پرسپولیس که به مدد حضور محمد رویانیان یکی از پرخرج ترین تیم های فوتبال حاضر در لیگ برتر را شکل داد، یکی از ضعیف ترین عملکردهای متصوره را در پنج هفته سپری شده از لیگ فوتبال با تفاضل گل 3- و جایگاه 16 لیگ برتر به نمایش گذاشت تا همزمان با مدال آوری المپین های ایران در لندن و بالا گرفتن انتقادات از هزینه های سنگین بی ضابطه در فوتبال، آقای مدیرعامل به صرافت بیافتد با تشکیل تیم های وزنه برداری، دوومیدانی و کشتی اندکی فضا را بهبود ببخشد و هزینه های میلیاردی برای خرید ستاره های کاغذی سرخ پوشان را پوشش دهد اما آیا افکارعمومی را می توان به همین سادگی دور زد؟!

به گزارش بازتاب؛ میلیاردها تومان در جیب 18 بازیکن پرسپولیس ریخته شد تا در فصلی که محمد رویانیان و رفقایش در مصدر امور باشگاه پرسپولیس نشسته اند و ارد شاهانه می دهند، این تیم به سقف جدول رده بندی لیگ برتر فوتبال بچسبد و رویانیان بهتر بتواند شیرین زبانی کند. بازیکنان یک به یک با ارقامی نجومی که هیچ نخبه علمی، فرهنگی و حتی ورزشی (به استثنای فوتبال) خوابش را هم نمی بیند پیراهن سرخ پوشیدند، سردار برایشان به سبک سخنرانی فرمانده برای سرباز درافشانی و همه دور هم خوش گذراندند.

مربی هم با در شان پرسپولیس با رقم های میلیاردی بر نیمکت سرخ پوشان تکیه زد و در نهایت سوت آغاز لیگ برتر به صدا درآمد. پرسپولیس اما ضعیف تر از فصل های پیشین آغاز کرد و حتی تک بردش تا پایان هفته پنجم نیز آنچنان کسل کننده بود که کم کم گنده گویی های آقای مدیرعامل رنگ ببازد. ابتدا بحث تماشاچیان و ناکامی به دلیل عدم حضور هواداران پرسپولیس در بازیهای خانگی مطرح شد که البته این برای تیمی که برخی از بهترین دفاع ها و هافبک ها را جذب کرده بود، بهانه ای خنده دار تلقی می شد اما پرسپولیس در ادامه با حضور هواداران نیز نتیجه نگرفت و در انتهای هفته پنجم در رده شانزدهم و سینه کش لیگ یک قرار گرفت.

در این شرایط قهرمانان ایران در المپیک لندن پیاپی صاحب مدال می شدند و این نشان ها محصول درآمدهای بسیار اندک این ورزشکاران در قیاس با دریافت های چندصد میلونی تا میلیاردی فوتبالیست های بی خاصیتی بود که نه افتخاری در سطح بین المللی به دست می آوردند و نه شور و نشاطی در سطح جامعه متاثر از بازیهایشان در لیگ برتر مشاهده می شد؛ بازیکنانی که چهار پاس سالم پیاپی نمی توانند به هم بدهند و مثلاً حرفه ای های فوتبال ایران هستند و هر هفته 90 دقیقه از زمان تلویزیون به نمایش بازیهای مبتدیانه شان تلف می شود و در این مقطع احساس شد بیش از حد جای قهرمانان دیگر رشته ها را تنگ کرده اند.

به همین دلیل اعتراضات بالا گرفت و نوک بخش عده انتقادات متوجه باشگاه های دولتی فوتبال و بیش از همه پرسپولیس و استقلال بود که در این دوران گرانی، خون به دل مردم و به خصوص ورزشکارانی کردند که هیچ نداشت. کافی است رقم سه میلیون تومانی دستمزد سالیانه بوکسورهای المپیکی ایران را در لیگ بوکس با رقم 600 تا بیش از یک میلیاردتومانی بازیکنان فوتبال و به خصوص سرخابی ها مقایسه کرد تا به عمق فاجعه پی برد. در این شرایط رویانیان در عملی شتاب زده موفقیت ورزشکاران المپیکی را تبریک گفت و در آخر نیز وعده تشکیل تیم های وزنه برداری، کشتی و دوومیدانی پرسپولیس و شرکت در لیگ های این رشته ها را داد تا از بار انتقادات بر عملکردش بکاهد اما آیا این روش کارآمدی مداوم خواهد داشت؟

آیا اگر تا هفته دهم لیگ برتر، پرسپولیس با این هزینه های سرسام آور با اقتدار در صدر جدول لیگ برتر تیکه نکند، رویانیان با این بازیها موفق خواهد شد دهان ده ها هزار تماشاچی که احتمالاً وفق سوابق پیشین فحش های آبدار نثارش خواهند کرد، ببندد و لیدرهای ارادتمند به سردار دیگر امکان کنترل سکوها را خواهند داشت؟ پرسپولیس در وضعیتی شبیه استیل آذیل در فصل حضور در لیگ برتر را سپری می کند که هدایتی میلیاردها تومان هزینه کرد و کهکشانی ها را به راه انداخت اما در نهایت آن تیم راهی لیگ یک شد؛ با این اوصاف خدا کند این فصل پرسپولیس راهی لیگ یک نشود وگرنه باید در یان دولت به رویانیان مسئولیت مهمتری بدهند چرا که ساقط کردن پرطرفدارترین تیم ایران با 20میلیارد تومان هزینه کار هرکسی نیست... !.