بنی اسدی در روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: من شهادت را ملی‌ترین فرهنگ ایرانی می‌دانم. این جانمایه عاشورایی تمدن، نگهدارنده‌ترین نیروی تاریخی است که جغرافیای ایرانِ عزیز را از گزند حوادث مصون می‌دارد. به تأکید می‌گویم هیچ قدرت نظامی و دنیایی نمی‌تواند به اندازه اقتداری که شهادت در دفاع از وطن تولید می‌کند، رهآورد داشته باشد. در هر حوزه‌ای که "بن‌بست" قابل تصور باشد، اینجا، بن بست شکنی یک سنتِ دیرپاست، سنتی که در کنارِ رسمِ معرفتی و سازنده "انتظار" پویایی ایران را امضای تضمین می‌گذارد.
در عالم هم هیچ "ضامن"ی را نمی‌توان یافت که به اندازه از جان گذشتگان "معتبر" باشد. ما به اعتبارِ اینان است که پای حقِ مان، پای تمامیتِ ارضی مان ایستاده‌ایم. "بیماری‌های ارزی" هم نمی‌توانند ما را از هم بپاشند حتی اگر از نوعِ "دبش"اش باشند. به اعتبار همین ضامن‌های معتبر است که دست‌های دراز را باید بشکنیم. به همین اعتبار است که به طهارت دادن وطن از فاسد و فساد اعتقاد داریم. رسمِ مهدی باکری و برونسی و کاوه و دیگر مردانِ ماندگار دفاع مقدس ما را در برابر این "بایدِ انقلابی و ملی" قرار می‌دهد تا غیرت بورزیم برای "جهادِ فسادزدایی". آنان با خون خود معبر باز نکردند که امروز آلوده دستان پا در آن بگذارند. مادرانِ شهدا به غیرت، دست به آسمان دعا و نفرین خوهند زد اگر در زمین حرف شان ناشنیده بماند. آنان عزیز خدایند و حرفشان اعتباری عظیم دارد که بازار خیلی‌ها را از سکه خواهد انداخت.
من در این روز بزرگ که به مناسبتِ وفاتِ بانوی عاشورایی، حضرت ام‌البنین، سلام‌الله علیها، "روزِ تکریمِ مادران و همسرانِ شهدا" نام گرفته است، از یاد شهدا ونامی بلندشان تبرک می‌جویم تا از مسئولان بخواهم با فساد زدایی، بستر را برای برکت یافتن زندگی و بزرگ شدن همه مردم فراهم کنند. این پذیرفتنی نیست که ناله مردم به آسمان برسد و اهل‌بیت شهادت شرمنده کار‌هایی بشوند که برخی دراز دستان انجام می‌دهند. دریغا آنان که همیشه زبانشان گویا بود، در این مسائل روزه سکوت گرفته‌اند. برخی‌ها که شهید و شهادت را انحصاری خود می‌پنداشتند یادشان رفته است که به حرمت غیرت شهدا بر حلال رفتاری، در برابر این حرامِ آشکارِ دبش، باید به فریاد باشند نه فرورفته در سکوت.
نمی‌خواهم مطلبی که در تکریم مادران و همسران شهدا می‌نویسم بیش از این به تلخ گویی در باره روزگارمان، بگذرد. ان‌شاالله با احقاق حق و برخورد بازدارنده با فساد، حق مطلب ادا شود. به همین نکته تمام می‌کنم که حرمت اهل‌بیت شهادت یک واجبِ ملی است. خانه شهید هم خانه امید همه است. مادران شهدا هم چادرشان "کسای ملی" است که باید بر سر همه مردم ایران سایه افکند. هیچ‌کس حق ندارد خود را کلیددار خانه شهید بداند. این کفران نعمتِ عامه شهداست که عموم مردم را دربرمی‌گیرد.
